FanFic.nl

Humanoid

Jung und nichts mehr Jugendfrei

Ven zat nog altijd met grote ogen op het bed, starend naar de deur. De schrik voor haar nieuwe man was verdwenen. Nu was ze eerder bang dat hij was weggegaan, alweer vertrokken uit haar leven. Zou hij dat doen? Toch niet nu ze getrouwd waren? Of wel?
Eens Ven naar beneden durfde te komen, zag ze dat Bill er niet was, waardoor ze ook alweer wat geruster was. Ze keek in het rond, om te zien of hij iets kapot had gemaakt, iets had stukgegooid ofzo, maar niets. Het was alsof hij nooit beneden was geweest.
Ven ging even zitten in de zetel. Ze had nog steeds haar badjas aan, en bibberde nog altijd, ook al wist ze niet of het nu van de kou was of nog steeds van de angst. Bij elk geluidje dat ze hoorde, keek ze op, hopend dat het Tom was die was aangekomen. De gedachte dat gisteren op deze tijd Ven en Bill nog naast elkaar in bed lagen, onwetend van wat er nog moest komen. Ven moest ervan huiveren, beseffend dat alles hard uit de hand was gelopen. Ze stond op, knoopte haar badjas wat vaster, en stapte toen naar de keuken. Nu pas besefte ze dat ze best wel dorst had gekregen. Het was daarjuist, toen het nog goed was, echt warm. Vens huid plakte nog steeds van het opdrogende zweet. Haar haren hingen in slierten voor haar ogen.
Toen Ven haar handen op de klink van de koelkast legde, merkte ze de ring rond haar vinger op. Ze had er nog helemaal niet naar gekeken, omdat ze op het huwelijk bang was te flippen. Nu ze het bekeek, zag ze dat het best een simpele ring was. Vooral tegenover die wondermooie verlovingsring. Ven haalde haar hand dichter bij haar gezicht, en keek nog eens goed. Het was een gouden ring, met ongeveer zes diamantjes erin. Toen Ven de ring uitdeed, en langs de binnenkant keek, zag ze hun namen, gevolgd door de datum van gisteren… of was het nog vandaag?
Ven keek naar de klok. Het was drie uur. De volgende dag dus. Dag één van getrouwd zijn was begonnen, en Bill was alweer verdwenen. Dit was niet de juiste manier om een huwelijk te beginnen.
Toen er aan de deur geklopt werd, schrok Ven op.
‘Wie is daar?’ vroeg ze voor de zekerheid, maar niemand anders zou om dit uur nog aan de deur gaan staan. Daarom stapte ze richting de deur, en legde ze haar hand op de klink.
‘Ven? Tom en Camilla hier! We zijn zo snel mogelijk gekomen,’ zei Tom aan de andere kant. Ven draaide aan de knop, waarna de deur open ging. Tom kwam als een razende naar binnen, vloekend en met beide vuisten gebald. Camilla liep achter hem aan, in een poging hem te kalmeren.
‘Waar is hij! Waar is die klootzak?!’ zei hij op bijtende toon. Hij keek in het rond, en toen hij Ven zag, werden zijn ogen groot. ‘Wat heeft hij in vredesnaam gedaan?!’
‘Tom, liefje, rustig, alsjeblieft,’ zei Camilla. Ze legde haar hand op zijn arm, maar hij sloeg die zachtjes weg.
‘Neen! Kijk naar haar! Haar armen staan onder blauwe plekken, Cam! Haar polsen zijn nog steeds rood! Wat heeft hij gedaan?!’
Maar Toms reactie was helemaal niet wat Ven nodig had. Ven drukte zich helemaal tegen de muur, bijna bang van hem. Ze keek weg, en probeerde de tranen in te houden. Intussen had ze haar lippen al open gebeten.
‘Tom!’ riep Camilla dan. Ze ging voor hem staan, en klopte hem op zijn hoofd. ‘Dit is helemaal niet nodig, zie je niet hoe bang ze is?’ Cam draaide zich weer naar haar zus, en stapte dan naar haar toe. Dan stak ze haar hand uit, in de hoop dat Ven hem ging aanpakken. Dat deed ze niet meteen.
Uiteindelijk, enkele minuten later, zaten ze alle drie in de zetel. Ven nog steeds met slordig haar, en plakkende huid. Cam zag er doodmoe uit, maar tegelijk bezorgd. Tom was een en al razernij. Zijn ogen spuwden voor, en hij had zijn handen nog steeds in vuisten gebald. Toch zei hij niets meer, tot Vens grote opluchting.
‘Laat me eens kijken naar die blauwe plekken, Vennie,’ zei Camilla. Ze pakte Vens arm zachtjes vast, en trok die naar haar toe. Ze onderzocht beide armen, en ook de polsen. Maar Ven moest toegeven dat ze geen pijn had aan haar armen. Eerder een andere, genantere plek. Toch hield ze het liever voor zich, toch met Tom in de buurt allesinds. Buiten nog enkele plekken in de nek - zuigzoenen met andere woorden - was er niets te zien aan Ven.
‘Waar is Bill nu?’ vroeg Camilla. Ven schudde haar hoofd, en deed er alles voor om niet opnieuw te huilen.
‘Ik weet het niet, hij is gewoon vertrokken, zeggend dat dit de reden was waarom we niet samen konden zijn,’ verklaarde Ven, met een brok in haar keel. Ze draaide haar hoofd opzij, en haalde diep adem. ‘Ik heb het huis nog niet durven doorzoeken.’
Camilla draaide zich naar Tom, en keek hem streng aan. ‘Tom, ik wil dat je het huis doorzoekt naar Bill. En als je hem vindt, mag je hem ABSOLUUT niets aandoen!’ dreigde Camilla, terwijl ze een vinger uitstak naar hem. Tom pufte even, rolde met zijn ogen, en stond op. Camilla trok hem echter terug neer op de zetel.
‘Beloof het me,’ beet ze hem toe. Na enkele seconden stilte, schudde Tom zijn hoofd.
‘Kmoetwelhelmaalgekgewrdenzijn,’ mompelde hij, waarna hij een simpele ja knikte. Dan pas liet Camilla hem gaan.
Toen de twee meisjes alleen waren, vroeg Camilla nog eens opnieuw wat er gebeurd was. Ze pakte haar zus haar hand vast, en kneep er zachtjes in. Ven haalde diep adem, en liet toch één traan ontsnappen.
‘Nou, je weet wel dat Bill en ik gewacht hebben tot na het huwelijk met… je weet wel,’ fluisterde Ven. Camilla knikte. Ven voelde zich zo stom om dit deel uit te moeten leggen, maar toch moest het erbij. ‘Bill was vrij agressief tijdens… ja… En ik dacht dat het gewoon kwam omdat hij zo lang had moeten wachten. Dus ik liet hem doen. Maar dan opeens begon het overal pijn te doen. Hij wilde me heel de tijd kussen waardoor ik niet kon ademen en mijn longen dus begonnen te steken, mijn hoofd draaide helemaal, en dan…’ Ven sloot haar ogen, in de hoop dat ze juist die ene pijn niet moest uitleggen. Jammer genoeg zag ze dat Cam het niet meteen snapte, waardoor ze zuchtte.
‘Ik had pijn aan…’ weer kreeg ze het er niet uit. Deze keer knikte ze even naar beneden om het duidelijk te maken. Camilla hapte even naar adem, en legde een hand op haar mond.
‘Vennie?’ fluisterde ze. Maar Ven was nog niet klaar.
‘Ik smeekte hem te stoppen, maar hij leek me niet te horen, Cam. Het was alsof het Bill helemaal niet was. Alsof ik mijn huwelijksnacht niet met Bill heb doorgebracht, maar gewoon met iemand die erop leek. Hoe dan ook,’ er vielen weer enkele tranen neer, ‘heb ik hem weggeduwd, en dan begon Bill te schreeuwen alsof iemand hem aanviel ofzo. Hij viel achteruit op de grond, en uiteindeljk greep hij me vast.’
‘Heeft Bill wat trauma’s opgelopen?’ vroeg Camilla. Ven haalde haar schouders op.
‘Hij is al dood gegaan, als dat hetgene is dat je bedoelt. Op zijn acht jaar was er een auto-ongeluk, na de geboorte van zijn zoon stierf zijn vrouw en kwam hij zelf terecht onder een vrachtwagen. Ik denk wel dat hij wat trauma’s heeft opgelopen, ja,’ verklaarde Ven, terwijl ze haar tranen wegveegde. Camilla knikte begrijpend.
‘Oké, Ven, ik ben geen therapeut, maar ik denk niet dat jullie het nog moeten doen voordat Bill zijn probleem opgelost is,’ zei Camilla. Ven keek haar zus even met een vreemde blik aan, die duidelijk maakte dat ze dat ook wel door had. Ze stond op, en op dat moment kwam Tom binnen, zonder Bill bij zich.
‘Bill is niet meer in dit huis, Ven,’ zei hij. ‘Hij is waarschijnlijk meteen vertrokken na het ongeluk.’ Ven veegde weer wat tranen weg, en stapte richting de trap. Camilla stond meteen op, en ook Tom keek haar verbaasd aan.
‘Wat ga je doen?’ vroegen ze allebei tegelijk. Ven haalde diep adem.
‘Ik ga me aankleden, en mijn echtgenoot zoeken,’ antwoordde ze. Ze stapte naar boven, trok snel gewoon een joggingsbroek en een losse t-shirt aan, en rende dan naar beneden, de pijn negerend. Eens beneden deed ze haar gympen aan. Maar toen ze naar de deur wilde stappen, hielden Camilla en Tom haar tegen.
‘En waar was je van plan om te gaan zoeken, Ven?’ vroeg Tom. Camilla had haar hand op op Vens schouder gelegd, en trok haar zoveel mogelijk naar achteren. Tom was voor de deur gaan staan.
‘Zijn huis. Daar zal hij waarschijnlijk wel zijn. En anders bij Gustav, om raad gaan vragen.’ Ven schudde Cams hand van zich af, en stapte toen richting Tom.
‘Ven, als ik nu naar Bill ga zoeken, goed?’ zei Tom. Ven keek naar hem op, maar kon hem er niet op vertrouwen. Tom leek haar twijfeling te merken. ‘En ik heb beloofd dat ik hem niets ging aandoen!’ voegde hij eraan toe. Camilla was naast Ven gaan staan.
‘Ja, terwijl Tom op zoek is, kunnen wij even naar het ziekenhuis. Je moet echt nagekeken worden.’ Cam klonk erg ongerust. Haar ogen waren klein van vermoeidheid, en haar gezicht was bleek, maar toch deed ze haar best wakker te blijven. Ven sloot haar ogen, en liet haar schouders zakken. Misschien was dat inderdaad het beste. Ven wist niet eens wat ze ging doen als ze Bill zou gevonden hebben. Misschien was het beter dat Tom de zoektocht deed.
Dan knikte ze kort, als teken van toestemming. Camilla reageerde meteen, en sloeg haar arm rond Vens schouder. Ze gebaarde naar Tom dat hij mocht vertrekken. Hij knikte, pakte de sleutels van zijn brommer, en vertrok zonder nog iets te zeggen. Wat rustiger stapten Ven en Camilla naar haar auto. Ven gaf haar de sleutels, en ging zelf zitten in het passagiersgedeelte. Ze kreunde zachtjes van de pijn, en sloot haar ogen opnieuw. Hopelijk was Bill in orde. Ze wenste dat hij het zich niet te veel kwalijk nam. Als hij dat deed, kon hij weer weglopen, en waarschijnlijk deze keer niet meer terugkomen.
Camilla zei niets in de auto. Ze had haar ogen gericht op de weg, en kneep met haar handen in het stuur. Ven herinnerde zich dat ze twee dagen geleden ook samen met Bill in deze auto had gezeten. Toen was haar grootste zorg dat ze niet gevonden gingen worden door robots. Dat leek allemaal zo belachelijk nu.
‘Nog eens sorry voor Tom daarjuist,’ zei Camilla, om iets te kunnen zeggen. Ze draaide zich echter niet om. ‘Hij ziet jou als een van zijn beste vrienden, en flipt dus als er iets met je gebeurd.’
Ven schudde haar hoofd, als teken om te zeggen dat het niet erg was. Even zuchtte ze opnieuw, en dan keek ze naar beneden. Toen ze zag dat haar joggingbroek vol bloed zat, gilde ze zachtjes. Camilla keek om, en merkte het ook.
‘Heb je je regels, Ven?’ vroeg Camilla. Ven schudde haar hoofd, en begon toen na te denken. Door al die commotie rondom het huwelijk en al die vijandelijke robots had Ven helemaal over het hoofd gezien dat ze al drie maanden haar regels niet meer had gehad. Ze huiverde even bij het denken van die ene mogelijkheid, en trok haar t-shirt een beetje omhoog, waar ze inderdaad een vrij bollig buikje zag. Het was zo klein dat niemand het gemerkt kon hebben als ze het niet wisten. Maar nu zag Ven het effectief. Ze was wat dikker geworden. En dat ze nu aan het bloeden was kon niets goed zijn.
Camilla versnelde de auto, en was al over de snelheidslimiet. Eens aangekomen bij het ziekenhuis, stapte Camilla onhandig uit de auto. Ven deed het wat rustiger aan. Ze voelde hoe ze zich wat misselijk begon te voelen. Dit was allemaal te veel. Véél te veel. Toen ze opstond, gaf ze over op de grond, net niet op haar schoenen. Camilla keek vol bezorgdheid toe. Toen Ven klaar was, kwam er al een verpleegster naar hun toegerend met een rolstoel. Waarschijnlijk had die hun aan de ingang zien aankomen. Toen Ven weigerde te gaan zitten, verplichtte Camilla haar. Ze duwde haar neer op de schouders, sloot de auto, en volgde de verpleegster.
Binnen was het heel wat warmer dan buiten. Het licht was fel voor de ogen, waardoor Ven ze niet kon open houden. Ook Camilla had er wat last van. Ze gebruikte haar handen om het licht af te schermen.
‘Wat scheelt er met haar?’ vroeg een arts die toevallig aan de balie stond. De verpleegster was alweer weggegaan toen ze zag dat het verder in orde was. Ven wilde antwoorden, maar Camilla was haar voor.
‘Afdeling gynaecologie, we zullen alles straks wel uitleggen,’ zei ze. Camilla pakte Vens handen vast, en kneep er even in. ‘Ik ga me even omkleden, ik kom je meteen helpen,’ stelde ze haar gerust. Ven knikte, en herinnerde zich dat sinds deze week Camilla terug werkte in het ziekenhuis. Ze hoopte dat zij haar arts kon zijn, want een vreemdeling die haar ging onderzoeken stond haar niet zo aan.
Ze bibberde helemaal, en voelde zich weer duizelig worden, deze keer van het bloeden. Ze kon haar ogen niet meer open houden.
Pas toen ze weer helder kon denken, lag ze op een bed. Haar bebloedde rolstoel werd weggebracht, en ze zag Camilla naar binnen komen. Ze deed haar blonde haar in een staart, en zei de arts aan de kant te gaan.
‘Wat is de mogelijke diagnose?’ vroeg de vrouw. Camilla keek haar even aan, en wist duidelijk niet wat te antwoorden.
‘Soort van verkrachting achter de rug, en momenteel waarschijnlijk wel een miskraam,’ legde ze uit. Ze zag dat de bloeding intussen alweer gestopt was, waardoor ze zich naar de arts draaide.
‘Kun je een echo-apparaat voor me gaan halen?’ vroeg ze. De vrouw knikte, en stapte de kamer uit. Toen ze alleen waren, richtte ze zich weer tot Ven. ‘Kun je opstaan?’
Ven stond vol moeite recht, en toen ze een soort van operatie-kleed toegeworpen kreeg, stribbelde ze niet tegen die aan te doen. Haar joggingsbroek en alle andere kleren werden in de zetel gegooid.
‘Heb ik een miskraam?’ vroeg Ven. Camilla haalde haar schouders op, en drukte Ven zachtjes op de schouders opdat ze weer ging zitten.
‘We weten niet eens of je zwanger bent, Vennie,’ zei Camilla. Ven legde haar hoofd in het kussen, en klapperde met haar tanden van de kou. Toen de arts terug binnen kwam, kwam ook tegelijk een andere vrouw binnen. Op haar jasje stond er “chirurg gynaecologie”� geschreven.
‘Wel, Thompscott, is de diagnose al gesteld?’ vroeg de chirurg. Ven was even vergeten dat Camilla’s echte achternaam Thompscott was, waardoor ze niet meteen door had dat de vrouw over Camilla sprak.
‘Nog niet, we gaan nu een echo doen, en dan zullen we nakijken of ze miskraam heeft gehad of gewoon een bloeding,’ zei Camilla. De vrouw knikte even, en gebaarde Camilla verder te gaan. Camilla trok Vens kleed naar omhoog, waardoor haar buik vrij was.
‘Dit gaat…’
‘Koud aanvoelen, ik weet het. Heb al twee zwangerschappen achter de rug,’ zei Ven als antwoord, in een poging om grappig te doen. Niemand lachtte echter, waardoor Ven besloot dat ze beter haar mond kon houden. Het was inderdaad koud toen Camilla het gel op Vens buik streek, maar die koud was intussen al te verwachten. Ze keek naar het schermpje dat aantoonde hoe het er in Vens buik aan toe ging. De apparatuur van nu was veel beter dan vroeger, waardoor men alles nu beter kon waarnemen. Ven zelf zag een klein ietsje in haar buik, toen Camilla met het apparaat erover wreef. Het was klein, maar aanwezig. Ze had het ook gezien met Willem, en met Billie. Toen was de sfeer echter anders dan nu.
‘Miskraam is al buitengesloten,’ zei de chirurg opgelucht. Ze gebaarde naar Cam dat die goed werk had gedaan. Cam knikte, en stapte achteruit. Toen kwam de chirurg dichterbij, en leunde ze even voorover.
‘Dokter Thompscott gaat kijken van waar die bloeding komt, goed? Je bent hier in goede handen,’ stelde de vrouw Ven gerust. Maar Ven voelde zich niet rustiger dan voordien. Ze wilde dat haar echtgenoot hier was. ‘Het is mogelijk dat je na afloop vanalles met de politie gaat moeten bespreken over wat er gebeurd is…’
‘Nee!’ riep Ven meteen. ‘Nee, het is echt niet wat je denkt!’ Ven wilde rechtzitten, maar Cam drukte haar meteen weer neer. ‘Hij heeft me niet ver…’ Ook Ven leek het woord, zoals Bill voordien, niet te kunnen zeggen.
‘Weet je het zeker?’ vroeg de vrouw met opgetrokken wenkbrauw. Ven knikte, en haalde diep adem.
‘Het was allemaal gewoon een groot ongeluk,’ zei Ven nog, wetend dat de blauwe plekken op haar armen dat tegenspraken. Eens de chirurg weg was, ging Cams mobieltje. Ven schrok op, en eveneens haar zus. Dat was waarschijnlijk Tom.
‘Ja schat?’ vroeg Camilla nadat ze had opgenomen. Ze knikte af en toe, en maakte tegelijk goedkeurende geluidjes. ‘Uhu. Ja. Echt? Oké. Uhu.’ En toen haakte ze in. Ze keek Ven aan.
‘Tom is bij Bill thuis geweest, daar was hij niet, hoewel hij een groot deken op de grond zag liggen in de woonkamer waarvan hij wist dat het die van jou was,’ zei Cam. Vens hart klopte weer wat sneller.
‘Hij is daar geweest!’ zei Ven enthousiast. Cams blik bleef echter bezorgd kijken naar haar zus. Ze stapte naar een kast, en trok daar rubberen handschoenen uit.
‘Hoe dan ook, Tom gaat nu bij Gustav kijken,’ voegde ze er nog aan toe. Eens ze de handschoenen aan had, draaide ze zich naar haar zus, en keek ze haar met een rare blik aan.
‘Bekijk me vanaf nu alsjeblieft niet anders,’ smeekte Cam. Ven wist dat ze met de onderzoek gingen beginnen.

Ven had enkel een bloeding opgelopen, wat best kon voorkomen tijdens een zwangerschap. Het had ook kunnen gebeuren zonder hetgene met Bill. Ven mocht echter nog niet naar huis. De dokters probeerden haar te overtuigen om met de politie te praten, maar Ven weigerde koppig. Er was misschien een uur voorbij gegaan sinds ze daar was, en in dat uur had ze geleerd dat ze zwanger was. Ze was al bijna aan vier maanden, en had het zelf nooit echt gemerkt. Ze dacht dat de misselijkheid gewoon kwam door zenuwachtig te zijn voor het huwelijk. Wat had ze graag gehad dat Bill hier nu was.
Toen Cam binnen kwam, had ze Tom met zich mee. Ze keken allebei bezorgd, waardoor Ven al vreesde dat ze Bill niet gevonden hadden.
‘Ik ben bij Gustav geweest, Ven,’ zei Tom. Hij haalde diep adem. ‘We hebben daar iets ontdekt,’ voegde hij eraan toe. Ven fronste haar wenkbrauwen, en kneep haar ogen tot spleetjes.
‘We?’ vroeg ze. Tom keek even naar Camilla, en zij haalde alleen haar schouders op.
‘Ik heb Bill meegenomen. Toen ik vertelde dat je naar het ziekenhuis bent gegaan, is hij meteen met mij vertrokken.’ Tom stapte even naar buiten, knikte naar iemand, en wachtte dan. Vens hart begon weer sneller te slaan. Ze wist niet wat ze ging voelen als ze hem zag. Angst? Opluchting? Waarschijnlijk ging niets nu nog hetzelfde zijn. Daar vreesde ze erg voor.
Bill stapte de kamer binnen met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. Ven kon er spijt uit lezen, en angst. Geen woede allesinds. En hij zag er ook helemaal niet blij uit. Haar hart was opeens stil blijven staan - zo voelde het toch. Ook was ze gestopt met ademen.
‘Bill,’ fluisterde ze dan. Bill beet haast onopmerkelijk op zijn lip, en zijn linkeroog begon vochtig te worden. Hij draaide zich naar achteren, en keek even naar zijn broer en Camilla. Zij snapten het, en stapten langzaamaan weg. Toen ze alleen waren, stortte Bill in.
‘Het spijt me zo, Ven,’ stotterde hij. Naast het bed zakte hij neer op zijn knieën, terwijl hij haar hand vasthield tegen zijn voorhoofd. Ven voelde hoe ze weer bibberde, maar was niet bang meer om bij hem te zijn. Ze wist dat, wat hij ook had, het nu over was. Althans, dat hoopte ze.
‘Het is in orde, Bill,’ zei Ven dan, zich sterk houdend. Haar vrije hand legde ze op zijn hoofd, en toen hij opkeek, probeerde ze zo goed mogelijk te glimlachen. Dat lukte niet echt. ‘Pak alsjeblieft een stoel, lieverd.’ Ze wees naar de stoel naast het tafeltje. Bill stond op, sleepte het stoel naast het bed, en ging dan zitten. Hij durfde niets te zeggen, keek naar de blauwe plekken die hij veroorzaakt.
‘Hoe erg is het?’ vroeg hij. Ven haalde haar schouders op.
‘Een kleine bloeding, had altijd kunnen gebeuren zeggen de dokters. Dat het nu juist is gebeurd is gewoon toeval…’ Ven sprak op een zo neutraal mogelijke toon, maar zo voelde ze zich niet. Ze wist dat Bill zichzelf de schuld ging geven over alles. En ze had geen manier om hem dat uit het hoofd te praten. Wat er daarjuist was gebeurd, was werkelijkheid. En alles daaruit leidde zowat tot alles hier.
‘Bill,’ begon Ven. Ze moest het hem vertellen van de zwangerschap. Alleen wist ze niet echt hoe. Ze keek Bill op een hoopvolle manier aan, maar dat lukte niet. In plaats daarvan legde ze haar hand op haar buik, en drukte ze haar hoofd naar achteren.
‘Wat is er, schat?’ vroeg hij dan. Hij schoof wat dichterbij. Net toen Ven de woorden wilde zeggen, kwam er toch iets anders in haar hoofd.
‘Waar dacht je aan, toen je zo begon te schreeuwen? Wat zag je?’ vroeg ze. Bill sloot zijn ogen even, alsof hij het opnieuw probeerde te beleven. Alweer huiverde hij, en hij kneep even in Vens hand.
‘Ik zag twee felle lichten, precies koplampen,’ zei hij. Dan opende hij zijn ogen weer. ‘Ik weet helemaal niet wat er gebeurde, heel de tijd kreeg ik het gevoel dat ik uit het ziekenhuis stapte, na het overlijden van mijn vrouw.’ Toen keek hij naar Ven, bang dat ze het verkeerd ging opvatten. ‘Ik dacht dat ik je kwijt was,’ fluisterde hij. Ven legde haar hand op zijn wang, en liet toch maar een traan ontsnappen.
‘Je raakt me niet kwijt, schat,’ zei ze dan. ‘Zelfs niet na dit allemaal.’ Bill schudde zijn hoofd, en Ven werd bang voor wat er nu ging komen.
‘Ik breek alle regels die ik zonet gemaakt heb als ik nu besluit bij jou te blijven,’ fluisterde Bill. Zijn ogen waren op Ven gericht. ‘Als ik echt van je houd, moet ik van je wegblijven.’
‘Nee Bill. Als je van me houdt, laat je me niet in de steek,’ verbeterde ze hem. ‘En dan ga je ook beter op therapie,’ voegde ze er nog even aan toe. Bill glimlachte eventjes, en ook Ven voelde zich veel beter. Ze pakte Bills hand weer, en legde hem op haar buik. Hij kon natuurlijk nog niets voelen, maar dit was de enige hint die ze kon geven zonder de woorden zelf uit te spreken.
Bill had het meteen door, maar hij zei niets, buiten even te glimlachen. Hij streek even in Vens haren, drukte een kus op haar voorhoofd, en stond dan weer recht, naar de deur. Daar gebaarde hij Tom en Camilla terug binnen te komen.
‘Nu, Ven, zoals Tom zei, hebben we iets ontdekt bij Gustav thuis,’ vertelde Bill dan opeens weer formeel. Ven knikte, en herinnerde zich dat Tom dat inderdaad vermeld had.
‘Gustav is ontvoerd,’ zei Tom dan, in alle ernst. Camilla en Bill hun gezichten waren even serieus, en ook Ven voelde zich opnieuw rot worden. Wanneer was deze nachtmerrie nu eens gedaan?

Reacties:

xNadezhda zei op 24 okt 2011 - 15:42:
Emma, serieus. Zeg alsjeblieft niet dat dit crap is, want dat is het niet! Werkelijk waar niet, en langdradig is het ook niet, en... omg. Ik had serieus niet door dat het bijna 4000 woorden lang is, ik zat met mijn hoofd haast in de computer te lezen en het was zo snel voorbij .__.

Alle spanning, emoties, problemen... Je zet alles zo goed neer, het is zo realistisch -ondanks alle cyborgstuff- het is écht heel realistisch. Elke keer weer. Dus niet meer zeggen dat het crap is, oké? <3