FanFic.nl

Hij hield niet van me - complete

I.

Ik zal beginnen bij het begin, dat zal het voor mij gemakkelijker maken. Het doet deugd om te schrijven. Het helpt tegen het verdriet. Misschien dat hij ooit mijn verhaal leest, het verhaal dat ik nu schrijf. Misschien zal hij me dan eindelijk begrijpen.

Ik herinner het me nog heel goed. Die dag dat die uil kwam binnengevlogen en de brief op mijn schoot worp. Ondertussen al vijf jaar geleden. Maar ik herinner me die dag nog perfect.

Het was ergens in juni. Vijftien juni geloof ik. Ik was net elf geworden. Mijn ouders hadden me al heel veel verteld over Zweinstein. Het klonk allemaal fantastisch. Ik hoopte dat ik ook toegelaten zou worden. Dat was mijn grootste droom. Ik werd wakker van de zonnestralen die recht in mijn gezicht schenen. Het was nog maar zes uur maar ik was klaar wakker. Ik keek naar het plafond terwijl ik nadacht over Zweinstein. Allerlei scenario’s schoten door mijn hoofd. Stel je voor dat ik bij Zwadderich kwam! Maar volgens mijn ouders kon dat niet. Heel onze familie had al in Griffoendor gezeten. Het was haast onmogelijk dat ik in Zwadderich zou belanden. Griffoendor, bekent om zijn dapperheid, ja ridderlijkheid en durf en lef is wat Griffoendor onderscheidt. Ik kende het zinnetje vanbuiten. Het spookte heel de tijd door mijn hoofd. Dapperheid, ridderlijkheid, durf en lef. Had ik dat wel? Plots werden mijn gedachten ruw verstoord door een uil die met zijn snavel op mijn raam tikte. Ik kroop uit mijn bed, opende het raam en liet de uil binnen. Aan zijn pootje ging een brief. Ik maakte hem los en de uil vloog weg. Toen ik het Zweinsteinlogo zag sprong ik opgewonden op en neer. Ik liep naar de kamer van mijn ouders en sprong op hun bed. “Mama, papa, het is een brief van Zweinstein, een brief van Zweinstein!”� Mama en papa openden hun ogen en keken me slaperig aan. Ik vouwde de brief open en begon te lezen.

Geachte mevrouw Maes,
Het doet me genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt
voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus.
Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden.
Het schooljaar begint op 1 september.
Gelieve voor 31 juli per uil te reageren.
Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Assistent-schoolhoofd.

Haar ouders glimlachten toen ze hun dochtertje zo zagen stralen.

De volgende dag brachten we een bezoekje aan de WegisWeg, ik was er al eens eerder geweest maar toch bleef de winkelstraat mij verbazen. Mijn ouders hielden de aankoop van mijn toverstaf expres als laatste. Maar toen was het eindelijk zover. Zenuwen gierden door mijn lijf, eindelijk kreeg ik een toverstaf. Toen we het winkeltje binnenstapten werden mijn ogen groot van verbazing. Stapels en stapels dozen stonden allemaal op elkaar gestapeld in de kleine ruimte die bedekt was met een glinsterend laagje stof. Olivander kwam haastig toegesneld.
“Aha, meneer en mevrouw Maes, welkom, welkom, u komt zeker voor de toverstaf van deze kleine meid hier?”� zei hij glimlachend. Hij nam me onderzoekend op en liep toen weg. Even later kwam hij terug met een doosje in zijn handen. “Probeer deze eens, dertig centimeter, eikenhout, lekker soepel.”� Ik nam de toverstaf op en zwaaide ermee. Een paar dozen vielen om en ik legde de staf snel terug weg. “Hmmm.”� Olivander liep terug weg en gaf me een andere staf. Ik zwaaide er mee en zijn wenkbrauwen vlogen in brand. Ik schrok en legde mijn hand op mijn mond. “Sorry,”� mompelde ik.
“Het is niets, het is niets,”� zei Olivander terwijl hij met zijn hand over zijn wenkbrauwen wreef. Hij liep weer weg en gaf me nu een lichtbruine, stevige, kleine staf. Het voelde direct goed aan in mijn hand. Ik zwaaide ermee en er kwamen kleine, blauwe vonkjes uit. Olivander klapte verrukt in zijn handen. “Prachtig, prachtig! Beukenhout, achtien centimeter, met bloed van een Hongaarse Hoornstaart, mooi staf, mooie staf.”� Ik glimlachte. Hij nam de staf van me over en stopte het zorgvuldig weer in zijn doosje. Mijn ouders betaalden en we liepen naar buiten.

Reacties: