FanFic.nl

Liefde op het Lorentz

Hoofdstuk 3

Het was tien voor acht. Veel te vroeg vond Lucas. Samen met Ronja fietste hij naar school. De school was gevestigd aan de andere kant van de stad, dus het was nog best een eindje fietsen. Lucas was erg blij dat hij in ieder geval niet alleen hoefde te fietsen. Hij kende Ronja nog maar net, maar beschouwde haar nu al als een hele goede vriendin.

“Wat hebben we ook alweer het eerste uur?”� vroeg Ronja.

“Nederlands,”� antwoordde Lucas.

“Oh, nee hè…”� reageerde Ronja.

“Wat?”� vroeg Lucas met een glimlach. “Zo erg kan het toch niet zijn?”�

Ronja kon een lach niet onderdrukken. “Het is duidelijk dat jij nog nooit les gehad hebt van Helen Helmink. Dat mens spoort niet.”�

“Zo erg kan het toch niet zijn?”� vroeg Lucas met een ongelovige toon in zijn stem.

“Dat mens moet mij gewoon niet,”� zei Ronja. “Vorig jaar bijvoorbeeld. Ik had heel hard gewerkt aan mijn boekverslag. ‘De Aanslag’ van Harry Mulisch. Ik had er echt veel tijd en energie ingestoken. Maar Helmink vond het niets. Voor ik het wist had ze mijn hele verslag al in de papierversnipperaar gedaan. Ik moest het maar opnieuw doen. En aangezien ik het bestand niet meer op mijn computer had staan, kon ik echt helemaal opnieuw beginnen… Oh, als ik er alleen maar aan terugdenk word ik alweer kwaad!”�

Lucas moest lachen.

“Oké,”� zei hij. “Note to myself: don’t make Helmink angry.”�

Nu moest Ronja ook een beetje lachen. “Maar ik overdrijf echt niet hoor!”�

Lucas en Ronja hoorden toen plotseling het geluid van een brommer achter zich. Lucas ging even achter Ronja fietsen om de persoon op de brommer voorbij te laten gaan. Toen die voorbij reed herkende hij de grijze jas. Het was Edwin.

“Kan ik je iets vragen?”� vroeg Lucas toen hij weer naast Ronja ging fietsen.

“Tuurlijk,”� antwoordde Ronja.

“Denk jij dat het een goed idee zou zijn als ik met Edwin ging praten?”� begon Lucas. “Misschien dat ik er dan achter kan komen voor welk team hij speelt. En ik wil hem ook beter leren kennen. Want ik ken hem eigenlijk helemaal niet, maar ik kan nog maar aan één ding denken: hem.”�

“Je hebt het wel flink te pakken, hè?”� vroeg Ronja. “Word je altijd zo snel verliefd?”�

“Ik ben pas één keer eerder verliefd geweest,”� zei Lucas. “Op Matthew. Maar hij bleek een asshole te zijn.”�

“Hoezo?”� vroeg Ronja.

“Ik betrapte hem met een andere gozer,”� zei Lucas. “Het gekke is dat ik daarna tegen mezelf gezegd heb dat ik niet meer verliefd zou worden. Een te groot risico om gekwetst te worden. Maar met Edwin… I can’t help myself. Hij is gewoon zo leuk. En lekker.”�

Ronja glimlachte. “Ga er gewoon voor. ‘Nee’ heb je, ‘ja’ kan je krijgen. En vergeet die Matthew gewoon. Zo’n klootzak verdient jou niet.”�

“Thanks,”� zei Lucas.

Op dat moment fietsen Lucas en Ronja de straat van de school in.

*

Edwin en Jeroen liepen samen het lokaal van Nederlands binnen. Edwin had gehoopt dat ze dit jaar een andere docent zouden krijgen, maar helaas. Achter haar bureau zat Helen Helmink al te wachten. Edwin en Jeroen liepen naar hun vaste plek in de klas naast het raam. Edwin keek om zich heen om te zien of Lucas er al was. Op dat moment zag hij hem samen met Ronja de klas inlopen. Edwin kon een kleine glimlach niet onderdrukken.

“Zou iedereen zo vriendelijk willen zijn om te gaan zitten?”� vroeg mevrouw Helmink. “Ik wil beginnen met de les.”�

Iedereen ging snel zitten en hield zijn of haar mond. Elke leerling wist dat je beter geen problemen kon krijgen met Helmink.

“Welkom iedereen bij de start van een nieuw schooljaar Nederlands,”� zei mevrouw Helmink. “We gaan meteen beginnen met een speciale opdracht. Een werkstuk.”�

Er ging een gekreun door de klas.

“Ik wil dat jullie een werkstuk maken over een Nederlandse schrijver,”� ging mevrouw Helmink verder terwijl ze een stapeltje papier uit haar tas haalde. “Hierop staat de opdracht uitgebreid beschreven. Het is veel werk, dus jullie zijn hier de komende weken intensief mee bezig.”�

Mevrouw Helmink begon de opdracht uit te delen. Edwin begon steeds meer een hekel te krijgen aan het oude mens. Dit was pas de eerste les van het schooljaar en dan meteen al zo’n opdracht. Wie bedenkt er nou zoiets?

“Jullie gaan het werkstuk in tweetallen maken,”� zei mevrouw Helmink toen ze klaar was met het uitdelen van de opdracht en ze weer achter haar bureau zat.

Edwin en Jeroen keken elkaar meteen aan en zonder een woord te wisselen hadden ze al afgesproken om het werkstuk samen te maken. Maar mevrouw Helmink stak hier een stokje voor.

“Ik heb de tweetallen van tevoren bepaald en zal ze nu voorlezen. Zodra ik je naam genoemd heb, kun je samen met je partner naar de mediatheek gaan om een schrijver uit te kiezen. Jullie kunnen daar gebruik maken van boeken en internet. Als jullie een schrijver gekozen hebben, komen jullie terug naar de klas. Ik wil de schrijver dan eerst goedkeuren voordat jullie verder gaan.”�

Edwin was niet blij. Hij werkte altijd samen met Jeroen. En nu had dat mens zelf besloten wie met wie zou samenwerken.

Mevrouw Helmink begon de tweetallen voor te lezen. “Gijs de Vries en Sandra van Walsum, Chris Hendriks en Stephan van Haaften, Lisette Wiersma en Timo Jansen, Ronja Huygens en Jeroen Kolen…”�

Edwin baalde terwijl Jeroen op stond en samen met Ronja de klas uit liep.

Mevrouw Helmink ging verder. “Maarten de Graaf en Simon van Nieuwenhoven, Dominique ten Vergert en Bram van Kampen, Lucas Sanders en Edwin Bouwhuis…”�

Edwin was met stomheid geslagen. Zei dat mens het nou echt? Hij met Lucas? Op dat moment ging er heel veel door Edwin’s hoofd heen. De komende weken zou hij veel tijd doorbrengen met Lucas. Dat gaf hem een goed gevoel. Een heel goed gevoel zelfs. Maar tegelijkertijd beangstigde het hem ook. Het zou nog moeilijker worden om zijn gevoelens te verbergen.

“Kom je?”�

Edwin werd uit zijn gedachten gerukt en keek recht in de blauwe ogen van Lucas.

“Eh, ja,”� zei Edwin nerveus terwijl hij zijn tas pakte. “Laten we gaan.”�

Edwin wist niet zo goed wat hij moest zeggen toen hij samen met Lucas door de gangen van de school liep.

“Waar was de mediatheek ook al weer?”� vroeg Lucas. “Ik moet namelijk nog steeds een beetje mijn weg hier vinden.”�

“We zijn er bijna,”� zei Edwin. “Het is hier om de hoek.”�

De twee jongens liepen de mediatheek binnen en zagen dat alle computers al bezet waren.

“Damn,”� zei Lucas. “Zonder computer kunnen we niet veel doen.”�

“Linksachter staan een aantal leestafels,”� zei Edwin. “Laten we daar maar even wachten tot er een computer vrij is.”�

“Ja, dat is misschien wel een goed idee,”� zei Lucas.

Edwin liep voorop tussen de boekenkasten door naar de leestafels. Lucas liep achter hem. Op dat moment besefte Edwin pas dat de leestafels vrijwel helemaal afgeschermd waren van de rest van de mediatheek. Hierdoor konden mensen in alle rust hun boeken lezen. Maar dit betekende ook dat hij daar helemaal alleen zou zijn samen met Lucas.

“Heb jij al een idee?”� vroeg Lucas terwijl ze aan de tafel gingen zitten.

“Wat?”� vroeg Edwin.

“Of je al een idee had over welke schrijver wij ons werkstuk kunnen schrijven,”� zei Lucas. “Waar zit jij met je gedachten?”�

Edwin wist niet zo goed hoe hij daar op moest antwoorden dus daarom zei hij maar niets.

“Ik heb een hele tijd in New York gewoond,”� zei Lucas. “Daardoor heb ik eigenlijk bijna niets van Nederlandse schrijvers gelezen.”�

“Hoe is New York?”� vroeg Edwin toen. “Mij lijkt het echt een te gekke stad om eens een keer naartoe te gaan.”�

“Oh, New York is geweldig,”� vertelde Lucas. “Ik was dan ook niet echt blij toen mijn vader me vertelde dat we terug naar Meerdijk zouden gaan.”�

“Woonde je daar alleen met je vader?”� vroeg Edwin.

Lucas knikte. “Yep, just me and my dad. Mijn moeder en mijn zus Nina zijn in Meerdijk gebleven, dus die zag ik niet zo vaak. Hierdoor heb ik wel een erg sterke band met mijn vader. Mijn vader is echt geweldig.”�

Edwin luisterde aandachtig naar Lucas.

“En jij?”� vroeg Lucas.

“Wat bedoel je?”� vroeg Edwin.

“Nou,”� begon Lucas. “Zijn je ouders nog samen bijvoorbeeld? Ronja vertelde me wel dat je een jongere broer hebt.”�

Edwin was even uit het veld geslagen. Waarom had Lucas met Ronja over hem gepraat? Zou hij misschien ook…? Edwin dwong zichzelf daar even niet aan te denken.

“Klopt,”� zei Edwin. “Sjoerd is mijn broer. Hij is een jaar jonger dan ik. En mijn ouders zijn nog steeds samen. In januari zijn ze vijfentwintig jaar getrouwd.”�

Het verbaasde Edwin een beetje hoe makkelijk het eigenlijk was om met Lucas te praten.

“Vijfentwintig jaar?”� herhaalde Lucas met verbazing in zijn stem. “Wauw, mijn ouders hebben hun eerste trouwdag niet eens gehaald.”�

Edwin wist niet zo goed wat hij hierop moest zeggen. Lucas zag dit blijkbaar.

“Het is een lang verhaal. Dat vertel ik je nog wel eens een keer.”�

“Oké, daar houd ik je aan,”� zei Edwin met een lach.

Op die manier bleven Edwin en Lucas een tijdje met elkaar praten. Ze keken niet eens meer of er al een computer beschikbaar was. Edwin vertelde Lucas over Jeroen en de rest van de band. Lucas vertelde Edwin meer verhalen over zijn jaren als New Yorker. Een onderwerp werd vermeden. Tot nu toe dan.

“Heb je eigenlijk een vriendin?”� vroeg Lucas.

Edwin had deze vraag niet verwacht en zweeg even. “Nee,”� zei hij uiteindelijk. “En jij?”�

“Een vriendin?”� vroeg Lucas lachend. “Nee, die heb ik niet en die zal ik ook niet krijgen. Ik ben gay.”�

Edwin dacht al dat Lucas homo was, maar de bevestiging maakte hem een stuk blijer dan hij nu hardop zou durven toe te geven.

“Een vriend dan?”� vroeg Edwin.

“Ook niet,”� zei Lucas. “Wel gehad.”�

“Weet je familie het van jou?”� vroeg Edwin toen.

“Ja,”� antwoordde Lucas. “Ik had mijn coming out vorig jaar. Eerst heb ik het aan mijn vader verteld. Die reageerde zo lief. Hij zei dat zolang ik gelukkig was, dat hij dat ook was. Een van de redenen waarom hij zo geweldig is.”�

Edwin knikte. “En je moeder? En je zus?”�

“Nina vond het meteen geweldig,”� zei Lucas. “Volgens mij vindt ze het echt helemaal geweldig om een homo broertje te hebben.”�

Edwin glimlachte.

“Mijn moeder had er iets meer moeite mee,”� ging Lucas verder. “Ze was bang dat ik haar nu geen kleinkinderen zou kunnen geven. Gelukkig draaide ze al snel bij. Mijn vader heeft met haar gepraat en haar uitgelegd dat als ik kinderen wil, dat er dan altijd adoptie is. Of een draagmoeder.”�

“Zou je dat willen?”� vroeg Edwin. “Kinderen?”�

“Absoluut,”� zei Lucas. “Over een jaar of vijftien.”�

Er viel toen een stilte. Edwin wist niet wat hij nu moest zeggen. Lucas was degene die de stilte als eerste doorbrak.

“Terug naar jou,”� zei Lucas. “Je zei dat je geen vriendin hebt. Wel gehad? Of val je net als ik niet op meisjes?”�

Edwin’s ogen werden groot. Wat moest hij nu zeggen? Hij had nog nooit met iemand over zijn gevoelens voor jongens gepraat. Hij had wel het idee dat hij Lucas kon vertrouwen, maar het feit dat hij iets voelde voor Lucas maakte het wel extra ingewikkeld.

Reacties: