FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

- Halloween Special: Rockin' experiment!

''Yosha! Vanavond is Halloween! Ben je er klaar voor prinses?!'' Bailey sprong bijna een halve meter de lucht in, terwijl hij zijn vuist de lucht in gooide. Chiara gromde. Het irriteerde haar mateloos dat Bailey er een gewoonte van had gemaakt haar 'prinses' te noemen. Ten eerste was ze het niet. Nooit geweest, zal ook nooit zo worden. Ten tweede was het gewoonweg irritant. Mensen gingen vast verkeerde dingen denken op deze manier. Nu was het sowieso al raar om een 15-jarig meisje en een 16-jarige knul samen op pad te zien. Niet dat zoiets haar deerde. ''Ik heb niks met Halloween,'' antwoordde Chiara simpelweg. ''Horror is niet mijn ding,'' voegde ze eraan toe, terwijl ze haar ogen even sloot en haar armen over elkaar kruiste. ''Oh, je bent snel bang?'' vroeg Bailey geniepig. Zijn grijns voorspelde niet veel goeds. Chiara versteende even. ''Het is niet dat ik snel bang ben.. Ik heb gewoon niks met horror,'' antwoordde ze zacht, terwijl ze blozend wegkeek. Hij had vast al door dat ze gewoon ontkende, alleen al omdat ze niet wilde dat Bailey vanalles uitspookte met haar. Als hij zoiets wél van plan was, zou hij wel weten hoe ze erover dacht als het eenmaal zover was. Ze liet hem er niet zomaar mee wegkomen.

De twee vervolgden hun weg in stilte. Chiara hield de trainer nauwlettend in de gaten. Hij was vast al bezig met plannen maken in zijn hoofd. ''Hmm?'' Bailey keek vragend op bij het zien van een paar hutjes tussen de bomen in. ''Ik wist niet dat er hier een dorp lag..'' mompelde hij, terwijl hij een kaart tevoorschijn haalde. ''Het staat ook niet op de kaart..'' mompelde hij opnieuw. ''Erg grappig Bailey, maar als je me bang wilt maken kun je dat het beste tegen de avond doen,'' gromde Chiara nukkig naar hem en griste toen de kaart uit zijn handen. Tot haar verbazing had hij wel gelijk, het dorpje stond echt niet op de kaart. ''Geloof je me nu wel?'' gromde de jongen als antwoord. Ze knikte alleen, waarna een korte stilte viel. Tenminste, totdat Bailey opeens een ingeving kreeg. ''Laten we het verkennen!'' riep hij enthousiast, alsof hij een klein kind was die net een geheime grot had gevonden. ''Wa- Echt niet! Je weet niet wa-'' Chiara stopte met haar zin toen ze hem breed zag grijnzen. ''Ben je bang? Als je wilt, kan ik je hand wel vasthouden.'' Ze schudde vlug haar hoofd, frommelde de kaart op en gaf hem terug aan Bailey. ''Best, als je zo graag wilt 'onderzoeken', gaan we er toch lekker heen?'' mompelde ze kwaad en liep toen richting de hutjes. De jongen stopte de kaart terug op zijn plek, haalde zijn schouders op en liep glimlachend achter het meisje aan.

''Het is verlaten..'' merkte Chiara op. Bailey liep op een willekeurig huisje af en duwde een balk opzij. Flink wat stof kwam opzetten toen hij iets in beweging had gebracht en laten vallen. Hij hoestte, maar stapte toch naar binnen. ''B-Bailey!'' riep Chiara verontwaardigd, maar de jongen scheen haar te negeren. Hij was vast veel te opgelaten door deze ontdekking, totaal het tegenovergestelde van hoe zij zich voelde. Even aarzelde ze, maar liep uiteindelijk toch op het hutje af, achter haar reisgenoot aan. Ze schrok even toen de vloer onder haar begon te kraken, maar algauw schoot de gedachte door haar heen dat het gewoon een oud huis moest zijn. Nieuwsgierig keek ze om zich heen. Het was best donker, maar door de vervallen gordijnen kwam nog wat licht naar binnen. Hier en daar hingen oude schilderijen, waar mensen uit de middeleeuwen op stonden geschilderd. Er hong nergens een lamp, of iets in die richting. Ook een tv, desnoods een oude, ontbrak. Er was wel een radio te zien, met een enorme antenne aan de bovenkant geplakt. Op dat moment voelde ze iets in haar gezicht. Toen ze beter kon zien wat het was, gilde ze hard. Ze was regelrecht een enorme spinnenweb ingelopen. Vlug haalde ze de kleverige draadjes van zich af en sprong toen wat naar achteren, waar ze tegen iemand aanknalde. Met een ruk draaide ze zich om, maar doordat het zo donker was kon ze niet zien wie het was. Opnieuw gilde ze, totdat die persoon een zaklamp tevoorschijn had gehaald, en die aan had gedaan. ''Ik ben het maar,'' lachte Bailey vermaakt. ''Je had je gezicht moeten zien,'' voegde hij eraan toe. Chiara wierp hem een dodelijke blik toe, voordat ze hem een mep tegen zijn arm gaf en toen kwaad het huis uitliep. ''Het begint al laat te worden, laten we een slaapplaats zoeken,'' gromde ze, toen ze eenmaal buiten stond met Bailey. Hij grinnikte nog even na en stemde toen in.

''Zie je wel, ik zei toch dat we in de buurt van een stad waren?'' opperde Bailey, terwijl hij weer een frietje naar binnen werkte. ''Ik heb nooit gezegd dat je daar geen gelijk in had,'' antwoordde Chiara met een neutrale blik. Ze wilde nu ook een frietje pakken, maar hij scheen het grappig te vinden haar te plagen, en de zak weg te houden. ''Weet je, de kinderen van dit dorp gaan vanavond op pad om snoep op te halen. Denk je dat je al die griezels op straat aankan?'' vroeg hij op een plagerige toon. Chiara gaf hem een klap op zijn hoofd, pakte de zak met frieten af, en begon zelf te eten. ''Erg grappig, blaaskaak,'' mompelde ze tussendoor. ''Geef nou maar toe dat je bang was,'' gromde Bailey, terwijl hij over de pijnlijke plek op zijn hoofd wreef. ''Dat was ik ook ni-'' Hij onderbrak haar met een brede grijns. ''Als je dat niet was, dan kunnen we net zo goed nu teruggaan naar dat dorpje. Of ben je bang in het donker?'' Ze gaf hem een venijnige blik, maar in feite was ze aan het twijfelen over wat ze nu moest doen. Bailey besloot echter al voor haar. Hij stond op en liep richting de weg waar ze vandaan waren gekomen. Chiara gaf zich gewonnen en liep achter hem aan. Het restje eten werd verdeeld en de zak werd uiteindelijk weggegooid.

''Ik zou toch zweren dat het hier ergens was..'' mompelde Bailey verbaasd. Hij scheen met de zaklamp om zich heen, maar nergens was nog zo'n oud hutje te zien. Chiara zuchtte opgelucht. ''Goed, zullen we dan maar teruggaan?'' Ze had haar zin nog niet afgemaakt, of Bailey sprong juichend de lucht in. ''Daar! Ik wist het wel!'' De trainster zuchtte diep. Geweldig. Ze kon maar beter genieten van dit moment, aangezien dit waarschijnlijk haar laatste avond op deze aardbol zou zijn. En als het al niet door dat spokerig dorpje kwam, liep er hier vast wel een gek rond die hen ter plekke ombracht. Nog voor ze het wist had Bailey haar aan haar mouw vastgegrepen en haar mee naar het dorpje getrokken. Chiara trok een afkeurend gezicht, terwijl ze om zich heen keek. Nu ze het zo bekeek, leek het net een verlaten spookstad. De hutjes zagen er nu nog meer vervallen uit dan vanmiddag. Ze schrok op uit haar gedachte door Bailey, die naar haar riep. ''Hé, was dat er vanmiddag ook al?'' vroeg hij, en wees naar een hutje die een raar soort licht afstootte. Een frons verscheen op haar gezicht, terwijl ze korterbij kwamen. Op een gegeven moment werd het licht nog feller dan het al was, en moesten ze hun ogen afschermen. Nog voor ze iets konden doen, omringde het licht hen.

''Hmm.. Mijn hoofd..'' Chiara kwam langzaam recht, haar hand schoot naar haar hoofd toe. Tot haar verbazing leek de grond nu korterbij in plaats van wat ze gewend was. Een frons trok over haar gezicht heen, terwijl ze haar blik rond liet gaan. Naast haar lag een.. Zorua? Deze werd langzaam wakker en ging ook rechtop zitten. ''Weet jij wat er gebeurde daarnet?'' sprak deze. Wacht, was dat Bailey?! Dat kon niet! Chiara keek geschokt naar de kleine pokémon, die haar verbaasd aankeek. ''Is er wa- Wow, een Emolga?!'' sprak hij weer. Onmogelijk, het klonk echt als Bailey! Wat nog belangrijker was, was dat ze hem kon verstaan! ''Euh, waarom lijk ik zo klei- Poten?!'' Ze keek droog naar de Zorua, die verbaasd leek te zijn over het feit dat hij een Zorua was. ''Wat is..?'' Zorua's blik schoot naar haar. ''Wat?'' vroeg ze droog. ''Chiara..?'' Ze fronste, maar knikte zonder het door te hebben. ''.. Je bent een Emolga...'' sprak het wezentje. Wat? Ze keek nu zelf naar haar handen en zag dat dat kleine, zwarte pootjes waren geworden. Opnieuw geschrokken keek ze terug naar de Zorua. Ze was in een pokémon veranderd. Hoe? En als zij al een pokémon was, was dat dan inderdaad Bailey? ''Zo te zien ben ik een Zorua..'' mompelde hij. Ja, het was blijkbaar toch Bailey. Wat was er dan daarnet gebeurd dat ze pokémon waren geworden? Plots waren voetstappen hoorbaar, die richting hen leken te komen. Beide keken geschrokken naar het silhouet die langzaam zichtbaar werd. ''Pokémon, of voorheen mensen?'' mompelde het figuur, dat vast tegen hen bedoeld was. ''Wie ben jij?'' vroeg Bailey. De achterdocht was in zijn stem te horen. ''Wie ik ben..?'' herhaalde het figuur, en stapte vooruit, waardoor hij in het licht van Bailey's gevallen zaklamp was gaan staan. Een Scraggy was zichtbaar geworden, die een geniepige grijns op zijn gezicht had staan. ''Degene die dit is begonnen!'' antwoordde de pokémon uiteindelijk.

''Om eerlijk te zijn, wist ik al dat jullie mensen waren. Ik zag jullie vanmiddag hier al rondsluipen, en ik hoopte dat jullie mij niet zouden vinden. Gelukkig deden jullie dat niet,'' begon de Scraggy. Chiara en Bailey wisselden een blik met elkaar uit. ''Vinden jullie pokémon niet geweldige wezens?'' vroeg de Scraggy aan hen. Chiara deed een stap naar voren. ''Hoe bedoel je?'' vroeg ze, terwijl ze haar hoofd een beetje scheef hield. ''Zoals ik het zeg. Vinden jullie pokémon niet geweldige wezens? Persoonlijk vind ik pokémon de beste wezens op deze planeet. Mensen vernietigen alleen maar alles wat op hun pad terecht komt. Het maakt hen niet uit of het van belang is voor de anderen, of niet. Alles wat hen niet bevalt of in de weg staat, moet weg,'' vertelde de Scraggy. ''Daarom heb ik een machine gemaakt die mensen in pokémon verandert, en ze toestaat de wereld via hun ogen te zien. Op die manier kunnen de pokémon geen last meer van de mens hebben, en zien de mensen hun fout in.'' Bailey ging nu naast Chiara staan. ''Wie zegt dat elk mens zo is? Lang niet iedereen maakt zulke fouten, en lang niet iedereen is zo achterbaks. Ik snap je redenering van de wereld, maar zo zit de wereld niet in elkaar. Er bestaan nog altijd leuke dingen, leuke momenten. Die kun je de mens niet zomaar ontnemen! Dan ben je net zo bezig als wat je het liefst wilt verhelpen!'' Hij snoof even, terwijl hij kwaad naar de Scraggy keek. Deze scheen hem echter uit te lachen. ''Elk mens is misschien niet zo geboren, maar elk mens kan zo worden, door middel van invloeden van buiten af. En als dit een fout is die ik heb begaan, dan zij het zo. Er wordt toch immers gezegd dat fouten maken menselijk is,'' antwoordde de pokémon. ''Of heb ik het mis, kleine Zorua?'' Bailey beet op zijn onderlip. ''Als ik jullie was, zou ik maar maken dat ik hier wegkom. Ik heb namelijk nog wat vrienden hier, die niet bang zijn voor een beetje bloed,'' mompelde de Scraggy nu kwaad. Niet veel later onstonden er schaduwen achter de pokémon. Chiara deed een paar stappen naar achter, terwijl Bailey laag begon te grommen. Ze trok hem echter aan zijn staart en schudde haar hoofd, ten teken dat het gewoon geen zin had om nu ruzie te zoeken. Ze zouden alleen maar verliezen. Ze draaide zich vlug om en liep de andere kant uit, terwijl Bailey nog even twijfelde en uiteindelijk achter haar aan ging.

''Waarom ren je weg?! Als we niet iets doen, blijven we voor altijd een Emolga en Zorua!'' gromde Bailey kwaad. Chiara besteedde er niet veel aandacht aan. Zij was nu ook kwaad, ze was niet van plan om als Emolga door het leven te gaan, maar.. ''Daar blijven had toch geen zin. We zouden alleen maar worden afgemaakt. We hebben geen pokémon meer, weet je? Die zijn verdwenen, samen met onze kleren,'' deelde ze mee. Ze had een punt. Ergens hoopte ze dat alles goed ging met hun pokémon. Ze zou er echt niet tegen kunnen om door het leven te moeten zonder de vertrouwelijke Quilava, of de hypere Pichu. Natuurlijk moest ze de behulpzame Pidgeotto van haar niet vergeten. ''Daarbij, al hadden we ze kunnen verslaan, hoe werden we dan terug veranderd? Juist, dat weet je niet. We kunnen beter op zoek gaan naar een weg om weer mens te worden, dan ruzie maken met een stelletje pokémon die voor geen meter luisteren,'' mompelde ze, terwijl ze een blik achterom wierp om te zien of ze werden bekeken. Dat bleek niet het geval te zijn, waarschijnlijk waren ze al te ver om in de gaten te worden gehouden. ''Hierin,'' sprak ze vlug, en trok de Zorua mee het huisje in waar ze vanmiddag in waren geweest. ''In al die jaren dat ik voor een griezelig avontuur wenste op Halloween, had ik nooit gedacht dat het zo zou eindigen,'' sprak Bailey lichtelijk geïrriteerd. ''Hoe ben je van plan ons dan terug te veranderen?'' voegde hij eraan toe. Chiara liep de trap op. Hij volgde haar op de voet. Ze zocht blijkbaar voor een raam. ''Hij had het over een machine waar hij aan had gewerkt. Die machine veranderde de mensen in pokémon. Misschien kan het ook de mensen weer terugveranderen,'' legde ze uit, terwijl ze een stukje van het gordijn aan de kant duwde en zocht naar het huisje waar de Scraggy uit moest zijn gekomen. ''Die machine moet ergens in dit dorpje aanwezig zijn..'' mompelde ze tegen zichzelf, maar nog net hard genoeg voor Bailey om het te kunnen horen. ''Shit, ze patrouilleren door het dorpje,'' vloekte Chiara. ''Daar kunnen we niet langs komen...'' Ze draaide zich om naar Bailey, die een bedenkelijk gezicht trok. ''Ik heb een idee!''

''Hmmn?'' De pokémon keek verbaasd op toen hij twee anderen op hem af zag komen lopen. Het was Scraggy met een Emolga. ''Wat is er, baas?'' vroeg de Oshawott niet-begrijpend. ''Deze pokémon is toch teruggekomen, terwijl ik nadrukkelijk had gevraagd dat ze weg moest blijven. Jullie moeten beter opletten! Wat als die Zorua ook terugkomt?! Ga meer naar het westen!'' riep de Scraggy verwoedt. ''Oké, baas!'' De Oshawott verdween de struiken in en de Scraggy toverde een grijns op zijn gezicht. ''Laten we gaan, voordat de rest terugkomt!'' Chiara knikte en de twee renden richting de laatste twee huisjes, waarvan ze dachten dat daar de machine stond. ''Damn, daar komt de echte Scraggy!'' mompelde Bailey. Hij trok vlug Chiara één van de twee huisjes in. ''Misschien is dit wel de verkeerde, idioot,'' siste ze, maar Bailey schonk er geen aandacht aan. ''Zoek nou maar gewoon, en zorg dat je niet ontdekt wordt.'' De twee verspreidde zich, maar stopten meteen toen ze stemmen dichtbij hoorden. ''Naar boven! Naar boven!'' De twee stormden de trap op en renden naar het raam toe, om de Scraggy in de gaten te houden. Het raam stond echter open, het glas was kapot gegooid. ''Hé, ik zie denk ik de machine,'' merkte Bailey droog op. Hij was nog steeds een Scraggy. ''Als ik hem nou afleidt, kan jij naar de machine,'' voegde hij eraan toe. ''Wat?'' riep ze verontwaardigd uit. ''En wat als ik die machine nou niet snap?!'' Bailey haalde zijn schouders op. ''Dat zien we dan wel. Wil je dan niet terug naar je normale lengte?'' Chiara beet op haar onderlip. Natuurlijk wilde ze weer terug naar haar gewone lichaam, maar om zo'n riskant plan uit te voeren.. ''We hebben geen andere keus, Chiara..'' mompelde Bailey. Ze knikte. ''Je hebt gelijk. Ik weet al hoe we aan de overkant komen.''

''Hou je goed vast..'' mompelde Chiara. Ze voelde Bailey's greep om haar achterpoten verstrakken, terwijl ze zich schrap zette voor de sprong. ''Daar gaan we,'' deelde ze mee. Beiden sprongen ze het raam uit, waarna Chiara haar voorpootjes spreidde. Hierdoor zweefden ze als het ware door de lucht. ''Woohoo!'' riep Bailey door het dolle heen. Ze werden natuurlijk opgemerkt. ''Niet jullie weer!'' Chiara vloog regelrecht door het onderste raam van het huis waar ze heen wilde, terwijl Bailey vlak daarvoor haar los had gelaten en terugveranderde naar Zorua. ''Denk maar niet dat ik je naar binnen laat,'' gromde hij tegen de Scraggy. Deze nam geïrriteerd een gevechtshouding aan. ''Heh, dit wordt een makkie,'' mompelde de Zorua tegen zichzelf.
Chiara keek moeilijk naar het paneel dat voor haar stond. Er waren zoveel knopjes op te zien, die allemaal begonnen te knipperen op het moment dat zij het ding aanraakte. ''Hoe werkt dit in godsnaam?'' gromde ze tegen zichzelf. Ze probeerde een aantal knopjes uit, maar niks scheen te werken. Gefrustreerd schopte ze tegen het apparaat, maar zelfs dat werkte niet. ''Wat moet ik doen?'' mompelde ze weer. Op dat moment zag ze vanuit haar ooghoeken iets door het open raam naar binnen vliegen. Haar ogen werden groot van ongeloof toen ze zag welke pokémon het was. ''Bailey!''

''Bailey?!'' De Zorua reageerde niet. Chiara wilde naar hem toe lopen, maar het zien van de Scraggy hield haar tegen. ''Geef het toch op kind. Je vriend heeft verloren. Ik denk niet dat jij dan een partij voor mij bent. Je verliest. Je zult door het leven moeten als een pokémon. Natuurlijk kan ik je daar ook vanaf helpen..'' Bij het laatste begon hij te grijnzen. Chiara gromde naar hem. ''Trouwens, er zit geen omdraai-knop op die machine. Jammer voor je. Zolang die machine daar staat, kun je het niet terugdraaien.'' De Scraggy stapte verder naar haar, maar stopte abrupt toen hij een klein grijnsje op haar gezicht zag. ''Wat is er zo grappig?'' vroeg hij verbaasd. ''Alsof ik meteen opgeef. Dat is het eerste wat ik geleerd heb tijdens mijn reis; nooit opgeven. Ik mag dan geen pokémon meer in mijn bezit hebben, ik ben er zelf één. Dus al ga ik verliezen, ik vecht tot het einde. Ik laat Bailey daar niet alleen liggen,'' begon ze, waarna ze energie begon op te laden. ''Daarbij, je hebt het zelf gezegd. Zolang die machine er is, kan ik het effect niet omkeren. Dan staat me nog maar één ding te doen, niet?'' Het ging moeizaam, maar langzaam werd ze omringd door elektriciteit. ''Nee.. Stop! Doe het niet!'' smeekte haar tegenstander, maar Chiara lette er niet op. In een flits liet ze al die energie los, die werd omgezet in bliksem en de machine naast haar trof. Hoe langer het duurde, hoe meer elektriciteit er vrij kwam. ''Stop!'' gilde de Scraggy nog een keer, maar zijn geschreeuw werd overtroffen door een enorme knal die van de machine afkomstig was. Chiara werd naar achter geslingerd door de kracht die vrij was gekomen en knalde tegen de muur aan, waar ze tot stilstand kwam. Opnieuw verscheen er een felle lichtflits, en opnieuw schermde ze haar ogen af voor het licht.

''Wat heb je gedaan?! Mijn harde werk is voor niets geweest!'' Chiara opende verbaasd haar ogen, maar ze zag eerst niks. Pas toen ze gewend was aan haar omgeving, werd haar langzaam alles duidelijk. Ze keek naar de plek waar zojuist de Scraggy had gestaan, maar waar nu een oude man in een laboratorium jas stond. Zijn witte haar stond zowat alle kanten op, en zijn blik maakte duidelijk dat hij woedend was. Ze schrok echter toen de man kwaad op haar afgestormd kwam. ''Je hebt mijn meesterwerk vernield! Weet je hoelang ik daaraan gewerkt heb?!'' Plots kwam de oude, vertrouwde Bailey achter de man te staan, en pakte hem net op tijd vast, voordat hij haar iets aan kon doen. ''Alles oké? Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar het is je gelukt!'' riep hij tussen de worsteling door. Plots herinnerde ze zich weer wat er eerder die avond was gebeurd en gooide vlug haar ogen naar haar handen, die er weer normaal uitzagen. Vlug voelde ze aan haar gezicht met haar handen, die ook weer vertouwd aanvoelde. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar keel. ''We kunnen hem beter naar het politiebureau brengen en hem aan agent Jenny overlaten,'' mompelde Bailey, terwijl hij de man in bedwang probeerde te houden. Ze knikte instemmend en stond op. ''Denk je dat je dat redt?'' vroeg ze bezorgd aan hem. ''Natuurlijk hou ik hem,'' grijnsde hij. ''Ik laat hem me niet nog een keer inmaken.''

''Bedankt voor jullie medewerking!'' sprak agent Jenny opgelucht. Bailey schudde zijn hoofd. ''We konden ook niet echt anders..'' antwoordde hij. Jenny duwde de oude man haar auto in, stapte zelf in, begroette de twee trainers en reed toen weg. ''Maar goed dat we haar onderweg tegenkwamen,'' zuchtte Chiara. ''Ik wilde niet dagenlang met een gestoorde geleerde doorbrengen..'' Bailey grinnikte zacht. ''Het is nogal logisch dat agenten de boel gingen patrouilleren. Je veranderd niet zomaar elke dag in een pokémon,'' sprak hij grijnzend. ''Daarbij, ik kan er wel inkomen waarom hij zoiets had gedaan. Ik bedoel, de mensen doen alsof ze de machtigste op aarde zijn, en vernietigen alles wat mooi hoort te zijn, alleen maar om de dingen erger te maken dan ze al zijn met hun lelijke creaties. Hij is vast vaak teleurgesteld in zijn leven, en zeker met die leeftijd. Maar dan nog vind ik zoiets gestoord.. Je kan beter de leuke dingen redden die nog te redden zijn,'' mompelde hij. ''Ik moet wel toegeven dat het even cool was om een pokémon te zijn! Niet dat ik mijn hele leven een pokémon wilde zijn..'' Chiara lachte hardop. ''Jammer, ik vond je er best schattig uitzien als Zorua,'' grinnikte ze. ''Vind je? Ik vond jou veel schattiger,'' antwoordde hij, waarmee hij haar schaakmat zette. Ze keek blozend weg van hem, alhoewel hij zoiets niet gemerkt had, had ze zich niet weggedraaid. ''Het is nog steeds Halloween, misschien kunnen we wat kleine kinderen bang maken die op pad zijn om snoep op te halen,'' mompelde Bailey plagerig. ''Haha. We kunnen het beste terug naar de stad gaan en een slaapplaats vinden,'' antwoordde Chiara. Hij haalde zijn schouders op en vouwde zijn armen achter zijn hoofd. ''Wat jij wil,'' mompelde hij droog en liep uiteindelijk achter haar aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.