FanFic.nl

Hij hield niet van me - complete

III.

Mijn eerste jaar op Zweinstein was echt fantastisch. Ik leerde Sirius en zijn vrienden beter kennen en kon ze vanaf het begin niet uitstaan. Ik en Lily hadden zowat elke dag ruzie met die 'ik-ben-stoer-want-ik-doe-zwerkbal-en-ben-goed-in-mensen-vervloeken' randdebielen. Ik en Lily waren de enigen die hen zo haatten, al de andere meisjes vielen ofwel voor de charmes van Sirius ofwel voor de charmes van James. Maar alles veranderde toen ik en Lily eens naar het meer gingen. Het was in het derde jaar.

Het was een warme, zonnige dag. De examens waren net voorbij en ik en Lily besloten om te gaan zwemmen. We zaten al een tijdje in het water toen de marauders aankwamen. Ik en Lily zuchtten geërgerd en besloten hen te negeren. Remus en Peter gingen in het gras zitten maar James en Sirius sprongen in het water. Ik keek stiekem naar de gespierde borstkas van Sirius en zijn bijna perfecte gezicht. Ik had al een tijdje een oogje op hem maar durfde het Lily niet te vertellen, bang voor haar reactie. En het was een eikel. Ik probeerde mijn gevoelens onder controle te houden door te denken aan de meisjes wiens hart hij allemaal had gebroken. Het werkte. Ik zwom verder het meer in en liet me op men rug drijven. Ondertussen kwamen er ook zwadderaars aan. Eentje ervan was Severus Sneep. Hij sprong in het water en zonder te weten waarom kwam hij met krachtige slagen aangezwommen. Hij keek me aan met een kwaadaardige grijns en ik zwom snel weg. Maar hij was sneller. Hij zwom naar me toe en duwde me kopje onder, zijn ogen waren dof en zonder glans, en dit was niet van zijn normale doen. Maar ik had er geen verklaring voor. Ik probeerde me los te maken uit zijn greep maar hij was sterker. Ik spartelde wild en sloeg met mijn armen op het water. Maar niemand hoorde het. Ik voelde hoe ik na een minuut in ademnood kwam en begon nog heviger te spartelen. Ik begon echt in paniek te raken. Een kille hand sloot zich om mijn hart. Ik sloeg hard met mijn handen op het water. Maar Sneep lachte alleen maar en hield me stevig vast. James en Sirius zaten ondertussen hevig te worstelen onder water en Lily was op het gras gaan zitten met een boek in haar hand. Remus en Peter waren druk in gesprek verwikkeld. Niemand besefte dat ik al zo lang onder water zat. Waarschijnlijk dachten ze dat we een spelletje aan het spelen waren. Ik geraakte steeds meer in ademsnood en geraakte steeds meer in paniek. Ik voelde de kracht uit mij wegstromen en moest uiteindelijk stoppen met spartelen. Sneep liet me los, maar het was al te laat. Ik had geen kracht meer om boven te komen en zonk naar de bodem. Ik stootte mijn hoofd tegen iets hard, voelde hoe twee handen me vastnamen en toen … niets meer.

“Emma, Emanuelle, hoor je me? Open je ogen, toe.”� Ik herkende vaag de stem van Lily. Het was alsof ik diep in een donkere grot zat en er niet uitkon. “Emma?”� Ik hoorde James en Remus bezorgd praten. Na een tijdje hoorde ik hun stemmen duidelijker. Ik probeerde mijn ogen te openen. Maar het lukte niet. Het leek alsof er een gewicht van tien kilo op mijn oogleden rustte. “Emma, Emma!”� De stem van Lily klonk paniekerig en heel bezorgd. Ik probeerde uit alle macht mijn ogen te openen. Na wat een eeuwigheid leek kreeg ik ze eindelijk openen. Ik hoestte luid en er stroomde allemaal water uit mijn mond. Het eerste wat ik zag was Sirius zijn stomme smoel boven mij. Ik duwde hem van me af. “Hé, rustig hè, ik heb net je leven gered!”� “Sorry,”� mompelde ik. “Bedankt,”� mompelde ik er nog achter toen ik zijn blik zag. “Graag gedaan hoor, ik hou ervan om mooie meisjes te redden om ze daarna mond-op-mond te geven.”� Ik keek hem kwaad aan. Hij glimlachte alleen maar en draaide zich toen om naar Sneep. Ik kreeg weer een hoestbui. Mijn keel voelde droog aan. Sneep stond tegen een boom geleund en keek geschokt toe. Lily schreeuwde tegen hem: “Ik dacht je mijn vriend was! Hoe durf je! Mijn beste vriendin! Ze had wel dood kunnen zijn! Ik wist niet dat je zo was, Sneep, ik haat je! IK HAAT JE!”� Sneep keek haar met een gekwetste blik aan. “Ik, het was een spelletje, ik wist…”� “Ooh, je wist niet dat ze wel eens zonder adem zou kunnen komen hè? JE HEBT ER GEEN SECONDE AAN GEDACHT DAT MENSEN ONDER WATER NIET KUNNEN ADEMEN?”� Ze werd steeds bozer en begon steeds luider te schreeuwen. Sirius trok zijn toverstok en richtte hem op Sneep.
”�Zozo, Secretus, is het je hobby om kleine meisjes aan te vallen?”� Hij keek hem woedend aan. James en Remus gingen naast hem staan en trokken ook hun toverstok. “Levicorpus!”� riep Sirius plots. Sneep hing nu aan één enkel in de lucht. Zijn toverstok lag beneden. “En wat ga je nu doen Secretus?”� vroeg Sirius dreigend. Hij hief zijn toverstok hoger op zodat Sneep nog wat hoger in de lucht hing. Plots riep hij “Liberacorpus!”� zodat Sneep met een dreun op de grond viel. Sneep keek hem kwaad aan, krabbelde overeind en nam zijn toverstok. “SECTUMSEMPRA!”� schreeuwde hij. Sirius begon ineens overal te bloeden, ik liep bezorgd naar hem toe en riep heel de tijd “Balsemio!”� maar het hielp niet. Lily liep op Sneep af. Haar hele lichaam trilde. Zo kwaad was ze. Ze richtte haar toverstok op hem maar voor ze iets kon doen riep Sneep al “PROTEGO!”� Hij keek nog één keer bang naar Sirius en vluchtte toen weg. James was al naar mevrouw Plijster en Remus riep: “Lafaard! Zie je wel wat je hebt gedaan?!”� Maar Sneep hoorde hem al niet meer. Even later kwam Plijster haastig naar hen toegelopen. Sirius had ondertussen al heel veel bloed verloren. Ze nam haar toverstaf en sprak wat spreuken uit. Het bloeden stopte. James nam zijn vriend op en bracht hem naar de ziekenzaal. “Iemand zal hem bloed moeten geven,”� zei madame Plijster. “Even kijken." Ze rommelde wat tussen de dossiers in haar kantoortje. Ze haalde Sirius' dossier uit de kast en sloeg het open. "Hij heeft O-negatief, heeft er hier iemand O-negatief?”� “Ik mevrouw, ik heb O-negatief, ik wil wel wat bloed afstaan,”� zei ik vlug. Ik keek bezorgd naar Sirius. Drie dagen later was hij weer volledig te oude. “Bedankt voor je bloed,”� zei hij tegen mij.
“Jij bedankt om mijn leven te redden,”� antwoordde ik.
“Nu heb ik bloed van jou in mijn aderen stromen, interessant, bloed van Emanuelle,”�
“Ik heb liever dat je me Emma noemt,”� zei ik vlug.
“Emma, mooie naam.”� Ik bloosde.

Vanaf die dag aan het meer werden Lily en ik beste maatjes met de marauders. Het werd een fantastisch jaar. Nu wenste ik dat ik ze nooit had ontmoet.

Reacties: