FanFic.nl

Hij hield niet van me - complete

VI.

Het was in de paasvakantie dat er eind aankwam. We waren exact zes maanden samen geweest. Het waren de meest fantastische maanden geweest uit heel mijn leven.

We zaten allemaal samen in de tuin van James. We hadden net een tijdje zwerkbal gespeeld en zaten uit te rusten in het gras. James speelde met het haar van Lily en verklaarde weer eens zijn eeuwige liefde aan haar. Remus en Peter waren weer eens in een druk gesprek verwikkeld. Ik gaf Sirius een teder kusje op zijn lippen maar hij duwde me weg.
“Emanuelle, we, we moeten praten.”�
Ik keek hem geschokt aan, normaal noemde hij me nooit met mijn volle naam. Hij stond recht en trok me overeind. We liepen een eindje verder naar het hek toe en hij begon te spreken.
“Weet je, Emanuelle, ik, het waren zes fantastische maanden voor mij. Maar… we kunnen niet meer samen zijn. Ik… ik heb nooit echt gevoelens voor je gehad. Het spijt me.”�
Hij draaide zich om en liep weg. De tranen sprongen me in de ogen. Lily kwam op me afgelopen en wou me troosten maar ik duwde haar weg en liep het huis binnen. De rest van de vakantie kwam ik mijn kamer enkel uit om te eten en om naar de wc te gaan.

Ik zat terug op mijn kamer in Zweinstein en begon na te denken over die zes maanden vol geluk. Plots herinnerde ik me iets. Iets dat Sirius tegen James had gezegd en paar dagen voor die ene dag in Zweinsveld.
“Een halfjaar? Met haar?”� Hij had nog iets gezegd, maar dat had ik niet verstaan omdat hij het heel zacht had gezegd. Iets met hart ofzoo. En plots wist ik het.
“Een halfjaar? Met haar? En moet ik daarna haar hart breken?”� “Daar ben je toch goed in Sluipvoet? En accepteer je de uitdaging?”� Sirius had even geaarzeld maar toen zei hij “Ja.”�
Die geluiden in de bezemkast die ik me zogezegd had verbeeld, ze waren echt, en het was Sirius geweest. Sirius en een slachtoffer van hem. Ik hoor weer die wenende meisjes waarvan hij hun hart had gebroken. Het was gewoon een spelletje geweest, een uitdaging.

Sirius hield niet van me. Hij heeft nooit van me gehouden.

Ik legde de perkamenten neer en glimlachte triest. Die laatste zin spookte door mijn hoofd. Sirius hield niet van me. Hij heeft nooit van me gehouden. Ik wou hem doorstrepen maar weerhield me ervan. Ik nam een ander stuk perkament en begon weer te schrijven.


Lieve Lily,
Verschiet niet als je ziet dat ik er niet meer ben en dat al mijn spullen weg zijn. Terwijl jij les volgde heb ik mijn verhaal opgeschreven en mijn hutkoffer gepakt. Ik wil niets meer met hem en zijn vrienden te maken hebben. Het spijt me. Ik ben van plan om weg te gaan. Weg van Zweinstein, weg van hem. Ik ga waarschijnlijk naar mijn neef in Roemenië, met de stoute draakjes gaan werken. Als hij mijn verhaal wilt lezen laat hij het doen. Hij moet beseffen dat ik zielsveel van hem heb gehouden en dat hij mijn hart heeft gebroken. Mijn hart dat nu onherstelbaar is. Zeg het hem maar. Ik weet vrijwel zeker dat het hem niets zal doen maar zeg het toch maar. Ik wil dat hij het weet. Ik zeg je nu vaarwel. Kom me niet achterna. Het is zo al moeilijk genoeg.

Groetjes
Emma

Ik leg mijn veer neer en zucht. Daarna sta ik op, neem mijn hutkoffer en mijn uil en loop de trappen af. Perkamentus staat al op me te wachten aan de grote deuren. Hij weet van mijn vertrek en zal me begeleiden naar de Zweinsteinexpress. “Weet je zeker dat je weg wilt meisje?”� “Ja professor.”� Hij glimlachte naar me. Ik stapte de Zweinsteinexpress op, op weg naar een nieuw leven. Een leven zonder hem. Zonder zijn vrienden. Zonder Zweinstein en zonder Lily.

Ziezo, dit is mijn laatste hoofdstukje. Het was een kort verhaal, ik weet het, maar ik hoop dat je er toch van hebt genoten! Misschien schrijf ik nog een vervolg, maar dat weet ik niet zeker omdat ik bang ben dat dit verhaal dan minder waarde krijgt daardoor.

Reacties: