FanFic.nl

Losing Control.

14.

Het was nog maar net middag of een dokter kwam me al halen. De man zei een hoop dingen, maar echt veel kreeg ik er niet van mee. Het enige wat ik echt hoorde was ‘Het is tijd om naar de instelling te gaan.’ Caitlin en Silke waren ook gekomen. Ze wilde me steunen had Caitlin gisteren gezegd. Silke had mijn koffer vast. Mijn enige koffer. Daar zaten al mijn bezittingen in, mijn belangrijkste bezittingen. Caitlin had mijn hand vast genomen. Ze gaf er een kneepje in. Ik glimlachte dankbaar.
“Het lukt je wel, ik geloof in je.”�
“Dankje, dat waardeer ik echt.”�
Silke besprak nog wat dingen met de dokter en liep dan voor ons uit naar de auto. Ik wist dat ik nu geen keuze meer had, niet dat ik die ooit al had gehad, maar uit een auto springen zou ik nooit doen. Ik kon nu nog altijd wegrennen, maar dan zou ik niet ver komen. Er waren hier zoveel mensen die me achterna zouden kunnen komen.
“Probeer niet een manier te vinden om weg te lopen, het zal alles alleen maar erger maken, dat weet je.”�
Ik keek Caitlin verrast aan. Ze wist precies hoe ik in elkaar zat. Een pijnlijke steek schoot door mijn hart. Tom wist ook alles over me. Hij wist hoe ik dacht, wat ik dacht. Hij wist altijd hoe ik me voelde en hoe hij me moest opvrolijken.
“Bill?”� Caitlin schudde aan mijn mouw. Blijkbaar was ik blijven stilstaan. “Alles oké?”�
“Euhm. Ja, denk ik.”�
Ze fronste even haar wenkbrauwen, maar liep toch door. Silke zette mijn koffer in de auto. Ikzelf kroop achterin met Caitlin langs me.
“Probeer maar wat te slapen. Het is minstens een uur rijden.”�
Ik knikte en legde mijn hoofd tegen het raam. Ik staarde naar de voorbijgaande bomen en huizen. Ik probeerde wel te slapen, maar het lukte niet. Ik voelde me leeg vanbinnen. Een knagende pijn die mijn maag wel leek op te eten. Iets dat zelfs mijn hart wilde opeten.
“Bill, wakker worden, we zijn er.”�
Blijkbaar was ik dan toch inslaap gevallen. Verward knipperde ik met mijn ogen. We stonden op de parking voor een groot grijs gebouw. Ik kreeg er al een naar gevoel bij om er nog alleen maar naar te kijken. Ik stapte uit en volgde Silke en Caitlin naar de ingang. Ik werd met de minuut meer nerveus. Elke pas werd moeilijker. Gelukkig haakte Caitlin haar arm rond de mijne. Als soort van steun. Niet alleen mentaal maar ook even fysiek. Dat is ook belangrijk.
Silke sprak de vrouw aan achter de balie. Ik lette niet op hun gesprek. Het enige wat ik deed was rondkijken. De mensen en de omgeving inspecteren.
“Ga je mee?”� vroeg Caitlin.
“Ja.”�
Een vrouw bracht ons door verschillende gangen uiteindelijk naar de derde verdieping. Ze haalde ook een sleutel boven en opende een deur.
“Zo Bill, dit wordt jou kamer voor de komende maanden.”�
Mijn maag draaide zich om. Ik moest me inhouden om niet te gaan overgeven.
De kamer was wit. Er stond een kleine bureau met natuurlijk een bureaustoel aan. Aan de andere kant van de kamer stond een bed. Die zag er alles behalve slecht uit, of toch in ieder geval beter dan mijn bed in het weeshuis. De matras daar was zo hard als steen. Zelfs de vloer lag nog beter. Er stond ook een kleine kledingskast, waar precies al mijn kleren in zouden passen. Langs het bed stond een klein nachtkastje met ook een lampje op. Wat me toch wel blij maakte was dat er een groot raam was, zodat ik toch nog naar buiten zou kunnen kijken.
Silke zette mijn koffer op het bed.
“Ze zullen wel je koffer doorzoeken en alles wat er niet in thuis hoort uithalen. Je mag ook gebruik maken van een laptop of computer, maar veel sites zijn hier afgesloten zodat je er niet op kunt en dan bedoel ik sites zoals pro-ana.”�
Ik knikte begrijpelijk. Dat was vrij normaal. Ikzelf ging nooit op zulke sites. Ik had het wel ooit eens gedaan, maar moest toen kotsen toen ik een paar foto’s bekeek.
“Volg me maar weer, dan leid ik je even rond,”� zei de vrouw.
Met z’n drieën liepen we achter de vrouw, die blijkbaar Katrien heette, aan. Ze liet ons zien waar de eetzaal was, de openbare toiletten, de bezoekruimte, de ontspanruimte en de dokterspraktijken. Ik was blij toen we die laatste gepasseerd hadden, maar ik wist dat ik er nog menig uurtje zou doorbrengen. Katrien vertelde ook nog over de isolatiecel. Het gebeurde volgens haar wel vaker dat patiënten doordraaide, een paniekaanval kregen of eender wat en die werden dan even naar die kamer gebracht om tot rust te komen. Ik had even door het raampje gekeken en wist dat ik het daar niet leuk zou vinden. Uiteindelijk kwamen we weer bij mijn kamer aan. Daar moest ik afscheid nemen van Caitlin en Silke. Ik beloofde Caitlin zo veel mogelijk te mailen.
“Het gaat je wel lukken, ik geloof in je,”� zei Caitlin toen ze me een knuffel gaf.
Katrien ging met Silke en Caitlin weg. Ze zei dat ze zo wel zou terug komen om nog wat dingen uit te leggen. Ik sloot de deur achter me en bekeek de kamer nog eens. Dan wende ik me tot mijn koffer, die nu open lag. Ze hadden dus in mijn koffer gezeten. Ik kalmeerde mezelf nog voor ik alles eruit haalde en tot de conclusie kwam dat al mijn drugs weg waren. Mijn handen begonnen te trillen en tranen welde op. Ik kan niet zonder.
Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Ik moest mezelf kalmeren, anders zou ik al op mijn eerste dag in die isoleercel belanden en dat was nu ook weer niet de bedoeling.
Netjes legde ik al mijn kleren in de kast. Ik had niet super veel kleren dus ging alles er mooi in. Op het nachtkastje zette ik mijn enige foto van mama, papa, Tom en mij. Op mijn bureau zette ik mijn laptop. Het deed pijn om er naar te kijken. Ronald had mijn pols gebroken. Ik greep automatisch naar mijn pols.
Ik schrok op toen Katrien mijn kamer binnenkwam.
“Je hebt je spulletjes al wat uitgepakt.”�
Ik zag dat ze naar de foto op het nachtkastje keek. Ik knikte en stopte het lege koffer onder het bed. Ik legde nog mijn iPod langs de foto. Ik had een hersenschudding.
“Hier is nog een internet kabel. Je zal vanzelf wel merken welke sites zijn afgesloten.”�
Ik knikte en nam de kabel aan.
“Om Zes uur kom ik je ook halen voor het avondeten. En het ontbijt is om tien uur en het middagmaal vanzelfsprekend om twaalf uur. Ik kom je vanavond en morgen vroeg nog halen, vanaf dan zal je het zelf moeten doen. Regelmaat is goed voor je. Morgen zal je waarschijnlijk een medisch onderzoek moeten ondergaan. Ze zullen je gewicht en lengte meten en je vragen om een vragenlijst in te vullen, niets moeilijks dus. Ik weet niet als je morgen al met een psychiater zal praten, maar dat zal zeker overmorgen gebeuren.”�
Ik knikte vriendelijk en wachtte geduldig tot ze wegging. Ik deed mijn schoenen nu uit en ging op bed liggen. Ik had nu al nood aan een sigaret en ik was hier nog maar pas. Hoe zou het de andere dagen dan wel niet worden? Ik wist nu al zeker dat ik heuse afkickverschijnselen zou hebben. En niet alleen van de sigaretten. Ik wenste mezelf mentaal geluk. Het zou nog hard worden.

Reacties: