FanFic.nl

Hold On

Hold On

When life has got you down
You've got someone here that you can wrap your arms around

Edwin zit met zijn knieën opgetrokken en zijn armen om zijn knieën geslagen in het zand. Hij staart uit over de woest golvende zee. In de verte hangen de donkere wolken al boven Engeland. Het zou niet lang meer duren of de regen die daar op dit moment viel, zou ook het Nederlandse dorp Meerdijk bereiken. Maar Edwin vond het heerlijk. Hier kwam hij even helemaal tot rust. Diep in gedachten staart hij uit over het water, naar de paar eenzame schepen die hij langs de horizon ziet varen. Waar zouden die heen gaan? Wat zouden ze vervoeren? Edwin vond het heerlijk om af en toe weg te dromen en zijn fantasie de vrije loop te laten. Men noemde hem niet voor niets een dromer. Edwin schrikt op uit zijn gedachten als hij opeens een hand op zijn schouder voelt. Hij slaakt een kreet.
"Wow, niet schrikken, ik ben het maar", zegt Lucas, die verdedigend en overdreven dramatisch zijn handen in de lucht gooit.
"Oh hey, sorry! Ik hoorde je niet aankomen.." Glimlacht Edwin flauwtjes, terwijl hij zijn hartslag weer onder controle probeert te krijgen, "Wat doe je hier eigenlijk?"
"Ik wilde even uitwaaien en toen zag ik jou hier zitten."
"Ah, vandaar.."
"En jij dan? Waarom zit jij hier helemaal alleen?"
Edwin haalt zijn schouders op. "Ik vind het gewoon fijn."
"Met deze wind? En die regen op komst?" Antwoordt Lucas, met zijn hoofd knikkend naar de steeds dichter naderende wolken. "Lijkt me inderdaad de ideale tijd om op het strand te zijn.. doe mij maar de zon.."
"Ik weet het, maar ik vind het fijn. Zien hoe het weer verandert, de golven tegen de kust slaan. De meeuwen die een plekje zoeken om te schuilen. Ik vind het rustgevend." Edwin staart voor zich uit. "En daarnaast had ik gewoon even geen zin om thuis te zitten."
"Hoezo? Heb je ruzie?" Vraagt Lucas, nieuwsgierig en enigszins bezorgd. Lucas en Edwin hadden elkaar leren kennen in de club waar Lucas werkt, Dansatoria, en werden al snel vrienden. Maar bij Lucas ontstonden er al snel gevoelens die meer waren dan vriendschap alleen.
"Ik wil er niet over praten, oke?"
"Maar je zit duidelijk ergens mee. Dan helpt het wel om.."
"Lucas! Ik zei; ik wil er niet over praten."
"Oke, oke, sorry." Zucht Lucas, "Het spijt me." En zo zitten de jongens een tijdje in stilte naast elkaar, verzonken in hun eigen gedachten.

"Moet je niet naar huis? Het wordt toch slecht weer?" Zegt Edwin na een lange stilte, in een poging Lucas weg te krijgen.
"Nee", Lucas haalt zijn schouders op, "Jij zit hier immers ook, dus ik blijf."
"Nou en? Maakt jou dat wat uit?" Zegt Edwin, nu chagrijnig.
"Wil je me weg hebben ofzo? Jeetje Ed, wat is er met je?" Lucas merkt dat er iets niet klopt, dit gedrag is niets voor Edwin.
"Niks." Antwoordt hij kortaf.
"Normaal doe je ook niet zo. Je kunt het me wel vertellen. We zijn toch vrienden?"
"Wat in 'ik wil het er niet over hebben', begrijp je niet?"
"Misschien lucht het juist wel op?" Maar in plaats van praten, kijkt Edwin alleen maar star voor zich uit.
Lucas zucht. "Oke, als jij het zo wilt, dan ga ik wel." En hij staat op. Hij slaat het zand van zijn broek en loopt weer richting het pad dat naar de boulevard leidt.
"Lucas, wacht!" Lucas draait zich om en ziet dat Edwin inmiddels is opgestaan. Hij keert om en loopt langzaam terug naar waar hij net heeft gezeten. "Sorry." Zegt Edwin, terwijl hij naar het zand staart en op zijn achterhoofd krabt.
"Ga je me nu vertellen wat er is?" Vraagt Lucas, terwijl hij Edwin onderzoekend aankijkt. Edwin zegt niks. Zijn schouders hangen en hij wrijft over zijn gezicht en uiteindelijk over zijn wenkbrauwen. Lucas ziet nu pas hoe moe hij er eigenlijk uitziet en dat zijn lip begint te trillen.
"Edwin?" Bij het horen van Lucas' stem, heft Edwin zijn hoofd en kijkt hij Lucas met betraande ogen aan.
"Jees Ed, is het zo erg?" Edwin sluit zijn ogen en bijt op zijn onderlip. Er rollen een paar tranen over zijn wangen, waarop Lucas hem in een omhelzing trekt. Edwin verbergt zijn gezicht in Lucas' kraag en snikt zachtjes terwijl Lucas hem vasthoudt. "Sst. Je hoeft niets te zeggen, als je dat niet wilt."
Daarop maakt Edwin zich los uit de omhelzing en veegt zijn tranen weg met de achterkant van zijn hand. "Jawel", zegt hij met een trillende stem en gaat weer in het zand zitten.

Reacties: