FanFic.nl

Ze haat hen {gepauzeerd!}

002

'Eh... goed hoor,' zei ze. Haar hart klopte in haar keel. Ze durfde haar vader niet aan te kijken.
'O ja?' zei haar moeder sceptisch. 'Op jullie cijfersite stond anders wel...'
Haar vader stak zijn hand op.
'Stil. Ik wil het van Sophie horen.' Gewillig zweeg haar moeder.
In gedachten schreeuwde Sophie het uit. Mens, had je kop dicht gehouden! Waarom doe je toch altijd wat die klootzak van je wil?!
'Vertel. Sophie,' zei haar vader streng.
'Ik heb Duits en wiskunde teruggekregen,' piepte Sophie, trillend van angst.
'Zo?'
'Onvoldoende,' fluisterde ze nauwelijks hoorbaar en maakte zichzelf zo klein mogelijk. Ze wilde door de grond zakken, verdwijnen.
'Onvoldoende,' herhaalde haar vader rustig. Sophie hoorde de verborgen woede in zijn stem. Ze kromp ineen.
'Onvoldoende!' schreeuwde hij opeens. Hij sprong zo snel op dat zijn stoel, zijn oude, zware stoel, omviel.
Ruw trok hij Sophie overeind en schudde haar door elkaar.
'Altijd hetzelfde gedonder met jou! Ik en je moeder geven je alles wat je nodig hebt en dit krijgen we terug! Een lui, verwend nest dat niet eens moeite wil doen om een beetje redelijke cijfers te halen!' brulde hij in haar gezicht.
'Is dat nou teveel gevraagd?!'
Toen Sophie niet antwoordde, sloeg hij haar in het gezicht. Een harde klap die ze nog na voelde branden op haar wang.
'NOU?!' schreeuwde hij woedend. Ze zag de manische blik in zijn ogen. Ze werd er bang van.
'Nee,' fluisterde ze met tranen in haar ogen.
En haar moeder zat al die tijd stil op de bank toe te kijken met iets van zelfvoldaanheid op haar gezicht.Van haar hoefde Sophie geen hulp te verwachten.
'Naar je kamer! Je moeder en ik bedenken wel een straf voor je! Wégwezen!' Haar vader gaf haar een flinke duw, waardoor ze bijna viel.
Haastig struikelde ze de trap op, haar kamer in.

Het kussen smoorde haar gehuil.
Waarom deed hij haar dit aan? Wat had ze verkeerd gedaan? Het deed zo'n pijn. Ze voelde gewoon dat ze hier niet welkom was. Ze wilde zo graag dat haar ouders van haar hielden, maar wat ze ook deed... niet kon hen tevreden maken.
Sophie voelde even aan haar wang. Hij was nog steeds warm.
Langzaam ging ze overeind zitten. Ze dachten dat ze haar alles gaven.
Maar ze misten iets. Iets heel belangrijks.
Liefde.
En ze wisten niet waartoe Sophie allemaal toe in staat was.
Sophie glimlachte. Opeens kon ze weer helder denken. Nee, niet helder. Glí¡shelder.
Het was allemaal hun schuld.
Ze zou het ze betaald zetten.

In haar gedachten werd de eindeloze stroom van verdriet doorbroken. Ze werd gestold door het rood.
Het rood van het kwaad, dat zich nu in haar gedachten nestelde.

Reacties: