FanFic.nl

In A Perfect World [vervolg Flow] [7/7]

7

Klik, klik, klikklikklik.

Normaal gesproken vervelende klikgeluiden die zich opnieuw herhaalden in een kamer toen Tom met zijn pen speelde, rolde het tussen zijn vingers en tikte tegen het einde ervan. Het was somber en stil in de hotelkamer, zoals het altijd was op het einde, nadat ze zich uiteindelijk terug trokken om een paar uur rust te krijgen. Het waren eenzame nachten als je het op die manier zag. Een lange tijd geleden had Tom last van heimwee op nachten als deze. Het bed was te groot, het onbekende matras altijd te zacht of te hard. Niets herinnerde hem aan thuis en hij begon de tourbussen leuk te vinden alleen maar om op dezelfde plaats te zijn en omringd door dezelfde mensen. Hij was er al overheen, dat wel. Je raakt eraan gewend, dacht hij.

Iemand liep langs de deur met hakken die voldeden aan het houten oppervlak in een snel tempo. De voorpagina van Bild geopend voor Tom op zijn laptop scherm als een stel van nieuws, artikelen, advertenties en foto's. Hij kruiste zijn benen en paste zijn Mac beter aan op zijn schoot. Een geruststellende warmte, zelfs toen de elektrische en mechanische warmte verspreidde naar zijn dijen en kuiten.

Ze was heel mooi. Keek een beetje goedkoop, maar nog steeds mooi. Tom liet een geamuseerde giechel gaan. Het meisje poseerde voor de camera met een brede glimlach en probeerde warm of afstandelijk of iets dergelijks te kijken. De foto was bijgesneden vlak onder haar borsten, die royaal gezien uit haar diep gesneden hals kwamen. De titel schreeuwde en leek niets meer te interpreteren. “Heeft Tom Kaulitz een nieuwe vriendin?”�

Tom las het verhaal en lachte kort. Het meisje leek te dom, arm ding, maar voor Bild was zoiets als dit het geld de moeite waard, dus natuurlijk dat ze beten. Het was niet de eerste keer, en Tom was gestopt met zich zorgen te maken over tabloid magazines van een jaar geleden. Hoewel er een ongelofelijke show was over Bill en een meisje en haar jaloerse ex-vriend. Nou dat was een heel raar verhaal, zelfs voor hun. Tom leunde met zijn rug tegen het hoofdeinde van het massale bed, schoof langzaam lager. Hij wilde bellen. Plotseling voelde hij zich alsof hij meer moest bellen dan hij in een lange tijd had gedaan.

Voor een moment aarzelde Tom om de groene telefoon-knop op zijn telefoon in te drukken. Moest hij doen alsof er nooit iets gebeurd was, zou het allemaal weg worden gewist? De telefoon ging over en over, piepte in zijn oor. Om een ​​of andere reden was Tom bang dat niemand hem zou antwoorden. Het was zo lang geleden...

Eindelijk gromde een slaperige stem iets vaags in de telefoon, wat Tom helemaal niet kon begrijpen, en hoestte een keer. Tom glimlachte. Hij kon zich alleen maar voorstellen dat een slaperige jongen met golvend bruin haar in een puinhoop en turende ogen. Hij zou er net zo uitzien als... net als de vorige keer, toen ze in elkaar gekruld wakker werden.

“Hey...”� zei Tom rustig. Alsof hij bang was om hem af te schrikken. Als een liefkozing. Shawn...

“Hey...”� De stem van de andere kant was verrast. Mompelde nog steeds dromerig, maar los van dat - of misschien vanwege dat? - Het zorgde ervoor dat vlinders in Toms maag fladderden. Het voelde goed.

“Weet je hoe laat het is?”� De stem echode in Toms oor, maar er was geen druppel van ergernis.

“Nee. Ik bedoel.... yeah. Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.”� Tom had er niet over nagedacht. Hij wierp een snelle blik op de digitale wekker op zijn nachtkastje, waar de rode pixels 02:13 toonde. “Ik... wilde bellen en vragen hoe het met je ging, maar... ik kan je beter later bellen als je...?”�

“Nee. Nee, nee... Laat me eerst wakker worden...”� Tom hoorde een geeuw van de andere kant van de lijn en dan; “Dus, is het waar?”�

“Wat is waar?”�

“Ik kan gebruik maken van het internet, weet je nog? Jij en dat meisje?”� Shawn vroeg het voorzichtig, wist niet zeker of het wel zijn zaken waren na alles.. “Ik vind het niet erg als jullie twee samen zijn of zoiets.”�

“Dat meisje?”� Tom gaf een snelle blik in de richting van het scherm, waar het meisje nog steeds op grote schaal lachte voor de camera. Hij grinnikte een beetje. “Nee, nooit gebeurd. Tabloid bullshit, ze maken weer zelf dingen op.”�

“Ik wist het.”� antwoordde Shawn, een beetje een verwaande toon slingerde in zijn stem.

“Oh? En hoe wist je dat?”� Tom nam de uitdaging aan.

“Omdat jij een lul wilt.”� Shawn plukte hem zachtjes.

“Ik houd van je,”� moest Tom toegeven.

“Zie, zoals ik al zei: je wilt lullen.”�

“Fuck you, Shawn...”� Tom lachte.

En ze lachten, het gevoel van alle spanning verdween weer. Al die weken, maanden.

Ze spraken zachtjes, bijna fluisterend en met een zachte stem. Tom bewoog zijn laptop van zijn schoot naast hem en krulde op zijn zij, hield zijn telefoon aan zijn oor. Hij had Shawns stem gemist.

“Dus, waar ben je nu?”� zette Shawn voort. Tom hoorde het geruis van stof en een andere plotselinge klank volgde door een paar vloeken in de telefoon.

“In Mexico. We zijn hier al reeds een paar dagen.”�

“Niet zo ver...”�

“Nee.”� Ze spraken in het kort, luie zinnen. Lui zoals nachtelijke telefoontjes altijd waren.

“Je zou hier kunnen komen? Gewoon een vlucht boeken, ik zal je ophalen van het vliegveld.”�

“Ik kan het doen.”� Hij kon. Tom was in de verleiding om te gaan, hij was het echt. Het zou een dag innemen. Hij zou terug zijn in een dag. Geen big deal.

Tom verwonderde zich over de reis die hij had gemaakt als gevolg van Shawn. Hij was nooit geïnteresseerd in andere jongens en vervolgens in één nacht in een willekeurige stad aan de andere kant van de wereld, had hij een persoon ontmoet genaamd Shawn. Het raakte ook zijn hart in zekere zin. Een deel van hem wenste dat hij hem niet had ontmoet. Het zou zo veel gemakkelijker zijn geweest op die manier. Hij zou hier niet zijn nu, alleen in een donkere hotelkamer, de naam waarvan hij het zich niet kon herinneren, zijn telefoon tegen zijn oorlel zodat hij zijn adem niet zou missen, verlangde naar iets dat onmogelijk was. Hij zou niet zo hartelijk verliefd zijn geweest.



“Shawn.... Het spijt me... Het spijt me dit allemaal moet gaan zoals dit.”� Tom had echt spijt en probeerde de juiste woorden te vinden. “Je weet niet eens hoeveel ik wil dat dingen anders... kunnen worden.”�

“Ik weet het. Ik wilde dat ook.”� Shawn zuchtte en lachte afstandelijk, bitter. “Is dit niet echt een bitch?”�

“Ja, is het niet...”� Toms stem verdween en hij sloot zijn ogen. “Dus je bent niet boos op me?”�

“Nee. Het zou niemand helpen.”�

“Goed.”�

“Ik mis je...”� Tom liet deze kwetsbare woorden uit zijn mond komen zonder te proberen om ze te stoppen. Hij voelde zich alsof een vuist zijn hart kneep om het fijn te malen, scheurde uit zijn borst. Zo krachtig. Machtiger dan hij zich herinnerde dat het ooit gevoeld had als gevolg van iemand om wie hij gaf op een romantische manier. Hoe lang zou het duren om er overheen te komen? Hoeveel nachten zou hij doorbrengen voordat hij dat deed?

“Ik mis je ook.”�

Ze luisterden stil naar elkaars ademhaling. Tom herinnerde zich hoe Shawn hem had aangemoedigd niet bang te zijn van zichzelf. Op een dag zou hij stoppen met bang zijn. Hij kon zichzelf dat nu beloven. Shawn was er bijna, naast Tom, als een lichte, bedwelmende geur, als een vederlichte aanraking. Tom rolde op zijn rug op zijn bed en opende zijn ogen om naar het plafond staren.

Terwijl ze praatten over van alles, zowel onbeduidend en zinvolle-muziek, werk, het leven. Alles tussen de hemel en de aarde. De wereld draaide om hen heen, langzaam om zijn eigen middelpunt. Rond hun rustig pratende tempo met gelach en geglimlach. Achter gesloten deuren en ver weg van de realiteit, ver weg van tabloid magazines, paparazzi en de muziek-industrie, ze waren net als iedereen. Voor Shawn, Tom was gewoon Tom, een jongen die hij bij een club tegen kwam op een willekeurige avond en viel voor hard. Niet Tom Kaulitz, de gitarist van Tokio Hotel. Het voelde goed.

“Dus je komt niet?”� Shawn moest het vragen.

“Ik kan het niet. Ik moet dingen doen morgen. PR-stuff,”� antwoordde Tom hem.

“Ik wist het, maar ik moest het proberen, hè... Ik moet je dan maar op het internet blijven volgen dan.”� Er was een zweem van een glimlach in Shawns stem.

“Weet je, dat is niet eerlijk. Ik kan je niet volgen, maar jij ziet me de hele tijd.”� Tom deed alsof hij mokte.

“Shit happens in het leven, Tom.”� Shawn grijnsde.

Yep, shit happens in het leven, dacht Tom.

“Kun ik je op een dag bellen? Gewoon om hallo te zeggen of.... als we toevallig ergens daar in de buurt zijn.... je weet wel, voor Tokio Hotel.”� Tom voelde dat hij een beetje moest blozen.

“Je kunt me elke dag bellen... maar Tom?”�

“Ja?”�

"Laat de volgende keer je nummer achter, oke? Dan kan ik je bellen... als ik toevallig in de buurt ben. Net als toen ik op vakantie ging naar Duitsland of iets dergelijks,”� grapte Shawn, maar slechts voor een deel.

“Natuurlijk. Ik denk dat dat zinvol is.”� Tom glimlachte. Ja, waarom niet? De nooit eindigende drukte van de auto's in de straat, het bed was onbekend, de mensen spraken een taal dat Tom niet begreep en niet kon spreken, het internet was vol van de niet-bestaande relaties voor hem, en Tom wist absoluut zeker dat morgen de interviewer hem zou vragen over het meisje dat had geposeerd in Bild. Niks van dat irriteerde Tom, niet nu. “Ik bel je volgende keer met mijn nummer op, oke?”�

Tom gaf nooit in deze wereld, onder geen enkele omstandigheid, zijn nummer aan mensen met wie hij had geslapen...

***

Het duurde vijftien minuten voor Shawns telefoon piepte als teken van een SMS-bericht van een onbekend nummer.

Wat gebeurt er als ik jouw vlucht betaal
wil je op bezoek komen in
Duitsland op een dag? Tom.

***

Toen weer... soms gebeurden dingen gewoon in het leven. In deze niet zo perfecte wereld van ons.

-------------------------------

Voor degene die nog geen afscheid kunnen nemen is er een vervolg Breathing Again

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.