FanFic.nl

Breathing Again [Vervolg IAPW] [4/4]

1

Simone kende haar zonen. Ze ging verder met een schets illustreren, maar was zich volledig bewust van hoe de andere helft van haar onafscheidelijke tweeling naar haar werk keek, schijnbaar daar, maar beet nerveus op zijn lip. Zwak gekraak bereikte haar oren toen de persoon tegenover de tafel zenuwachtig zijn voeten bewoog en de hoge barkruk verplaatste tegen de vloer. Ellebogen op de tafel en zijn gezicht lag in zijn handen, dat persoon leek nog steeds een beetje verloren. Alsof hij er niet was.

Simone vroeg zich af of hij ooit zou wennen. Ze groeide zo snel op en zelfs als ze wist dat het op een gegeven moment kwam, voelde het op een of andere manier niet goed. Ze wenste natuurlijk stiekem dat haar zoons hun eigen leven zouden vinden, relaties, carrières en -uiteindelijk- identiteiten, maar nu dat het gebeurde, was ze niet meer zo zeker. Het voelde onvolledig.

“Heeft Bill je gebeld?”� Ze hief voor een seconde haar ogen van het papier.

“Huh? Oh... Ja, hij heeft gebeld,”� antwoordde Tom

“En?”�

Tom snoof, licht geïrriteerd. Dit was niet precies waarom hij op bezoek was bij zijn moeder en Gordon.

“En het gaat goed met hem, alles gaat goed. Hij ontmoette Dean en Dan al, en ze hebben vanavond een diner. Een of ander raar chique restaurant, ik kan het me niet herinneren. Yep, het is allemaal goed.”�

“Ik dacht dat je met hem meeging?”� zette Simone voort, dit keer zonder onderbreking van haar werk.

“Ik ga ook. Nog wel. Ik heb een vlucht op maandag avond. Ze beginnen de eigenlijke onderhandelingen op dinsdag, dus ik heb het niet echt nodig om daar eerder te zijn. En trouwens, je kent Bill; Ze zullen het hele weekend winkelen en kan me dat echt schelen, mam?”� Hij vormde een glimlach op zijn gezicht. Ze antwoordde dat ze het wist.

“En ik heb andere plannen voor het weekend.... Ik... nou ja, het is gewoon een oude vriend dat even langs komt, dus...”�

Simone hief haar wenkbrauwen. Dit was niet erg typisch voor Tom. Ze reisden nog steeds samen. Normaal zou Tom in Milan zijn geweest zonder zelfs maar vragen te stellen, want dat is hoe ze werkten, Bill en hij. Nu gedroeg Tom zich alsof hij er niet eens aan dacht. Simone gaf haar herinneringen de ruimte. Om eerlijk te zijn was hij niet... enthousiast zelfs toen Melinda... Prachtige, bitchy Melinda. Simone rolde mentaal met haar ogen.

Het gebeurde allemaal zo snel. Alles in hun leven gebeurde na de eerste keer dat ze Durch Den Monsun hoorde op de radio en liet haar koffiemok in alle opwinding vallen. En dan stopten ze plotseling met de band om de redenen waar Simone zelfs vandaag de dag nog niet helemaal zeker van was. Het was nu bijna twee jaar geleden. Ze had een sterke intuïtie was het haar vrije vogel Bill. Ze wist dat geen enkele band Bill voor altijd stil zou houden. Het gebeurde gewoon zo snel, toen de wielen begonnen te rollen. En toen kwam Melinda en alle stront die ze met haar meebracht. Diep in haar hart wist Simone dat het meisje Tom zou hebben vernietigd als ze niet waren gebroken. Het was een opluchting, niets anders op dat punt.

Bill volgde zijn droom opnieuw. Het was Tom waar Simone meer bezorgd over was.

“Oh? Dat klinkt leuk.”� Ze kon het niet helpen, maar merkte een zenuwachtige, maar oprechte glimlach dat op Toms lippen probeerde door te breken.

Ze zaten er weer stil bij voor een tijdje. Simone was een geduldige vrouw en, als de moeder van deze kinderen, wist ze dat ze uiteindelijk voor zichzelf uit kwamen als je lang genoeg wachtte. Ze streelde een paar zwarte haren achter haar oor die in haar gezicht bleven hangen en Tom bleef friemelen. Het was een gewoonte die hij waarschijnlijk had geleerd voordat hij leerde lopen, ze was er zeker van.

Die momenten waren kostbaar. Simone had geleerd om ze te koesteren nadat haar zonen letterlijk uit het nest vlogen op de leeftijd van zestien. Ieder gedeeld moment was de moeite waard om te genieten. Ze stopte om de half-klare schets te evalueren, knikte naar zichzelf, en al snel was de lucht vol van de stille gevuld met geritsel toen haar pen danste op het papier. In de verte hoorde ze Gordon spelen vanaf het andere deel van het huis en ze was ineens overspoeld met geluk omdat ze twee van deze drie mannen in haar leven en in het huis precies op dit moment had.

“Blijf je voor het diner? Ik kan hier zo mee stoppen en beginnen met het maken als je honger hebt?”� bood ze aan. Haar zonen zouden 23 worden in minder dan een maand, maar ze wist dat haar gekook hen nog steeds op een bepaalde manier een beetje langer liet blijven.

“Bedankt, mam, maar ik kan niet. Ik moet zo gaan... naar de luchthaven.”� Tom draaide zijn ogen verlegen om zijn handen te bestuderen. “En mam, er was eigenlijk een reden waarom ik gekomen ben.... omdat... Ik.. wil over iets met je praten.”�

De woorden kwamen er langzaam en gedwongen uit, wat niet verwonderlijk was voor Simone. Ze wist dit te verwachten na de manier waarop Tom zich eerder had gedragen. Simone kende haar zonen. Ze liet haar pen zakken, legde het op de tafel en keek bemoedigend naar Tom. Zachtjes, zoals alleen moeders wisten hoe te kijken naar hun kinderen.

“Wat is er?”�

“Wat zou je zeggen als ik...”� Tom draaide nerveus zijn vingers bij elkaar en zuchtte, voordat hij snel naar zijn moeder opkeek. “...Als ik je vertel dat ik jongens leuker vind dan, je weet wel, dan meisjes?”�

Simone besefte dat dit de woorden waren, waarvan ze een lange tijd hadden gewacht om hun weg te vinden. Ze knipperden niet eens met haar ogen, maar verlaagde ze naar beneden om de nerveuze spelende vingers van Tom te volgen. Het kraken van de stoel werd luider, sneller. Het verbaasde haar hoeveel moeite het leek te hebben genomen, maar ze wist wel beter dan om het hardop te noemen. Ze zaten rustig een tijdje, zij en haar volwassen zoon, aan Simone's werkbureau, en ze voelde een golf van moederlijke genegenheid op haar en ze gooide zich tien jaar terug... Meer dan tien, ze hijgde.

Ze zijn zo snel opgegroeid.

Ze reikte dichterbij en liet haar vingers door Toms haar gaan toen ze was teruggetrokken naar het moment.

“Weet je nog dat je de hele zomer dreads wilde en toen je ze had, op de eerste dag van de school, die grote jongen uit de parallelle klas zei dat ze belachelijk waren? Weet je nog wat ik tegen je heb gezegd?”� vroeg ze en Tom knikte als antwoord.

Terug als een pre-tiener jongen met een serieuze blik in zijn waterige ogen beet hij op zijn lip, maar hij huilde niet want hij was een grote jongen en de grote jongens huilden niet. Hij zat net zoals toen tegenover haar. Jaren geleden. Op dat moment was Bill er ook, want Bill was altijd daar, waar Tom was, en even boos. Nieuw rollende dreadlocks hingen nauwelijks over Toms oren. Ze hadden beiden gewacht op hun moeder om dingen te repareren, beter te maken, want die grote jongen had hen uitgelachen op school. Misschien zijn ze dat, misschien zijn ze echt stom, zijn ze dat, mama, zijn ze dat? hadden haar zoons ogen dan gevraagd. Wanhopige kleine vingers probeerde ze onbewust open te trekken.

“Vind je ze leuk, Tom?”� Had ze gevraagd en net als deze keer had Tom geknikt. Had ze geglimlacht naar hem zoals ze toen deed, en zo doet ze nu. “Dan maakt het niet uit wat die jongen denkt. Het enige dat telt is dat jij ze leuk vindt. Ze maken deel uit van jou als je ze leuk vindt en geen enkel ander persoon kan zeggen dat iets wat jij bent of leuk vindt stom is, oke? Ze maken je gelukkig en wat je gelukkig maakt, maakt mij ook gelukkig. Geloof me, schat, als ik zeg dat je niets bent, niets dat je leuk vindt, niets van dat je wilt worden is niet altijd dom of verkeerd voor mij. Zolang je gelukkig bent, ben ik gelukkig, wat er ook gebeurt.”�

Een paar jaar later trad haar gedreadlockte zoon op met zijn broer en twee vrienden voor tientallen en tientallen duizenden mensen op een MTV award show.

“Ja... Ik herinner het me nog...”� Een verlegen grijns streelde de hoeken van Toms mond en hij kon zijn moeders blik niet meer vermijden. Hij dacht dat ze nog steeds de mooiste vrouw ooit was. En hij wist tenminste twee andere mannen die hetzelfde dachten. Gelukkige vrouw.

“Weet Bill het?”� Dat was een idiote vraag en dat realiseerde ze zich zo snel als toen hij uit haar mond was gegleden. Natuurlijk wist Bill het.

Tom rolde theatraal met zijn ogen want dat was echt een domme vraag. Hoe kon het anders zijn? Beiden grinnikte luchtig. Diep van binnen had Simone verwacht dat Bill degene was om met dit onderwerp uit te komen, maar in beiden gevallen was ze tevreden. Het maakte voor haar niet uit. Het geluk van haar zonen was haar geluk na alles.

“Dus... heeft deze ‘oude vriend’ iets te maken met deze bekentenis?”� vroeg Simone en knipoogde met haar ogen toen ze met haar pen weer tussen haar duim en wijsvinger rolde.

“Misschien... Mam, weet je nog toen we voor de laatste keer in de Verenigde Staten waren met de band?”� begon Tom.

Simone besloot dat ze de schets de volgende dag wel verder kon afmaken, leunde met haar kin op haar hand en begon te luisteren naar het verhaal dat Tom haar begon te vertellen. Geanimeerd, zoals hij dat altijd deed.

****

Oude gewoontes waren moeilijk te doden. Tom blies snel het laatste beetje van de rook van zijn sigaret uit, gooide de kont in de stalen asbak naast de ingang en voelde een lichte huivering over hem heen gaan toen hij naar de deur stapte. Met een langzame swoosh gingen de automatische schuifdeuren open en bliezen de koele lucht en een mix van menselijke geluiden tegen zijn gezicht. Er waren geluiden van het leven die zouden komen en gaan. Zelfs wachtten, nerveuze of verveelde vingerknippers maakten wat geruis. Hij liep in het gebouw waar hij zo bekend mee was, vond het digitale tijdschema van de aankomende vluchten met zijn ogen zonder een inspanning. Hij was er een half uur te vroeg en hij kon ook een kopje koffie drinken op weg naar de donkerblauwe bankjes naast de aankomende hal.

Hij betaalde voor zijn koffie en schonk een zelfverzekerde glimlach naar het jonge meisje achter de balie. Ze nam de munten, liet ze bijna vallen toen ze Tom waarnam uit de hoek van haar oog, probeerde het te verbergen zoals ze allemaal deden. Natuurlijk wist Tom hoe dit werkte. Hij had nog steeds zijn magie. Het meisje straalde verwarring, een verre erkenning uit, maar wist niet helemaal zeker hoe of waar. Uiteindelijk kwam Tom tot de conclusie dat ze het niet wist. Het was aan de rand van haar begrip, maar was er nog niet. Misschien vielen de stukken op een dag op zijn plaats en zou ze het herinneren. Niet zo veel mensen herinnerden hem nog zoals toen. Ze kenden Bill, want Bill was een ster en Bill was onvergetelijk.

Het was goed voor Tom zoals het was.

Al dit vertrouwen was zo nep zoals het terug in de dag was. Tom noemde het zijn verleden leven. Er waren twee Toms zoals hij het zag. Voor en na de band. De jaren met de band hadden hem gedefineerd in de zin van de meest dominante van alle manieren en alles voor en na was in een waas, net als in een mist waarin hij de Tom weerspiegelde die hij was (of zou worden). Soms was het ziek dat hij zijn uiterste slavernij wist te realiseren.

Hij deinsde terug, wachtend op het plotselinge schreeuw dat de lucht van de wachtende hal zou snijden. Hij deinsde altijd terug, hoewel hij wist dat het niet voor hem was, maar hij deed het nog steeds omdat het een reflex was. Voelde de haren van zijn nek rechtop staan, Tom dwong zichzelf om diep te zuchten. De vingers van zijn vrije hand zochten voor het alarm van de onderkant van zijn spijkerbroek zak, maar het was er niet. Hij had het in geen jaren gedragen, maar het voelde voor hem nog steeds alsof het geprogrammeerd was in de meest oorspronkelijke plekken van zijn neurosystem. Tom trok zijn hand eruit, nam een ​​slok uit de beker in zijn andere hand en draaide zich niet om om te kijken.

Oude gewoontes waren moeilijk te doden.

In plaats daarvan vond Tom een leeg bankje vlakbij de deuren voor de aankomende passagiers en zakte neer en was nog steeds een beetje nerveus, een ongeruste vorm erop. Minuten dreven voorbij, waarin hij de passanten zag komen en gaan, vertrekken en aankomen en hij voelde zich vreemd eenzaam. Alsof hij een lege huls was en wachtte op iets - of iemand - om hem opnieuw te vullen. Misschien was dit het moment, besloot Tom. Nerveus en opgewonden, zeker, maar meestal vrij. Vreemd genoeg vrij in plaats van eenzaam. De hoeken van zijn mond trokken in een onverslaanbare kleine glimlach. Hij dacht aan de woorden van zijn moeder. Het was goed, het was het echt.

En dan was er nog een aankomende vlucht en toen zijn beker leeg was, stond hij op omdat hij niet meer kon zitten. Massa's van de menselijke vormen had zich om hem heen verzameld, zagen hem niet, maar wachtte net zoals hij. Was een deel van de massa dat nog steeds een nieuwe levensvorm voor Tom zocht en hij betastte het, bestudeerde het gevoel met veel respect. De Tom, de oude Tom die hij was geweest voor zijn belangrijkste jaren vervreemde hem. Ze logen niet toen ze hun laatste album maakten.

Een flits van spijt veegde over hem heen, liet Tom zijn lege papieren beker in een verfrommeld object knijpen. Was hij absoluut zeker, want dit alles gebeurde zo snel? Misschien was hij alleen maar aan het dromen, misschien zou iedereen rond hem een persoon vinden om hen mee te verbinden behalve hem en de zaal leek groter dan de bossen waar hij als een kind bang voor was. Het voelde zo goed toen hij het deed, het voelde natuurlijk. Fuck, het was allemaal dom! Tom deed een stap voorwaarts, maar stond in de schaduw. Niet letterlijk, maar in een schaduw van gemengde anticipatie, hoop en vrees en alles van deze normaliteit en het probeerde hem te laten stikken.

Hij hoorde blij gefluister, zag lachende gezichten om hem heen toen de komst van de vlucht werd aangekondigd. Rechts naast hem stond een ​​man, niet veel ouder dan hem, hield de hand van een kleine jongen beet. De jongen trok aan zijn hand, kleine vingers begraven in een grote palm, en zijn stem was vol ongeduldig van opwinding. “Komt mama nu, papa? Komt ze?”� En de man glimlachte naar zijn zoon, knikte en wees naar de grijs gerookte, beslagen glazen deuren. Dezelfde als waar Tom nu zo intens naar staarde dat het zijn ogen pijn liet doen. Hij wreef snel.

Hij stond niet meer in de schaduw. Zijn voeten stonden op een eenzaam eiland en alles vervaagde om hem heen.

Minuten gingen voorbij en de mensen begonnen te lopen door de deur. Enkelen, koppels, mensen in groepen. Nerveus speelde Tom met de zoom van zijn shirt. De moeder kwam en het jongetje sprong knuffelend op haar dij. Tom kon het niet helpen, maar glimlachte.

En toen was er een raar gevoel in zijn maag, een racend paarden tempo in zijn hart. Zijn hart, zijn hart.

Hij zag de pet gedrukt op het hoofd van de andere jongen en de bruine haren streelden zijn schouders. Hij zag zijn ogen door de menselijke massa dwalen, op zoek, op zoek als hij wist wat hij zocht. De mistige deur ging open, waardoor de uiteinden van zijn lokken samen zwaaiden met de lucht.

Voor Tom zag hij er zo mooi uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.