FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 6: Een brulbrief

“Hallo?”�
“Stoort het je als ik en mijn vriendinnen je even gezelschap houden?”�
“Euhmm, nee, maar...”�
Bill kon zijn zin niet afmaken, het meisje was al verdwenen richting de groen poort en liet haar vriendinnen binnen. Ze waren met tien. En ze waren uit op wraak. Bill had elk van hen rond zijn vinger gedraaid, maar ze had hen ook allemaal tegelijk gedumpt. Voor hem waren ze een pleziertje, maar voor de meisjes betekende het iets totaal anders. Ze gingen in een kring rond Bill staan, grepen tandpastatubes, confetti en spuitbussen uit hun zakken en begonnen Bill te bewerken. Toen ze vonden dat Bill kleurrijk genoeg was, stopten ze de spuitbussen weer weg, en lieten ze de lege tandpastatubes en de lege confetti-zakjes op de grond vallen. Daarna gaven ze elk op hun beurt nog een ferme klap in zijn gezicht en liepen met een grote glimlach weg. Fred, George, Leo en Sam barstten in lachen uit toen ze Bill grondig konden bekijken. Zijn haar was fluoroos, zijn gezicht, armen en benen waren versierd met tandpasta en confetti, zijn T-shirt en broek hadden alle kleuren van de regenboog, en hij had een raar geurtje om zich heen hangen. Op zijn gezicht zag je de rode afdrukken van verschillende handen.
“Meisjes, ik haat ze!”� mompelde Bill. Fred haalde een fototoestel en trok een foto van zijn broer. Een plaatje om goed te bewaren.
“En jongens, wat staat er vandaag nog op het programma?”� vroeg Sam.
Net op dat moment kwam er een uil binnengevlogen via een open raam. In haar bek had ze een rode brief geklemd, een Brulbrief. “Oh nee,”� kreunde Leo.
De uil liet de brief vallen en die begon onmiddelijk te schreeuwen, de stem van Leo's moeder vulde de keuken.
“Denk je nou echt dat wij zouden geloven dat je naar je oom was? Je haat hem, ik dacht dat ik had gezegd dat je thuis moest blijven voor dat ene weekje dat we weg waren. Maar nee hoor, meneertje permitteert het zich om eventjes bij zijn vrienden te gaan logeren. Heb ik je niet al vaak gezegd, dat dat gespuis niks voor jou is? Je bent een jongen uit een deftige familie, en jij trekt op met jongens die alleen maar de boel op stelten zetten? Ik verbied je om nog met die jongens om te gaan. Je gaat linea recta naar huis, begrepen? En verwacht maar niet dat we je met open armen zullen ontvangen Leo Jordaan. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Je had godverdomme beloofd om thuis te blijven! Je kleine zusje moederziel alleen laten, hoe durf je! Madame ZaZa kan de verzorging van een kleuter van 5 jaar geen week volhouden, dat weet je zelf goed genoeg, dat mens is ocharmekes al 80 jaar! Ik wist niet dat je zo'n onverantwoordelijk joch was! Al een geluk dat we drie dagen vroeger zijn teruggekomen, anders was je zusje waarschijnlijk dood!”�
“Niet overdrijven hè ma, de huiself was er toch nog!”�
“Onze huiself heeft ocharmekes 24 op 24 moeten werken om dat kind in bedwang te houden! Ze is helemaal afgepeigerd. Ze kan niet eens meer op haar benen staan! Ze zit zichzelf heel te tijd te pijnigen omdat ze ziek is geworden! Ze zit de hele tijd te roepen van 'Sorry, meester en meesteres, sorry dat ik ziek ben, nu kan ik niet meer voor jullie werken, sorry.' En dan slaagt ze met haar hoofd tegen een muur of een tafel, vader heeft de grootste moeite om haar in bedwang te houden! Als je binnen 5 minuten, nadat deze brief is opgebrand niet voor de deur staat, dan zwaait er wat jongeman!”�
Dat waren haar laatste woorden. Leo slikte. Hij snelde vlug naar boven om zijn hutkoffer te pakken, zei gedag tegen zijn vrienden, vluchtte de groene poort uit en wachtte op de collectebus. Dat was dan wel het ergste voertuig dat je je kon bedenken, maar wel sneller dan een bezem. George, Fred en Sam staarden naar het hoopje as dat een paar seconden geleden nog een Brulbrief was. Drie seconden later beseften ze dat Leo was vertrokken.

Reacties: