FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 5.

Hoofdstuk 5.
Was dit het dan? Het einde? Het vliegtuig ging sneller en sneller naar beneden en we waren boven het water.
Ineens gingen de lichten weer knipperend aan en het leek alsof de piloten het vliegtuig weer recht probeerde te krijgen, maar door de kracht dat we naar beneden vlogen zou het nooit kunnen lukken om boven het water te blijven.
Ineens heel onverwacht ging er een schok door het vliegtuig toen we nog geen meter meer boven het water vlogen het leek alsof we door die schok weer omhoog vlogen en me maag keerde zich om en ik werd misselijk.
We hadden het overleefd op een of andere manier was het de piloten toch gelukt om het vliegtuig voor we het water raakte omhoog te krijgen.
Ik had mijn ogen nog dicht tegen de misselijkheid maar in het vliegtuig hoorde ik al mensen weer opgelucht ademen en de stewardessen zeggen dat alles weer veilig is.
“Jen.. Jen..”� Hoorde ik in de verte. “Jennifer? Gaat het wel.”�
De misselijkheid trok weer weg toen ik merkte dat we echt rustig vlogen en deed toen me ogen open. Ik zag dat Jelisa en papa allebei bezorgd naar mij keken.
“Ja het gaat wel.. Redelijk ik ben misselijk geworden.”�
“Het is ook niet niks wat er net is gebeurd ik zal wat drinken voor je halen, blijf maar even zitten.”� Zei papa en hij stond op.
“Ik heb wel een keer eerder gevlogen maar toen was dit ook niet gebeurd. En ik snap ook niet hoe het kan dat die zo plotseling weer omhoog ging. Alsof er een klap vanaf onder werd gegeven dat die weer omhoog kon komen.”� Zei Jil.
“Het is mijn eerste keer dat ik vlieg. De vorige keer kon ik toen niet mee omdat ik ziek was.”�
“Oh ja dat was ik even vergeten. Ik ging er vanuit dat we echt alles samen hadden gedaan.”�
“Nou niet alles maar wel heel veel en dat moeten we o…”� Zei ik en stopte want een golf van misselijkheid overviel mij weer. Ik perste mijn lippen op elkaar en toen kwam papa aan met een zakje en ik gaf er meteen in over.
“Nou net op tijd dus. Ik gooi het meteen weg en haal een nieuw zakje.”� Zei papa. “Gaat het een beetje?”�
“Ja het is nu al wel een beetje beter als toen het nog in me zat.”� Gaf ik toe.
De rest van de tijd in het vliegtuig praatte we niet veel, omdat elke keer als ik een tijdje achter elkaar praatte misselijk werd. Ik had nog nooit eerder gevlogen en wist dus niet dat ik er ziek van zou worden.
Ik zag behoorlijk op tegen het landen en tegen de volgende vlucht.
Na nog een paar uur vliegen begon het al donker te worden. We moesten nu bijna in phoenix zijn want we zouden daar 19u Nederlandse tijd zijn.
Toen ik op mijn horloge keek zag ik dat het al half 7 was en met dat ik dat zag begon het vliegtuig langzaam stukje bij beetje te dalen.
Ook de stewardessen zeiden over de luidspeakers weer dat we de gordels vast moesten doen dat we gingen landen en dat de lichten zou uit gingen omdat de stroom nodig was voor de landing. Het was nodig omdat de stroom grotendeels was gebruikt om het ongeluk van eerder die vlucht te voorkomen.
Tijdens de landing stootte het vliegtuig nog een paar keer maar stopte rustig op de grond.

Reacties: