FanFic.nl

Hogwarts ' adventures

Payback time

Nog steeds onder de indruk van wat ze gezien hadden verlieten Harry en Elena het kantoor van Perkamentus.
Een hele poos zeiden ze niets tegen elkaar en probeerden het nieuws dat ze zonet te horen gekregen hadden op hun eigen manier te bevatten.
' Het verklaard in ieder geval een hoop. ' Zei Elena uiteindelijk.
' Inderdaad. Jaren vroeg ik me af hoe hij die fataale nacht had weten te overleven. Nu weten we het, zijn ziel leefde nog steeds voort in een van die gruzlimentdingen. Wie weet hoe veel hij er zo niet gemaakt heeft. '
' Dan weten we in ieder geval wat ons te doen staat. Als we die dingen kunnen vernietigen zou dit het einde betekenen van Voldemort. ' Opperde Elena hoopvol.
' En jij weet hoe die dingen er uit zien? ' Antwoorde hij pesimistisch.
Oké, op dit soort momenten kon ze hem echt wel haten.
Was ze na lange tijd eindelijk nog eens positief over hun situatie in deze oorlog sloeg hij meteen weer een deuk in haar goede humeur door meteen over de details te beginnen.
Niet dat hij geen gelijk had, ze hadden geen flauw idee hoe die dingen er uit zagen, laat staan waar Voldemort ze verborgen had maar toch, even een positieve noot mocht toch wel.
' Perkamentus zal het wel uitzoeken. Maar als je me nu wil ecxuseren, ik zou bijna vergeten dat ik nog een afspraak heb.' Zei Harry uiteindelijk.
' Laat me raden, ze heeft vuurrood haar en is het kleine zusje van je beste vriend. ' Antwoorde ze geamuseerd en ze kon een geamuseerde lachtbui maar amper onderdrukken toen ze zijn geschrokken gezicht zag.
' Hoe weet jij dat? '
' Wat een vraag. Heel Zweinstein weet dat ze Daan Thomas voor jou gedumpt heeft. Nou ja, iedereen begalve Ron. Geen idee waarom maar hij lijkt er gewoon blind voor te zijn. '
Op dat laatste legde ze nog eens extra de nadruk zodat het bloed in zijn gezicht van zijn wangen naar zijn oren leek te lopen.
Iedereen wist dat Ron erg beschermend deed tegenover zijn kleine zusje en dat de vriendschap tussen Daan en hem serieus bekoeld was toen ze samen waren.
' En als je het niet erg vind zou ik het graag nog even zo houden. Teminste tot ik het hem kan vertellen. ' Vroeg hij bijna wanhoopig.
' Nou ik weet niet, denk je niet dat hij het recht heeft om het te weten. ' Vroeg ze terwijl ze gespeelt nonchalant haar hand door haar blonde lokken haalde.
Tuurlijk zou ze hen niet verraden maar na zijn steek die haar humeur zo naar beneden gehaald had was een gezonde portie wraak wel op zijn plaats en de uitdrukking op Harry 's gezicht bleek uiteindelijk goud waart te zijn.


Na genietend van haar laatste overwinning op Harry lipe ze net niet fluitend door de gangen.
Vreemd dat ze ondanks alle ellende nog steeds kon genieten van deze kleine dingen.
Toen ze langs de groote zaal liep kreeg ze Garreth in de gaten.
Ze wou zijn aandacht trekken maar hield zich in toen ze beter zag hoe hij zich gedroeg.
Schichtig en op zijn goede, een combinatie die haar gewoon niet aanstond bij hem.
Het mag misschien naïef klinken maar Garreth zou gewoon alles tegen haar vertellen, het idee dat hij geheimen voor haar zou hebben klopte gewoon niet.
Ze besloot hem van op een veilige afstand te volgen.
Hij liep regelrecht naar buiten, nog steeds erg op zijn goede liep hij richting het zwerkbal veld, wat slecht nieuws was voor haar aangezien daar niet veel gelegenheid was om zich te verstoppen.
Harry 's onzichtbaarheidsmantel zou nu wel erg van pas komen.
Ze besloot maar om even te wachten voor ze de achtervolging verder zou zetten en hoopte maar van harte dat ze zijn spoor nog zou kunnen oppikken.
' Garreth wat spook je toch allemaal uit? ' Fluisterde ze gefrustreerd.
Ze telde tot tien en ging toen weer verder.
Ze vond hem gelukkig snel weer aan de ingang van het zwerkbalveld.
Daar was hij al weer minder op zijn goede, meer opgewonden alsof hij ergens naar uitkeek.
Niet veel later draaide hij zijn hoofd naar een plek die ze vanuit haar schuilplaats niet kon zien en wat hij er ook zag, hij was er erg blij om want die lach op zijn gezicht had ze een keer eerder gezien toen hij jaren geleden na uren aanschuiven eindelijk een handtekening had weten te bemachtigen van David Backhem.
Voorzichtig sloop ze verder en wist tot onder de tribune te geraken waar ze een kijkgat in een van de planken vond.
' Ben je gevolgt? ' Vroeg een vrouwensstem.
' Ik denk het niet. Ik was in ieder geval voorzichtig genoeg. ' Antwoorde Garreth.
' Waarom eigenlijk ook al ordie geheimzinnigheid? We kunnen er toch best voor uit komen? ' Vroeg de vrouw weer.
Ja daar sloeg de vreemde verschijning de nagel op de kop, waarom al die geheimzinnigheid?
Ze probeerde een beter zich te krijgen van wie ze nu wel was maar tot nu toe kon ze alleen maar Garreth 's rug zien.
' Ik weet dat we het hen ooit eens moeten vertellen. Maar kan dat niet nog even wachten? Het is gewoon veel te leuk met ons tweetjes. '
Hij had een vriendin? Haar broer had een vriendin en ze had niet eens iets in de gaten?
Verdorie en zei die dacht dat hij niets voor haar verborgen kon houden.
Meer dan ooit probeerde ze te zien wie het was.
Ze kon het gevoel dat ze de stem al eerder gehoord had niet van zich afzetten maar ze kon er haar vinger gewoon niet opleggen wie het nu net was.
' Ik vind het ook leuker zo maar ik vrees toch dat we het niet lang meer geheim kunnen houden. Het is al een half mirakel dat je het zo lang voor Elena hebt kunnen verborgen houden. '
' Ik weet dan ook perfect hoe ik haar moet aanpakken. ' Lachte hij op flirtige toon terwijl hij zijn armen uitstak om die om de hals van de vreemde verschijning te slaan.
Ergens voelde ze zich wel schulldig dat ze de privacy van haar broer zo aan het schaden was maar toch kon ze het niet laten verder te kijken toen ze de verschijning steeds beter in beelt kreeg.
Blond haar, bijzonder lang. Lange en slanke vingers.
Zag er best een schoonheid uit, haar nieuwsgierigheid nam nu zodanig de bovenhand dat ze zichzelf bijna door het gaatje probeerde te wurmen.
Alleen jammer dat dit gedeelte van de tribune 's al erg oud was en dringend aan een opknapbeurt toe was, dit voelde Elena maar al te goed toen de plank het onder haar gewicht begaf en ze met een luide smak op de grond viel.
Garreth en zijn date sprongen verschrikt op en keken haar met groote ogen aan.
' El? ' Riep Garreth als eerste. ' Hoe lang ...Hoe lang sta je daar al? '
Het duurde even voor ze van de smak bekomen was en toen ze haar hoofd eindelijk wist op te richten wachte haar een nog grote schok.
De laatste van wie ze verwachte dat ze de interrese van haar broer kon wekken was echt wel Luna Leeflang.
Maar kijk, hier stond ze, haar arm nog steeds om zijn middel.
' Jullie hebben een relatie? ' Flapte ze er uit zijn vraag negeerend.
' Doet er nu even niet toe? Ben jij mij gevolgd? Ik kan niet geloven dat je me daar stond af te luisteren! ' Riep hij kwaad terug.
' Wat had je dan verwacht? Je liep daar maar rond in de gangen alsof je de steen der wijzen met je mee droeg? Vind je het raar dat je mijn nieuwsgierigheid had gewekt? En oké, toen ik hoorde waar het allemaal werkelijk om draaide had ik moeten weg gaan. Maar wat zou jij doen als jij op zo een manier er achter kwam dat ik verliefd was? Zou je ook niet willen weten met wie ik samen was? '
Dit leek in ieder geval raak te zijn want hij wist niet meteen een passend antwoord te geven.
' Ze heeft een punt. ' Zei Luna uiteindelijk. ' Ze heeft het recht om het te weten. Ze is je zus. '
' Hoe vaak nog? Ik wou het haar wel zeggen. Maar waneer ik dat wil. Het is niet om dat we een tweeling zijn dat ik haar alles moet vertellen? We zijn niet een geheel, we zijn twee aparte inviduen die elk een eigen leven hebben. '
Ieder woord raakte Elena even hard als een vuistslag.
' Wel sorry als ik je leven zo in de war schop, je zal geen last meer van me hebben. '
Ze hoorde haar stem stokken en ze moest vechten om niet in tranen uit te barsten, in plaats daarvan draaide ze zich om en liep weg.
Garreth vloekte het uit.
Hij voelde Luna 's priemende blik in zijn rug.
' Wat wil je? ' Vroeg hij vermoeid.
' Ga achter haar aan, dit verdiende ze niet. '
' Ze moest ons niet volgen, ze heeft er om gevraagd. '
Luna haf hier geen antwoord op, ze zette een veel gevaarlijker wapen in, haar serieuse en doordringende blik.
En vreemd genoeg was dit veel effectiever dan welke woorden dan ook, verdorie wat hate hij het als ze zo serieus was.


Hij vond haar terug aan de oevers van het grote meer op haar oude vertrouwde plekje.
In die tijd had hij wel spijt gekregen van zijn woorden en hoopte dat hij het nog goed kon maken want zo iets had hij nog nooit tegen haar gezecht.
' Ga weg. ' Riep ze toen ze hem zag.
' El, we moeten praten. ' Probeerde hij maar ze draaide zich van hem weg toen hij te dicht in haar buurt kwam.
' El, ik weet ook niet wat me daar bezielde. Ik had dat allemaal niet mogen zeggen. Maar heef toe, jij wilt mij toch ook niet in de buurt hebben als je alleen wilt zijn met George? '
' Er zijn andere manieren om me dat duidelijk te maken. ' Antwoorde ze bot.
' Die zijn er inderdaad. ' Moest hij eerlijk toegeven toen hij naast haar plaats nam.
Ze deinsde in ieder geval niet meer terug.
' Denk je echt dat we te veel op elkaars lip zitten? ' Vroeg ze na een tijdje gezwegen te hebben.
' Begrijp het alsjeblieft niet verkeerd. Je bent mijn zus en je bent zo een beetje het belangrijkste in mijn leven. Maar we gangen misschien inderdaad iets te veel aan elkaar. Heb jij dat gevoel nooit dat je een leven wil waar ik niet continu in voorkom? '
Tegen haar zin moest ze toegeven dat die gedachte ook al bij haar opgekomen was maar ze er gewoon niet aan wou toegeven omdat ze bang was dat ze hem ergens voor goed kon kwijt geraken.
' Dat wil ik ook niet. ' Zei hij snel. ' Jou kwijt raken is wel het laatste wat ik wil. ' Zei hij snel.
' Dan zit er niets anders op om een gezonde afstand van elkaar te nemen.'
Zei ze uiteindelijk.
En vreemd genoeg luchte deze beslissing haar echt op.
Hen beide zo te zien want ze konden beide eindelijk weer grijnzen.
' Wel. ' Zei ze na een poosje van stilte. ' Jij en Luna, hoe zit het daar nu mee? '
Als hij had gedacht dat ze door de ruzie vergeten was waar het allemaal mee begonnen was.
' O dat.' Lachte hij blozend. ' Wel, je had het misschien wel opgemerkt dat we aan de praat waren geraakt op het bal van professor Slakhoorn. En we zijn blijven praten en voor je het weet was het aan.'
' Niet dat ik niet blij ben voor jullie, maar Luna? Ik weet niet...Ze kan zo...'
' Vaag doen? ' Maakte Garreth haar zin af. ' Wel het zal je verbazen maar dit is eigenlijk niet het geval. Het is een barriere die ze optrekt voor anderen. Ze maken het haar soms erg moeilijk. Meestal is ze zelf erg volwassen, volwasener dan sommigen.'
Gefacineerd hoorde ze hem aan.
De manier hoe hij over haar sprak, vol vuur.
' Je houd echt van haar hé?'
' Herinner je je die drank nog? ' Antwoorde hij in de plaats. ' Die drank die je de geur in verband met je geliefde laat ruiken. '
' Ja, je rook een soort groente en inkt.'
' Wel, ik kwam er achter dat ik eigenlijk radijzen rook, en haar vader is de hoofdredacteur van het tijdschrift de kibbelaar. Zegt dat genoeg? '
Ze begon verrast te lachen.
' Dat zegt inderdaad veel, kom hier, ik ben zo blij voor je.'
Ze gaf haar broer een stevige knuffel en trok hem toen recht.
Maar net op dat moment kreeg ze Harry in het oog, zonder Ginny.
' Hey, is je afspraak gaan lopen? ' Lachte ze plagend maar haar goede humeur verdween toen ze hem beter bekeek.
Zijn handen en kleren zaten onder het bloed, ze kon niet meteen zien of het van hem was maar het was in ieder geval genoeg om zich grote zorgen te maken.
' Wat is er gebeurt?' Vroeg Garreth geschrokken toen hij het ook zag.
' Malfidus, ik viel hem aan...Ik...Ik denk dat ik hem vermoord heb. ' Kraste Harry zacht

Reacties: