Hoofdcategorieėn
Home » Vampire Knight » Hunter's Princess » Rules are meant to be broken...
Hunter's Princess
Rules are meant to be broken...
Ik kijk hem aan. Zijn fluweelzachte stem strookt met de ijskoude bedoeling van zijn verzoek. Ik draai mijn hoofd weg van zijn koele hand. Warme bruine ogen zoeken die van mij. Plotseling loopt er een rilling over mijn rug. “ik... Ga.”¯ niet reagerend op zijn verzoek, sta ik op. “dit was een vergissing”¯ zeg ik, en ik loop naar de deur. “als je maar weet, Artemis, dat ik je het verbied...”¯ zegt Kaname kil. Ik trek de deur open en sla hem net iets te hard dicht achter me dicht. Op de gang, gehuld in schaduwen zie ik het smalende lachje van Ruka. Verward loop ik naar buiten, onder de met klimop beklede boog door. Gefrustreerd schop tegen een steen. Ik vertrouwde hem. Een klein beetje, maar het was genoeg om een goede relatie op te bouwen. Een vampier die ook werkelijk sympathie opwekte bij mij, was zeldzaam. Maar nu ben ik er van overtuigd. “Niets dan manipulatief...”¯ mompel ik. ”¯Geef hem wat ruimte, hij wil je alleen maar beschermen”¯ met een ruk draai ik me om. Daar staat yuuki, Kaname's jongere zusje. “ Hij bedoelt het echt niet kwaad”¯ zegt ze, en ze lacht haar beeldschone lach naar me. “Je bent de eerste vrouwelijke Hunter, of eigenlijk moet ik zeggen, Huntress. De blauwe gloed van je haren en gifgroene ogen, zijn er niet voor niets. Maar dat wist je al, neem ik aan”¯ zegt ze met een stem als die van helder kristal. Verbaasd schud ik mijn hoofd.”¯mijn moeder was toch ook een Hunter?”¯ vraag ik verward. “ En hoezo éérste vrouwelijke Hunter?”¯ naar mijn weten zijn er een hoop andere vrouwelijke Hunter's geweest. “Ze knikt, terwijl we weer verder lopen. “Dat klopt, maar je vader stamde af van de Pureblood lijn. Verschrikt kijk ik haar aan. Ze begint te lachen. “ maak je geen zorgen, de Hunter Society heeft zo hun eigen bloedlijn. Daar was je vader de 4e generatie van, en aangezien je ouders alleen jou gekregen hebben is het niet mogelijk om de titel over te geven aan een jongen. Hierdoor erf jij de titel en dat maak. Jou de eerste vrouwelijke Hunter in deze bloedlijn”¯ legt ze vrolijk uit. “A-ha...”¯ zeg ik terwijl ik het probeer te bevatten. “ en waarom heeft Kaname hier niets over gezegd?”¯ denk ik hardop. “omdat hij niet wilde dat je er achteraan zou gaan. Hij heeft gelijk, de Hunter Society zal je niet lang rust gunnen. Je bent nu, 18...?”¯ ik knik bevestigend. “ oké, dan zal je binnenkort wel bericht krijgen. Ik weet inderdaad niet waarover, maar zoals Kaname al zei, pas op met de Society. Ze zijn erg sluw”¯ nog wat verder pratend lopen we naar het gedeelte waar ik samen met de directeur en Zero verblijf. “ Bedankt, dit is al meer opheldering dan waar ik op gehoopt had”¯ zeg ik dankbaar. Ze lacht, en een heldere waterval van kristallen belletjes vult de lucht. “ Blij dat ik kon helpen. Maar nog een ding, laat deze informatie voor wat het is. We willen geen problemen met de Society, laat staan dat we jou aan hen moeten overleveren”¯ zegt ze met een knipoog een loopt weg.
Ik ben bang dat dit alle informatie is die ik ga krijgen, en moet de neiging om meteen naar mijn stamboom te gaan zoeken onderdrukken. Ik heb het haar beloofd, maar het aantal vragn dat de kop opsteken is haast niet te weerstaan. Ik loop de donkere gang naar mijn kamer in, waar ondanks dat het nog maar net schemert, alle gordijnen al dicht getrokken. De deur van Zero staat op een kiertje, waar ondanks dat het op de gang zo donker is, nog de laatste rode zonnestralen zich een weg vinden. “Reken maar dat ik dit uit je werk!”¯ klinkt een zware en kwade stem. De deur vliegt verder open en een persoon met lang haar en lange jas beent geïrriteerd de kamer uit. Als ik Zero's kamer voor bij loop, zie ik hem ineengedoken op het bed zitten. Een enkele blik wisselen en ik begrijp dat hij kapot is. Voorzichtig loop ik zijn kamer in. Aarzelend nader ik het bed, maar blijf op 'gepaste' afstand. Zero kijkt me aan, zijn ogen zijn rood van het zonlicht dat zijn paarse ogen niet kunnen verdragen. “wie is hij?”¯ doorbreek ik de doodse stilte. “Mijn Sensei...”¯ fluistert Zero gebroken, bijna onhoorbaar. Ik wil hem troosten, maar ben bang voor zijn keiharde afwijzing. Als je leraar zo tegen je tekeer gaat, is dat een ongelofelijke deuk voor je zelfvertrouwen. Ongemakkelijk kijk ik naar het raam. “Ik wist niet dat je een Sensei had”¯ zeg ik in order om me beter in te kunnen leven in zijn situatie. Zijn mysterieuze paarse ogen staan afwezig terwijl hij een keer kort knikt. Plotseling grijpt hij mijn hand, trekt me dichterbij. Ik verlies bijna mijn evenwicht maar hervind het net op tijd terug. Verbaasd kijk ik hem aan. “Pak je mes”¯ zegt Zero gebiedend. “Wat? Waarom?”¯ vraag ik alarmerend. Zero schenkt geen aandacht aan mijn verwarde gezichtsuitdrukking, en gaat met zijn hand langs de buitenkant van mijn bovenbeen. “wat doe je?”¯ vraag ik terwijl mijn wangen beginnen te gloeien. Ik weet waar hij naar op zoek is, maar weiger hem dat te geven. Zonder te aarzelen laat hij zijn hand langs mijn been naar boven gaan, onder mijn rokje. “hè!”¯ roep ik verontwaardigt terwijl mijn wangen steeds roder worden. Ik probeer zijn hand weg te slaan, maar het is al overbodig. Ik voel hoe hij mijn kostbaar versierde mes uit zijn houder pakt. Hij houdt hem met uitgestrekte hand uit naar mij. Rode zonnestralen weerkaatsen op het lemmet en doen een dramatische toevoeging aan het met pijn vertrokken gezicht van Zero. Het mes zet zich af tegen Vampieren en probeert Zero af te weren. Een tweestrijd speelt zich af binnenin mijn ziel. Ik wil het mes niet aanpakken, ook al weet ik niet wat hij van me verwacht. Toch kan ik Zero niet weigeren en pak mijn mes aan. Zijn heldere paarse ogen boren zich in die van mij en kijken me smekend aan. Zijn hand rust nog altijd tegen mijn blote been. De plotselinge intimiteit die in de lucht hangt maakt dat ik me ongemakkelijker voel, en mijn wangen nog roder worden. Zero's fluisterende, mysterieuze stem doorbreekt de spanning. “Vermoord me”¯ zijn ogen staan kil. “Wat?!”¯ zeg ik ongelovig. “Maak me af”¯ nog steeds even serieus kijkt hij langs me. “ Doe de deur dicht, en zorg dat je hem zo diep mogelijk in mijn hart drijft”¯ zijn handen, gefrustreerd om de bedrand geklemd, trillen onophoudelijk. Heftig schud ik mijn hoofd, ik voel de paniek opwellen. “Geen denken aan! Ik kan het niet, ik geef te veel om je..”¯ geschrokken door mijn plotselinge bekentenis houd ik mijn adem in. Een sprankje warme sympathie gloeit in zijn ogen. “Artemis, ze gaan me in de Night class stoppen!”¯ zijn stem vertoont pieken van paniek. Ik weet hoeveel Zero Vampieren haat, al weet ik niet waarom. Hem in de Night class wegstoppen staat gelijk An een bloedbad. “Nee, dat laat ik niet gebeuren... Ik steun je. Je bent niet slecht!”¯ zeg ik terwijl ik hem smekend aankijk. Ongemakkelijk gaat hij staan. “Ik ga naar Kaien Cross”¯ zegt Zero vastbesloten. Ik ruik een vleugje van de aftershave als hij langs me loopt, zachtjes gaat hij met zijn hand langs mijn wang. Als zijn deur dichtvalt, probeer ik te bevatten wat er gebeurd is. Een vlaag met ongemakkelijke vlinders verspreidt zich in mijn maag. Piekerend loop ik terug naar mijn eigen kamer...
Een rustige twee weken gaat voorbij. Ik ben er in geslaagd om twee Level E's uit de weg te ruimen en zo hoger in het vaandel te komen bij de society. Ook al zijn hun plannen onduidelijk, meewerken is vanuit elk oogpunt het beste om e doen. Met tegenzin maak ik me klaar om te gaan patrouilleren, er is weer een lange nacht voor de boeg. Kort klop ik op de deur van Zero, en binnen twee seconden staat hij ook buiten. Onze verstandhouding is iets beter geworden sinds ik heb beloofd om hem te helpen. De overplaatsing naar de night class is dan ook uitgesteld. Zwijgend lopen we naar buiten en gaan naar de Night Dorms voor een korte controle. “tot straks”¯ zeg ik als ik me omdraai en de rechtergang in loop. Zero knikt kort en loopt de andere gang in, langs de grote trap van de Night Dorm. Ik inspecteer de kamers, zoekend naar de spullen die van de Black List staan. Dit zijn spullen als drugs, alcohol of zakken donorbloed. Met name donorbloed is gevaarlijk. Met zoveel vampIeren in de buurt, is het moeilijk om hun dorst te bedwingen en echt bloed versterkt hun gaven. Ik loop de laatste kamer in en inspecteer het grondig. “Goed gekeurd?”¯ klinkt een mysterieuze stem, waar ik meteen weet welke persoon daar bij hoort... Ik draai me vliegensvlug om, en kijk in de mysterieuze ogen van Kaname. Ik knik. “Goed, ik ga weer. Houdt het zo, en we zullen elkaar niet vaker tegen komen”¯ zeg ik kil. “Dat zou ik erg jammer vinden”¯ zegt Kaname somber. De nerveuze vlinders lijken steeds wilder te worden in mijn maag, ondanks dat ik zijn spelletjes feilloos doorzie. Hij doet een stap dichterbij, maar ik schrik terug. Ik ben nog niet vergeten wat hij me opgedrongen heeft. Toch gaat hij met zijn hand langs mijn hals, een vederlichte aanraking, die inslaat als bliksem. Ik houd mij adem in als hij zachtjes met zijn vingers verder langs mijn nek gaat. Als versteend blijf ik staan, verslaafd aan zijn zachte aanraking. Zijn bruine ogen dringen zich in die van mij. Een zachte glimlach vormt zich op de lippen van Kaname. “Ik wist wel dat je het kon”¯ zegt hij zachtjes, maar de woorden gaan door me heen als dolken. Ik sla zijn hand weg van mijn hals. Als hij maar niet denkt dat ik hem gehoorzaam. De beelden van twee weken geleden flitsen weer voorbij. “Kaname, ik moet gaan”¯ zeg ik resoluut en draai me om. “Het is voor je eigen bestwil als je hen niet helpt. Daarom, voor de laatste keer, verbied ik het je”¯ de aangename gloed en zenuwen zijn op slag verdwenen bij het horen van zijn kille stem. Ik versnel mijn pas en ben binnen een paar stappen de kamer uit. Zero staat al te wachten bij de trap. “Waarom duurde het zo lang?”¯ vraagt Zero. “Een kast waar ik in wilde kijken zat op slot”¯ lieg ik met een stalen gezicht. Zwijgend lopen we naar buiten en nemen de lange route terug. Ervaring heeft geleerd dat studenten deze route nog wel eens willen gebruiken als sluiproute. De volle maan schijnt vol overgave en hult alles in mysterie. Zwijgend slenteren we verder, ik met mijn gedachten bij een half uur terug. Als we langs het schoolzwembad wandelen, staat Zero plotseling stil. “Wat is er net gebeurd?”¯ vraagt hij dwingend, terwijl hij me strak aankijkt. “Hoezo? Er is niets gebeurd...!”¯ ontwijk ik zijn blik. Mijn stem klinkt schel en onvast. “Je bent ongezond wit. Er moet wat gebeurd zijn”¯ zegt hij doordringend. Hij doet een stap dichterbij en buigt naar me toe. Ik ontwijk zijn blik. “Voordat je mij kunt beschermen, zul je eerst jezelf in de gaten mo...”¯ er klinkt een enorme knal. Voordat ik goed en wel doorheb wat er is gebeurd, zakt Zero in elkaar. Zijn hand haakt achter de riem van mijn jas en ook ik verlies mijn evenwicht. We vallen in het ijskoude water, en ik snak naar adem. Ik zie hoe Zero verdwaasd zijn heldere paarse ogen openspert door het koude water. Een moment later zakken zijn ogen weer dicht, en ondanks dat ik bijna in ademnood ben grijp ik hem bij zijn kraag en trek hem koste wat het kost naar boven. Een grote gapende schotwond ontsiert zijn zij. Ik snak als een bezetene naar lucht en voel hoe mijn longen protesteren onder de plotselinge overvloed van lucht. Dan pas zie ik het van woede vertrokken gezicht van de man die eerder uit Zero's kamer kwam lopen. Instinctief ga ik voor Zero staan, ook al bijt het ijskoude water in mijn huid en kom ik nog maar net voorbij Zero's schouder. “Dwaas! Je moet de society dienen, niet het schoothondje van een verdoemd vampier spelen!”¯ zegt hij terwijl hij me vernietigend aankijkt. “En jij, vreselijk misbaksel, waag het niet om haar nog een keer proberen te bijten!”¯ hij richt zijn geweer op Zero. “Hij probeerde me niet te bijten! Hij zorgt beter voor me dan wie ook!”¯ zeg ik geagiteerd. Ik voel hoe de hand van Zero me naar achteren probeert te trekken. Minachtend kijkt hij me aan. “En jij moet de prinses zijn? Ha. Ik wist dat de society een slechte intuïtie heeft, maar om hun lot van jou af te laten hangen, is wel het meest naïeve wat ik gehoord heb”¯ zegt hij met een cynische toon. Ik wil naar mijn mes grijpen, maar mijn spieren zijn verkrampt door het ijskoude water wat tot mijn schouders staat. ”¯En voor jou, Zero Kiryuu, ik verzeker je dat ik je te pakken krijg als je ooit nog eens een mens bijt...”¯ hij wisselt een bedreigende blik, waarbij Zero op z'n lip bijt van de pijn. Dan draait hij zich om en verdwijnt richting de school. Klappertandend draai ik me om, maar Zero ontwijkt mijn blik. Ik besluit om te zwijgen over het voorval en klim verbazend soepel op de kant. Ontelbare vragen spoken door mij hoofd, om te beginnen, waarom noemde hij me een prinses? Als ik zie hoe Zero moet vechten onder kant op te komen, schiet ik hem te hulp. Uitgeput laat hij zich op de harde stenen vallen. Op de plaats waar de kogel Zero geraakt heeft, is de stof gescheurd en is de gehavende huid zichtbaar. “Kom, dan breng ik je naar de dokter”¯ zeg ik terwijl ik hem overeind probeer te helpen. “Het gaat prima”¯ zegt hij grommend. Zero werkt zich moeizaam omhoog. Als ik hem aan kijk, krijg ik een kille blik terug. “Sorry mompel ik zachtjes. “Sorry?! Hij had jou kunnen verwonden! Je moet bij me uit de buurt blijven voortaan...”¯ zegt hij resoluut. Hij begint te hoesten. “We zijn collega's. En je gaat naar die wond laten kijken”¯ zeg ik terwijl we richting het hoofdgebouw lopen. “Ik ga me over laten plaatsen”¯ werpt hij tegen. Ik doe alsof ik het niet hoor, maar het raakt me wel degelijk. Als we het gebouw binnen lopen, loop ik mee tot aan de deur van de dokter en ga terug naar mijn kamer zonder er nog woorden aan vuil te maken. Ook al ben ik hondsmoe, de slaap wil maar niet komen. diep in gedachten staar ik voor me uit en bestudeer de scheurtjes in het plafond. Ik weet niet hoe lang ik zo gelegen heb, maar plotseling hoor ik gestommel op de gang. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Als het geluid weer opspeelt, besluit ik te gaan kijken. Ik doe de deur voorzichtig open en kijk de gang in schrik van een donkere gedaante die gebogen tegen de muur leunt. “Zero?”¯ vraag ik terwijl behoedzaam dichterbij sluip. “Ga weg...”¯ zegt de gedaante. Het is inderdaad Zero en hij is nog slechter aan toe dan een paar uur terug. Zonder te aarzelen grijp ik hem bij een van zij mouwen en trek hem de badkamer in. Nu is het genoeg geweest, hij is zelfs te zwak om te protesteren! Denk ik kwaad. Verwoed draai ik de kraan van douche helemaal open, een kenmerk van onze badkamer is het erg gehorig is en de kranen Veel water weglaten lopen. De loodgieter moet er nog naar kijken, maar in dit geval is het een voordeel dat het een kabaal van jewelste maakt. Ik loop naar de verzwakte Zero, hij leunt tegen de wasbak, slaat me niet begrijpend gade. Zijn witte blouse hangt open en onthult het vele verband om zijn zij. Ik ga voor hem staan en voel hoe de spanning inde lucht opbouwt. Zenuwachtig kijk ik hem aan terwijl ik mijn haar op zij doe en de blote huid bij mijn hals onthul. Ik zie hem slikken, verslindende marteling. En ik doe er nog een schepje bovenop. “ je hebt het nodig. Dat weet je”¯ met een doordringende blik probeer ik hem duidelijk te maken dat hij zich net schuldig hoeft te voelen...
Zero pov
Mijn adem gaat zwaarder en zwaarder. Ze doet haar prachtig donkere haar op zij en haar tere, blote hals verschijnt. Focus, focus, verdomme! Ik probeer mezelf tot orde te roepen. Een schrijnende reeks van steken in mijn zij doet mijn hoofd op hol slaan. “Je hebt het nodig, dat weet je”¯ zegt ze met haar zachte maar sterke stem. Haar kristal groene ogen boren zich in die van mij. De afstand tussen ons word steeds kleiner en ik krijg steeds meer moeite om normaal te ademen. De bloeddorst jaagt door mijn lichaam, samen met een ongewone nervositeit die ik nog niet eerder kende. “Ik heb niks nodig! En zeker jou niet!”¯ het doet pijn om het te zeggen maar ik vergeef mezelf nooit als ik haar kwaad zou doen. “En trouwens, het is verboden...”¯ ik wacht haar reactie af, maar die is verbazend kalm. “Kaname heeft niets over me te zeggen”¯ zegt ze. “Try him. Je zult het niet overleven”¯ en dit is niet gelogen. Hij heeft al eerder mensen vermoord die dachten de natuur te slim af wezen. Een gekwelde kreun ontsnapt door mijn lippen. Ze negeert structureel mijn opmerking en schiet naar me toe. Ik duw haar weg, bang voor de gevolgen. Een flits van onzekerheid schiet door haar ogen, maar ze hersteld zich snel. Het liefst zou ik haar dicht tegen me aan houden, beschermend tegen al haar twijfels en zorgen, maar het kan niet. ‘’Artemis, het is verbóden…’’ fluister ik. Met ogen vol pijn grijpt ze het ouderwetse scheermes dat naast me ligt. Ze kijkt me aan, en zwijgend brengt ze het mes naar haar hals. Ik schudt mijn hoofd. Nee, niet doen! Denk ik in paniek, bang dat als ik naar haar toe ga ze schrikt en zichzelf verwond. ‘’Stop! Je krijgt er een lelijk litteken van!’’ Eigenwijs drukt ze het tegen haar zakte huid, met mijn verscherpte zintuigen zie ik hoe haar huid langzaam toegeeft aan de druk van het scherpe lemmet. Ik schiet naar haar toe en grijp haar bij haar pols. Uitdagend probeert ze zich los te rukken uit mijn vaste greep. Ingaand op de uitdaging, druk ik haar tegen de ijskoude, beslagen muur. Haar zachte lichaam tegen die van mij laat de verleiding ondraaglijk oplopen. Er gaat weer een steek door mijn zij en kan een kreun niet onderdrukken. De allesinnemende zwakte vergiftigt mijn benen en ik moet moeite doen om te blijven staan. Het verband raakt steeds verder doordrenkt met bloed en geeft af op haar witte blouse. Artemis legt haar handen op mijn rug en het lijkt wel alsof de intimiteit tussen ons elektrische schokken door mijn lichaam jaagt.
Zwaar ademend laat ik mijn hoofd zakken tot naast haar oor. ‘’Je bent verboden’’Fluister ik, hopend dat ze me toch nog van me af zou duwen…
Artemis Pov.
Ik grijp het scheermes dat op de wastafel ligt. Ik druk het tegen mijn hals, als ik hem zo kan verleiden, moet het maar. Het koude lemmet staat in contrast met de zwoele, warme mist die van het nog steeds lopende warme water komt. Het hult alles in een aangename en verleidende warmte. Maar ik laat me niet afleiden en voel hoe mijn huid steeds meer onder druk komt te staan. Plotseling sluit Zero’s sterke hand zich om mijn pols, uitdagend probeer ik tegen te stribbelen.Hij kijkt me aan en drukt me genadeloos tegen de beslagen muur. Ik snak naar adem, met mijn handen boven mijn hoofd zie ik hoe slecht hij er aan toe is, het bloed komt door het witte verband. Zijn witte blouse hangt open en zijn blote borst gaat snel op en neer. Zijn adem gaat zwaar en er ontsnapt een van pijn vertrokken kreun over zijn lippen. Ik hou mijn hoofd iets schuin, totdat mijn haar opzij valt en de blote huid van mijn hals onthuld word. Zijn heldere paarse ogen kruisen die van mij en gaat met zijn lippen dicht langs mijn oor. ‘’Je bent verboden…’’ Fluistert Zero met zware stem. Ik heb mijn handen op zijn rug gelegd, maar ze dwalen nu naar de losse blouse en trek zijn lichaam dichter tegen me aan, high van de spanning en de verleiding. ‘’Regels zijn er om gebroken te worden…’’ Komt er hees over mijn lippen. Ik voel zijn adem langs mijn hals vliegen. Eindelijk geeft hij toe, met een tegensputterende kreun. Zijn scherpe hoektanden dringen door mijn zachte huid, ik klamp mijn handen om zijn koude rug. Als je niet beter wist, zouden we een gewoon stel kunnen zijn, verstrengeld in een innige omhelzing…
Reacties:
omg
superawesomeamazayncool
ik vind artemis en zero the perfect couple
snel verder en graag een melding als je verder bent
Sorry, voor late reactie!
Weer een superhoofdstuk!
Stomme Kaname, met zijn regels!
En Zero's sensei is Yagari toch? (De vader van Claire uit mijn verhaal)
Ik heb weinig te zeggen alleen dat je top schrijft!
Snel verder...
Gr. Iloveanime