FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 8.

“Jennifer!!”� Hoorde ik Jil in verte schreeuwen. Maar ik werd in beslag genomen van de pijn die door mijn lichaam ging.
Ook hoorde ik verkeer om mij heen stoppen en mensen praten. Paniekerig.
Ik deed mijn ogen open en zag dat ik op straat lag midden op het kruispunt en niet ver van me vandaan lag de scooter. Hij lag zelfs op mijn been. Vandaar die pijn daar.
“Die scooter!”� Schreeuwde ik. “Haal hem weg!”�
Toen kwam er een man dichter bij me staan en haalde eerst de scooter weg. En kwam toen naast mij zitten gehurkt.
“Bel de ambulance.”� Zei de man tegen een vrouw die aan de andere kant bij mij stond te kijken. En toen keek de man mij weer aan. “Hoe heet je?”�
“Ik heet Jennifer.”� Zei ik en probeerde de man aan te kijken.
“Blijf zo stil mogelijk liggen en ga vooral niet zitten.”� Zei de man.
“Hoe oud is het meisje en waar komt ze vandaan?”� Riep de vrouw van een afstandje.
“Ik ben 16 en vandaag in Forks.”� Zei ik. “Het is zo koud!”�
“Heeft iemand een deken?”� Riep de man en iemand kwam er aan rennen met een en die werd voorzichtig over mij heen gelegd.
“De ambulance en politie komen er zo aan.”�
“Jennifer ik rijd naar huis en licht papa in zodat we samen hier naartoe kunnen komen.”�
“Nee doe nog niet. Straks maakt hij zich extra druk.”�
“Jenn denk na. Zou hij zich niet nog meer zorgen gaan maken als we over een tijd nog niet thuis zijn? We hadden gezegd alleen een klein stukje rijden.”�
De man keek nu naar Jil toe. “Ga maar wel naar je vader toe. En licht hem in over wat er is gebeurd. Als we niet meer hier zijn ga naar het ziekenhuis in Forks.”�
Ik voelde mezelf langzaam wegglijden in het duister maar ik vocht er zo hard tegen. Ik wilde niet buiten bewustzijn raken ik moest wakker blijven.
In de verte waren er al sirenes te horen die steeds dichterbij kwamen. Het lukte niet meer om te vechten tegen het duister en snel gleed ik er in en hoorde niks meer om mij heen.

“Jennifer? Hallo? Jennifer reageer eens? Hallo doe je ogen eens open?”� Hoorde ik een andere stem dicht bij mij in de buurt zeggen en ik deed mijn ogen open.
Ik lag nog steeds op straat en nu waren er 2 ambulance mensen om mij heen.
“Weet je waar je bent?”� Vroeg de vrouw naast me ze was een ambulance medewerkster.
“Ja in Forks op een kruispunt.”� Wist ik te vertellen. “Hoe het verder heet weet ik niet ik ben hier pas vandaag komen wonen.”�
“Weet je wat voor dag het vandaag is?”� Vroeg de vrouw op haar beurt.
“Ja ik denk in middels al zondag. Anders is het zaterdag.”�
“Goed waar heb je het meeste pijn?”� Vroeg de vrouw.
“In mijn been maar daar lag net ook mijn scooter op. Ik weet niet waar ik geraakt ben.”�
“Dat hoeft ook niet. We gaan je meenemen naar het ziekenhuis zodat ze je daar verder kunnen onderzoeken.”� Zei de vrouw en met dat ze dat zei kwam er een brandcard aangereden en werd ik daar opgelegd. Daarna brachten ze me naar de ambulance en zette ze me erin.
“Jennifer!”� Hoorde ik nog net mijn vader roepen.

Reacties: