Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Overige » Timing is Everything [One Direction] » There I was

Timing is Everything [One Direction]

8 nov 2011 - 17:47

372

0

192



There I was

(:

‘Het zal je maar gebeuren. Zeven jaar lang de moeite gedaan om ervoor te zorgen dat iedereen gelukkig is, en dan gebeurt dit. Het zal je maar gebeuren. We waren heel hecht, ik en dat meisje. Zo hecht zelfs, we deden bijna alles samen. Ik en mijn kleine engeltje. Mijn meisje, die nu echt een engel is. Ze was zo schattig, weet je. Met haar lange, blonde haartjes, en dat opgewekte stemmetje. En zo grappig. Maar nu is ze, samen met onze ouders, een engel. In de hemel. Onze moeder deed zo erg haar best. Zo erg, het is bijna tragisch. En oneerlijk. Zij zijn er vanaf. Mijn ouders, mijn zusje. Zij zijn in het paradijs. En toen ik ook wilde gaan, mocht het niet. Waarom niet? Wat doe ik hier nog?’ zei het meisje. Haar agressie begon duidelijk zichtbaar te worden, ze was het hier niet mee eens. Maar wanneer zou ze dat wel zijn? Niemand heeft gelijk, en iedereen vertelt leugens. Zoals wanneer ze haar zeggen dat ze nut heeft. Dat ze belangrijk is. Dat, van alle zeven miljard mensen op de wereld, zij niet ‘een van de zovelen’ is. Het zijn leugens. Ze wilt weg, niemand zal haar toch missen. Dat is wat ze allemaal zeggen, de ‘donkere’. Of tenminste, dat is hoe ze hier heten. Ze zeggen allemaal dat ze niemand hebben, dat niemand ze zal missen, en dat ze niet belangrijk zijn. Maar voor haar is het waar. Ze heeft niemand meer. Geen ouders, geen zusje. Geen vrienden, geen familie, helemaal niemand. En nu zit ze hier. Pratend tegen de maskers, terwijl zij druk alles wat ze zegt op schrijven. Ze analyseren haar. Kijken of ze vooruit is gekomen, of het beter gaat. Maar, net zoals de week ervoor, is ze nog geen stap verder. ‘Ik ben niet gek, ik ben gewoon rationeel,’ hield ze stug vol. ‘Als ik hier blijf, ben ik gewoon maar een mond om te voeren. Een verspilling van tijd en energie, die iedereen alleen maar neerhaalt.’ En het tragische is, ze had gelijk. Ze had gelijk, en de maskers wisten dat net zo goed als zijzelf. Ze had geen doel, niks om naar uit te kijken. Niemand om naar uit te kijken.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.