Hoofdcategorieėn
Home » Goede Tijden, Slechte Tijden » I Get Weak » Safe
I Get Weak
Safe
“Hmm, neem nou niet op..”¯ Kreunt Ron geïrriteerd terwijl hij Edwin's nek zoent.
“Misschien is het wel belangrijk..”¯ Antwoordt Edwin, als hij zijn telefoon onder zich vandaan vist.
“Ed, met je vader. Je moet NU naar het ziekenhuis komen, Lucas is wakker!”¯
“Wat!? Ik kom eraan!”¯ Edwin hangt op en duwt Ron van zich af.
“Lucas is wakker!”¯ Schreeuwt Edwin, “Ik moet naar hem toe!”¯
“Maar.. wow, dat is goed nieuws.”¯ Zegt Ron enigszins verbaasd, als hij toekijkt hoe Edwin snel zijn blouse dichtknoopt en zijn spullen bij elkaar graait.
“Ik ga met je mee”¯, zegt hij dan.
“Nee!”¯, zegt Edwin terwijl hij het huis uit raast, met Ron achter zich aan. “Dat wil ik niet.. dit.. dit was al erg genoeg..”¯
“Je vader heeft misschien wel assistentie nodig..”¯
“Daar heeft hij niets over gezegd.”¯ Antwoordt Edwin, hij zet zijn helm op en racet naar het ziekenhuis, Ron verbaasd achterlatend.
Edwin rent letterlijk door de gangen van het ziekenhuis. Hij kan niet wachten om Lucas weer te zien. Onderweg had hij nog even snel een roos gehaald in het winkeltje beneden. Hij had zo'n haast dat hij zijn drie euro wisselgeld totaal was vergeten. Hij kan het wel uitschreeuwen; “Lucas is wakker, mijn vriend is bijgekomen!”¯ Buiten adem komt hij aan bij Lucas' kamer, als die leeg blijkt te zijn. Waar is hij? Hij is toch niet...? Edwin haast zich paniekerig door de hangen als hij even later bijna tegen zijn vader op botst..
“Pa! Waar is hij? Hoe gaat het met hem?!”¯
“Hij is verplaatst naar een andere afdeling. Kom, ik breng je wel naar hem toe..”¯ Ze gaan een verdieping naar beneden en daar staat hij dan.. voor Lucas' kamer. Edwin doet voorzichtig de deur open en kijkt om het hoekje. Het lijkt alsof Lucas slaapt, maar toch gaat hij zachtjes naar binnen. Op het sluiten van de deur opent Lucas zijn ogen.
“Hey”¯, zegt Edwin met een grote glimlach, en haast zich naar het bed.
“Hey”¯, antwoordt Lucas moeizaam.
“Jees, wat heb ik jou gemist!”¯, zegt Edwin als hij zijn over een stoel gooit en naast Lucas op een kruk gaat zitten. Hij buigt voorover en na weken plant hij eindelijk voorzichtig een zoen op Lucas' lippen. Lucas gebaart dat hij wil dat Edwin bij hem komt liggen. En dat doet hij maar al te graag. Hij neemt zijn vriend in zijn armen en drukt hem even stevig tegen zich aan. “Ik heb je zo gemist..”¯
“Maar.. wat..”¯
“Sstt, niks zeggen. Dat komt allemaal later wel. Je moet nu rusten en aansterken..”¯
“Waa..”¯
“Sst”¯ Sust Edwin terwijl hij Lucas' wang streelt met zijn duim. Lucas' ogen vallen dicht, maar Edwin is zielsgelukkig. Met zijn andere hand streelt hij rustgevend door Lucas' haar. “Ik hou van je.. zoveel..”¯ Fluistert Edwin, waarna hij zijn lippen tegen Lucas' slaap drukt en dan sluit hij ook zijn ogen. Zijn Lucas is weer terug - hij heeft zijn leven weer terug, toch?
“Edwin..”¯ Edwin schrikt op als er opeens iemand naast het bed staat, hij was in slaap gevallen. Hij opent zijn ogen en kijkt recht in het gezicht van Ron. Zijn hart maakt een sprongetje, en dan realiseert hij zich opeens weer wat er is gebeurd. Hij kan wel janken. Wat was hij stom geweest! Hoe moest hij Lucas dit vertellen? Hij kon hier toch niet mee rond blijven lopen? Het schuldgevoel knaagde nu al aan hem, hij vond het vreselijk. Hoe kon hij niet gevoeld hebben dat er iets met Lucas aan de hand was? Dat moest je toch kunnen aanvoelen, als zijn vriend? Wat was er gebeurd als Lucas niet wakker was geworden? Als zijn vader niet had gebeld? Edwin wilde er nu niet aan denken.
“Edwin, ik moet Lucas even onderzoeken..”¯
“Oh, eh.. ja, natuurlijk.. Ik wacht wel even op de gang..”¯
“Oh dat hoeft niet hoor.”¯
“Dat is vast beter..”¯ Zegt Edwin. Hij plaatst nog gauw een zoen op Lucas' slaap en loopt zonder Ron ook nog maar aan te kijken de gang op.
Hij zakt neer op een stoel. Wat een puinhoop. Langzaam lopen de tranen weer over Edwin's wangen. Wat moet ik hier nu mee? Nu heb ik hem eindelijk terug en dan raak ik hem alsnog kwijt door zo'n stomme, zwakke actie. Hij gaat het zo niet trekken als dit uitkomt.. Maar ik moet het hem vertellen. Besluit Edwin, We zouden altijd eerlijk tegen elkaar zijn en dit valt gewoon niet te verzwijgen, ik kan dit niet voor me houden zonder dat hij iets zal merken.. Maar eerst moet hij aansterken. Al snel komt Ron weer naar buiten.
“Alles lijkt naar omstandigheden prima te gaan”¯, vertelt Ron. “Blijvende gevolgen van deze coma moeten echter nog nader worden onderzocht. Daar moeten we binnen nu en 48 uur achter komen. We houden hem en zijn hersenactiviteit de komende uren nauwkeurig in de gaten, dus als er ook maar iets verandert hoor je dat uiteraard meteen.”¯
“Dus ookal lijkt hij nu oke, het kan zijn dat de gevolgen tegenvallen?”¯
“Dat zou kunnen, maar dat hoeft natuurlijk niet. Er is een percentage mensen dat dit goed doorkomt. Dat percentage is zoals je zult begrijpen erg laag, maar het is niet uitgesloten. En het feit dat Lucas nu, na zo'n lange tijd, wakker is en in orde lijkt is al zeer uitzonderlijk.”¯
“Lucas is altijd al uniek geweest”¯, glimlacht Edwin, “Dus ik weet zeker dat hij dit ook aan kan. Hij geeft zich niet zo snel gewonnen.”¯ Hij grinnikt als hij terugdenkt aan alle smoezen en fratsen die hij had uitgehaald om Edwin er van te overtuigen dat hij op jongens viel. Ron's pieper gaat - hij wordt weggeroepen. “Sorry, ik moet gaan. Ik spreek je.”¯
“Oke, dan ga ik nog even bij Lucas kijken.”¯ Zegt Edwin. Hij kijkt Ron na, totdat hij om de hoek van de gang verdwijnt en gaat dan naar binnen.
Reacties:
oowww! Super leuk! Wil heel graag weten hoe het verder gaat !