FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 8: De kermis en een watergevecht

Twee dagen later hing er een reuzegrote affiche aan het vervallen muurtje
rechts van het huis waar ze verbleven.

Kermis is in town!!
Er is een paardenmolen,
je kunt eendjes vissen,
je toekomst laten voorspellen,
bang worden in het spookhuis en nog zoveel meer.
Komt dat zien, komt dat zien!!

"Hé Fred, de kermis is er weer!"
"Echt? Je meent het George! Zalig!"
Ook Sam wist wat een kermis was, hij was er ooit één keer geweest voor iemand zijn verjaardag tijdens de dreuzelschool.
"Oooh, ik ga mijn toekomst laten voorspellen!" riep Sam uit terwijl hij naar de affiche keek."Misschien kom ik te weten of Sandra en ik een koppel worden."
"Oooh, maar dat word je sowieso, denk aan je visioen!"
"Ik begrijp er nog altijd niets van... Ik weet nog altijd niet waarom ik die kreeg..."
"Niet te veel piekeren Sammieboy, daar worden je hersens te moe van."
"Maar eeuhmm, broertje, we hebben momenteel wel geen dreuzelkleren hè!”�
"Oh ja, dat is ook waar..."
"Dan kopen we toch gewoon nieuwe?" vroeg Sam.
"Kopen!? Ben je gek!" riep George uit "Weet je wel hoeveel dat, dat kost?? We stelen er gewoon een paar."
"Van wie??"
"We halen ze gewoon uit die klerencontainers, je kent ze wel, die groene bakken met die gele tekst op."
"Hmm, nog nooit gezien..."
"Dat is niet erg, laten we de kleren nou gewoon halen!"
De drie jongens trokken hun gewaad over hun hoofd - ze wouden niet naakt over straat lopen - en liepen de deur uit. Sam volgde de tweeling gedwee, eerst een straatje links, dan rechts, weer rechts, links, links, rechts het was een echt doolhof! Na vijf minuten door het immense doolhof te hebben gelopen kwamen ze aan op een pleintje met een paar bomen en een speeltuin voor kleuters en peuters. Naast een van de bomen stond de groene klerencontainer. Fred liep ernaartoe en nam er ongemerkt een witte zak uit. Die deed hij open en hij keek of de kleren de juiste maat waren. Niet dus... Och wat haatte hij het, dat hij niet buiten school mocht toveren. Hij sloot de witte zak weer en smeet hem terug de container in. Tegelijkertijd viste hij er een rode zak uit. Maar ook daarin lagen niet de juiste kleren. Na drie minuten zoeken had Fred eindelijk een zak gevonden met de juiste kleren. Hij glimlachte breed en ging terug naar zijn vrienden, een paar oma's van de peuters en kleuters die aan het spelen waren keken hen raar aan. De drie vrienden liepen snel weg. Terug thuis kieperde Fred de inhoud van de zak uit over de tafel. George griste een rode T-shirt en een zwarte short uit de zak en deed die aan. Fred nam een blauwe T-shirt met een gele engel erop en een jeans. Sam nam een gele T-shirt met een tekening van een aap, die wat te groot was metdat hij toch wat kleiner was dan de broers, en een pofbroek die hij waanzinnig cool vond. "Woow, die broek is echt zalig!" riep hij verrukt uit. Fred en George rolden geërgerd met hun ogen. Op de kermis was het een drukte van jewelste, er liepen gillende mensen rond die net uit het spookhuis kwamen, kleuters met hun gezicht vol roze van een suikerspin, gierende peuters die op de paardenmolen zaten,...
"Laat je toekomst voorspellen bij Madam Rosmerta, waarheid gegarandeerd!"
"Eendjes vissen, eendjes vissen, hier kun je eendjes vissen..."
"Wil je eens weten hoe een geweer voelt? Kom dan hier schieten, altijd prijs."
Sam keek hem de ogen uit zijn hoofd, deze kermis was nog groter dan die in zijn herinneringen!
"Kom, we gaan naar het spiegelpaleis, dat is echt lachen!" riep George en trok Sam mee.
Het was inderdaad erg grappig om te zien. Eerst was hij superlang, dan weer superdik, dan weer was hij een dwerg...
Fred en George trokken grappige gezichten voor de spiegels wat het allemaal nog grappiger maakten, de dreuzels die er waren keken hen geërgerd aan. Maarja, wat wil je, als er ineens drie jongens voor je neus staan die gieren van het lachen bij elke spiegel...
Nadat ze, tot blijdschap van de dreuzels, eindelijk uit het spiegelpaleis waren verdwenen, liepen ze richting spookhuis. 'ANGST GEGARANDEERD' stond er met grote, zwarte letters, boven het loket. Het was €5 voor één beurt. Maar dat waren Fred en George niet van plan te betalen. Terwijl George de verkoper aan het afleiden was, nam Fred snel drie ticketjes van het tafeltje. Sam trok zijn wenkbrauwen op. "Wat?" zei Fred "€ 15 is niet weinig hoor..."
Hij riep zijn broer en snel vluchten ze het spookhuis in voordat de verkoper hen kon tegenhouden. Ze kropen in een karretje, lieten hun ticketjes zien aan de man die aan het besturingspaneel zat en ze vertrokken. Het spoor kronkelde zich een weg door een donkere ruimte. Een nep-vleermuis scheerde over hun hoofden, een heks die er zeer echt uitzag liet een akelige lach horen, een lijk bungelde met een touw aan het plafond. Plots ging het karretje met volle vaart snel naar beneden en remde toen bruusk. Een vampier versprerde hun de weg en leek klaar te staan om te bijten. Fred verkocht hem een klap en de pop slingerde heen en weer. Het karretje startte weer. Een reuzengrote spin keek hen aan met bloedrode ogen. Zijn poten vastgeklemd op zijn reusachtige web. Hij bewoog vooruit, liet een akelig geluid horen en liep dan terug om de mensen in het volgende karretje de schrik van hun leven te bezorgen. Na nog een zombie, een tweede heks en een mummie gepasseerd te hebben reed het karretje het licht terug in en Sam, Fred en George stapten uit. Sam zag een beetje bleek, hij kon niet zo goed tegen spookhuizen blijkbaar...
"Oei, oei, Sammieboy vond het blijkbaar een beetje eng, kom we gaan eendjes vissen, dat is minder gevaarlijk!" riep George.
"Och, zwijg!" antwoordde Sam kwaad.
Maar ze liepen toch naar het 'eendjes-vissen-kraampje', ja soms konden de jongens heel kinderachtig zijn... Sam kreeg een blauwe knuffelbeer (een cadeautje voor Sandra), Fred koos voor een waterpistool en George nam een zakje waterballonnen. Bij het schietkraam stalen ze vlug wat kogeltjes van de buren naast hen en begonnen te schieten. De man achter de 'toonbank' merkte niets. Toen hun kogels op waren,besloten ze er toch een paar te kopen omdat de man hen achterdochtig bekeek. Ze gaven hem een galjoen, de man was ervan overtuigd dat hij echt goud in zijn handen had en gaf hen snel een grote hand vol kogels. Toen draaide hij zich weer om naar de buren van de jongens. Hij weigerde te geloven dat de jongens kogels hadden gestolen en keek hen kwaad aan.
“Als jullie nieuwe kogels willen, zullen jullie moeten betalen!”�
“Maar, zij hebben onze kogels gestolen!”�
“Oh ja? Bewijs dat dan maar eens!”�
“We hebben het me onze eigen ogen gezien!”�
“Er zijn geen getuigen, als je nieuwe kogels wilt zul je moeten betalen!”�
“Maar...”�
“Niks te maaren, geen geld, geen kogels.”�
De man draaide zich naar de drie jongens, keek wat ze hadden neergeschoten en duidde met zijn hand de dingen aan waaruit ze mochten kiezen. Sam en George namen elk een waterpistool en Fred een zakje waterballonnen. Daarna liepen ze naar de waarzeggerstent.
“Geef me geld, dan voorspel ik je toekomst,”� zei Rosmerta op een toon alsof ze in trance was door iets.
“Eerst voorspellen, dan zal ik je betalen,”� antwoordde Sam.
“Geen geld, geen toekomst, jongeman.”�
Sam gromde en liep naar buiten, hij zag een dikke man, genietend van een suikerspin, je zag zijn portefuille duidelijk boven zijn achterzak uitsteken. Sam glimlachte, liep naar de man toe en viste handig de portefuille eruit. Er zat € 50 aan dreuzelgeld in, ergens voelde hij zich schuldig dat hij de portefuille zomaar meenam, maar het was voor het goede doel. Hij liep terug het tentje binnen en gaf een briefje van 5 aan Rosmerta. Die beveelde Sam om zijn hand te tonen, en met haar gehandschoende vingers streek ze over de lijnen.
“Je zult heel gelukkig worden,”� zei ze. “Je zult beroemd worden, er zullen veel mensen naar je opkijken, er zal voor je gejuicht worden. En held, ja dat word je, een held. En er is een meisje, een blond meisje, en die vind je heel leuk. En ooh, je zult met haar trouwen. En...”�
“Wat? Wat gebeurt er dan?”� vroeg Sam.
Rosmerta staarde naar het schoteltje met geld, Sam legde er opnieuw een briefje van 5 in en Rosmerta voorspelde verder.
“Jullie zullen kindjes krijgen, en jullie kindjes zullen toverkracht bezitten, maar eentje niet, en die vind dat helemaal niet leuk, nee hij is verdrietig, en jij en het blonde meisje ook. Je andere kinderen stappen op een trein, en je wuift ze uit. Maar degene zonder toverkracht zit te wenen, hij gaat zichzelf van het leven beroven, jullie zijn kapot van verdriet...”�
“GENOEG,”� schreeuwde Sam en stapte woedend het tentje uit.
“Woow, wat is er gebeurd? Ze laat je toch niet trouwen met Lola hè?”�
“Nee, dat is het niet, ze laat een van mijn kinderen zelfmoord plegen omdat die geen toverkracht gaat bezitten.”�
“Haha, je moet er niet te veel van geloven Sam, het zijn allemaal oplichters, die dreuzelwaarzeggers, maar ik wel is weten wat ze over mij te vertellen heeft.”�
Fred griste de portefuille uit Sams handen en ging het tentje binnen. Ook hij zou trouwen met een blond meisje, maar ze zouden scheiden en hij zou zijn kinderen niet meer mogen zien, wel zou hij een mooie toekomst hebben waarin hij veel geld zou verdienen. George kreeg ongveer dezelfde toekomst voorspeld, hij had een rosse vrouw, geen blonde. En hij zou zijn kinderen wel mogen zien. Met het resterende geld in de portefuille kochten ze een zak oliebollen en drie suikerspinnen.
“Mmm, die suikerspinnen zijn echt lekker!”� smekte Sam met zijn gezicht vol roze suiker.
“Ooooh,”� riep Fred plots “botsautootjes!”�
“Jeeej!”� riep George “we gaan die dreuzels eens omhoog laten wippen!”�
Toen de jongens hun suikerspin ophadden kochten ze snel drie jetons van en sprongen elk in een ander autootje. Toen de bel ging, drukten ze met volle kracht op de gaspedaal en ze stoven vooruit. Fred zat achter het gat van George en smakte er met volle kracht tegenaan. George wipte uit zijn stoel en - toen hij terug neerkwam - draaide zijn stuur 180° om wraak te nemen. Ondertussen reed Sam op een auto af waar een opa met zijn kleinkind inzat. Hij drukte zijn gaspedaal stevig in en reed met volle vaart tegen de zijkant. De opa schrok zich wild en schreeuwde:
“Pas eens op jongeman, hier zit wel een klein kindje bij mij hè!”�
“Bij botsautootjes moet je botsen hè!”� antwoordde Sam waarop het opaatje 'De jeugd van tegenwoordig' mompelde. Sam wachtte tot het opaatje was weggereden en zocht een ander slachtoffer. Hij draaide zijn auto en zag de dikke man van de portefuille in een ander auto zitten, hij wenkte Fred en George en met zijn driën vlogen ze op de auto af. Fred botste tegen de linkerzijkant, George tegen de rechterzijkant en Sam tegen de achterkant. Het doosje frieten dat de dikke man in zijn handen had gehouden vloog weg, de man zelf vloog ook eventjes in de lucht. Fred, George en Sam schoten in de lach. Na nog een aantal mensen in de lucht te hebben geworpen, trok de man achter het loket aan een hendel en de wagentjes stopten abrupt. Met een droevig gezicht stapten de drie jongens uit hun wagentjes. Terug thuis vulden ze alle waterballonnen en waterpistolen en stapten ermee naar buiten. Daar zat Bill in een strandstoel van de zon te genieten. De drie vrienden namen zoveel waterballonnen vast die ze maar konden dragen, de rest legden ze op tafel. Bill opende zijn ogen en kreeg onmiddelijk drie waterbalonnen in zijn gezicht gesmeten. Hij stond recht, en liep naar de tafel terwijl Fred, George en Sam de rest van hun waterballonnen richting zijn hoofd en rug smeten. Toen Bill bij de tafel was gearriveerd begon hij alle waterballonnen die erop lagen naar de drie vrienden hun hoofden te slingeren. Fred, George en Sam pompten dan maar hun waterpistolen op en beginnen Bill nat te spuiten terwijl ook zij naar de tafel liepen om een paar waterballonnen te kunnen bemachtigen. Toen de waterballonnen op waren nam Bill de tuinslang, zette hem op de hardste stand en spoot de drie jongens volledig onder. Die waren nu druipnat, Fred en George hadden een woedende blik in hun ogen en stormden naar voren, maar Bill spoot weer met de tuinslang. Fred en George werden achteruit gesmeten door de krachtige straal en wilden hun toverstok pakken om wraak te nemen maar Sam hield hen tegen.
“Je wilt hierdoor toch niet riskeren dat je van school getrapt word zeker?”�
Fred en George lieten hun handen hangen en gingen in het gras zitten, Sam zette zich naast hen. Ze waren in een druk gesprek over welke grappen ze dit schooljaar zouden uithalen terwijl ze ondertussen een koude douche van Bill ontvingen. Uiteindelijk ging Bill naar binnen achter een pakje confetti. Vijf seconden later kwam hij terug, hij bond de jongens door middel van een spreuk vast met onzichtbare touwen en strooide toen de confetti over hen uit. De confetti bleef op hun kleren plakken door al het water en ze zagen er erg komisch uit.
“Dat zal jullie leren, om die meisjes hun zin te laten te doen!”�
De jongens wouden rechtstaan maar door Bills spreuk ging dat niet erg gemakkelijk en ze besloten om maar gewoon te blijven zitten. Toen Bill uiteindelijk weer naar buiten kwam en hen vrij liet (iemand moet toch eten maken) waren ze van plan naar binnen te gaan toen Fred plots de tuinslang opraapte terwijl George de kraan opendraaide. Fred spoot Bill helemaal nat. Die laatste ging op zijn beurt achter drie emmers die hij vol water vulde en met zijn toverstok vooruit liet zweven. Toen de emmers boven de jongens zweefden gaf hij een zwiepje en kieperde zo de inhoud over de jongens hun hoofden.
“Hee, dat is niet eerlijk!”� riep George uit.
“Oh, maar niet alles in het leven moet toch eerlijk zijn broertje?”�
Hij hief zijn toverstok weer op en er spoot een krachtige straal water uit.
Sam probeerde te ontkomen en de tuinslang te nemen, dat lukte hem en hij richte de straal op Bill. Maar met een zwiepje van Bills toverstok vloog de tuinslang uit zijn handen. In die ene seconde waren de jongens eventjes verlost van de waterstraal en ze liepen zo vlug als ze konden naar de deur. Maar ze waren te laat. Een krachtige straal spoot tegen hun rug.
“Oke, Bill, sorry dat we je in de steek hebben gelaten en wil je nu alstublieft ophouden, het doet pijn!”� riep Fred uit.
“Oke, ik zal stoppen, maar dan moeten jullie vanavond wel het eten maken, opruimen en afwassen. En de keuken is weer een mesthoop dus die mogen jullie ook eens opruimen, ma komt morgen op bezoek om te zien of we wel deftig voor ons zelf kunnen zorgen.”�
De drie jongens zuchtten maar wisten dat ze er niet aan konden ontsnappen.

Reacties: