FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 9

“Bent u haar vader?”� Hoorde ik de vrouwelijke ambulance verpleegkundige zeggen, maar ik kon mijn vader niet zien.
“Ja wat is er met haar aan de hand?”� Vroeg papa bezorgd.
“Ze moet naar het ziekenhuis toe ze is met de scooter aangereden door een vrachtwagen.”� Vertelde de vrouw. “Waarschijnlijk heeft ze geluk gehad dat ze niet precies voor de vrachtwagen aangereden werd, maar daar kan ik nog geen uitspraak over doen.”�
“Naar welk ziekenhuis gaan jullie haar naar toe brengen? Dan kom ik daar ook heen.”�
“Naar het ziekenhuis van Forks daar hebben we een van de beste artsen rond lopen dus kan hij haar onderzoeken.”� Vertelde de vrouw.
Waarschijnlijk knikte me vader, want ik hoorde niks meer en de vrouw kwam bij mij achter in zitten. Ik keek haar aan en ze ging zitten in de stoel naast de brandcard.
“Je vader komt ook naar het ziekenhuis toe samen met je zus. Wij gaan er nu zo snel mogelijk heen. Heb je nog ergens anders pijn dan in je been?”�
“Niet zo heel veel. Overal wel een beetje, maar dat is nog wel te houden. Mijn pols doet wel erger pijn, maar minder erg als mijn been.”� Vertelde ik.
“Oké dan geven we dat ook door. Ik denk dat ze je in het ziekenhuis gewoon helemaal onderzoeken en daarna als je rug en nek helemaal goed in orde zijn mag je van de plank af naar een gewoon bed en dan gaan ze je verder nakijken.”�
“Ik dacht al waarom ligt het zo hard.”� Zei ik en glimlachte een beetje.
“Nou je kan in ieder geval grapjes maken.”� Zei de vrouw en ze glimlachte ook.
Er werd over een drempel gereden en ik voelde heel erg pijnlijke steken in mijn been en pols en ik kneep mijn lippen op elkaar om het niet uit te schreeuwen.
“Het spijt me, ik kan je nog geen medicatie geven dat kan het onderzoek belemmeren.”� Zei de vrouw. “Ruben rij even rustiger aan met die drempels.”�
“Het geeft niet het gaat wel weer wat beter.”� Loog ik.
Na nog een paar minuten rijden waren we in het ziekenhuis. Wat ik liggend vanaf het bed kon zien zag het er wel redelijk mooi uit en groot.
Ik werd naar een kamertje apart gereden en even later kwam er een arts binnen lopen.
“Hallo. Ik ben arts in opleiding Hangry heb je er bezwaar tegen als ik meekijk en help met een andere arts durende jouw onderzoek vandaag?”� Vroeg de jonge man. Wat aardig dat ze dat hier vragen in Nederland zou dat nooit gebeurd zijn.
“Nee daar heb ik geen bezwaar tegen.”� Zei ik. “Hoelang werk je hier al.”�
“Een paar maanden. Sinds begin van het schooljaar.”� Zei dr. Hangry.
Ik weet niet of ik er een goede keuze aan heb gedaan om een stagiaire mee te laten kijken, maar als het anders om was zou ik het ook fijn vinden dat iemand het toestaat mee te kijken zodat ik toch zoveel mogelijk ervaring zou krijgen. En ik weet dat het in het ziekenhuis al moeilijk is om stage te lopen.
“Hoe vind je het hier om stage te lopen?”� Vroeg ik. Misschien vond hij het anders.
“Ik vind het wel interessant het is wel de richting waar ik later op wil alleen welke specialisatie ben ik nog aan het onderzoeken.”� Vertelde hij.
Toen werd er een kort klopje op de deur gegeven en kwam er nog een arts binnen lopen. Van verbazing en schik hapte ik naar adem.

Reacties: