FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 12.

Het leek uren te duren voor die dr. Dave kwam, maar in werkelijkheid waren het maar een paar minuten.
“Wat is er aan de hand?”� Vroeg hij en deed de lamp aan toen hij naar me toe liep.
“Mijn. Buik. Doet. Pijn.”� Kreunde ik.
“Wat voor pijn doet het?”� Vroeg hij en ondertussen deed hij de deken van mij af.
“Een heel erg drukkende alsof er iets van binnenuit aan het schoppen is.”� Vertelde ik en deed mijn shirtje van mijn pyjama omhoog en schrok.
De schrik van de arts was van zijn gezicht af te lezen. Op de plek waar het pijn deed was een grote blauwe plek, die er vanmiddag nog niet was.
“Dat is niet goed..”� Concludeerde ik meer dan dat ik het vroeg.
“Ik ga de noodarts bellen en te vragen of hij hierheen kan komen.”� Zei hij en pakte een telefoon uit zijn zak en belde. Na een korte tijd werd er al opgenomen. “Met dr. Dave kan je ze zo snel mogelijk naar afdeling 3 kamer 6 komen spoed.”�
Een korte stilte aan de andere kant en toen werd er opgehangen.
“Had je vandaag na het ongeluk al eerder pijn in je buik?”� Vroeg de arts.
“Nee had dat dan gemoeten?”� Vroeg ik twijfelend. De pijn leek erger te worden.
“Nee dat hoeft niet per se, maar het zou wel verklaarbaarder zijn in wat ik denk wat het is. Maar dat ga ik nog niet vertellen dan moeten we het pas zeker weten.”�
Na even kwam er iemand aanrennen het leken wel 2 paar voetstappen tegelijk. En er kwamen 2 artsen binnen lopen. Dr. Cullen van vanmiddag en nog een arts die ik nog niet kende.
“Hmm dat ziet er niet goed uit.”� Zei de arts die ik niet kende.
“Het ziet er uit als een verlate bloeding. Maar goed dat we je hier hebben gehouden Jennifer. We moeten nu direct naar de spoedkamer beneden om te kijken of het er echt een is. Als het er wel een is en we wachten te lang kan het alsnog over zijn.”� Zei dr. Cullen.
Daarna pakte ze beide me bed vast en reden mij de kamer uit. Het ging allemaal zo vlug dat ik niet echt kon bevatten wat er echt gebeurde.
Plotseling kwam er een nog pijnlijkere steek in mijn buik en greep er naar.
“Houdt nog even vol Jennifer. We brengen je zo aan het slapen en we gaan kijken wat er aan de hand is. We mogen nu geen tijd verliezen.”�
We reden nu door een deel van het ziekenhuis waar ik niet was geweest en vlak daarna waren we in een steriel uitziende kamer en waren er ineens nog meer artsen om mij heen.
“Jennifer. We gaan kijken wat er aan de hand is en verhelpen. Maar we moeten je wel in slaap brengen. Alles komt goed.”� Zei dr. Cullen en hij zette een kapje op.
Ik voelde me niet meer moe en het lukte in eerst instantie ook niet om te slapen, ik kreeg ook een spuitje met narcose middel ingespoten.
“Ontspan je Jennifer het komt goed. Voor je het weet ben je weer wakker.”�
Met die woorden probeerde ik de stress los te laten en viel ik daarna vrijwel direct in slaap.

Reacties: