FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 10: Pannenkoeken en de WegIsWeg

De drie vrienden hadden echter echt geen zin om te koken en wouden weer eens pizza bestellen maar omdat ze één van de dagen een boos telefoontje hadden gekregen van de baas van de pizzeria omdat ze nooit betaalden besloten ze dat dat niet zo'n goed plan was. Ze openden alle kasten en deuren en besloten toen om pannekoeken te maken. In het begin ging alles nog goed, tot Fred besloot om wat meel in zijn broers gezicht te blazen. George wou natuurlijk wraak nemen en uiteindelijk eindigde het in een meelgevecht.
“Oh, nu zijn we spoken!”� riep George uit.
“Foppe zou nog schrikken als hij ons zag.”�
“Sowieso!”�
Fred wou nog wat meer meel over zichzelf strooien zodat hij nog meer op een spook leek maar tot zijn spijt was de kom leeg. Bill kwam de keuken inlopen en keek hen met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Voor zover ik weet heeft koken niets met spoken te maken, en ik heb honger!”� Hij richtte dreigend zijn toverstok op de jongens die zich vlug omdraaiden en opnieuw wat meel afwogen. Uiteindelijk slaagden ze erin een prachtig beslag te maken. Fred wou zijn 'pannenkoeken-gooien-trucjes' wel eens laten zien en liet de pannekoek uit de pan vliegen. Maar de pannenkoek was nog iets te vochtig, en Fred had net iets te hard gegooid zodat de pannekoek aan het plafond bleef kleven.
“Nice try Fred,”� lachte Sam.
“Alsof jij het beter kunt!”� “Challenge accepted.”� Sam nam een lepel deeg, liet dat in de pan glijden en wachtte tot het een mooie pannenkoek vormde. Toen liet hij de pannenkoek een beetje over de rand van de pan glijden en smeet hem omhoog zodat hij mooi draaide en terug in de pan landde. “Voila, wat zeg je nu?”� “Beginnersgeluk,”� besloot Fred. Sam zuchtte en besloot om er niet tegenin te gaan. Toen Bill weer de keuken binnekwam hadden ze een mooi stapeltje pannekoeken en een prachtige pannekoekengeur zweefde door het huis. Hij maakte echter een fout door recht onder de pannenkoek van Fred te gaan staan, die nog altijd aan het plafond kleefde en langzaam aan het loskomen was.
Net toen hij zei: “Wow, ik had nooit verwacht dat,...”�
Viel de pannekoek naar benden, recht op zijn hoofd. Hij haalde hem weg en keek de jongens met vlammende ogen aan. “Grappig, heel er grappig.”�
“Dat was eerlijk gezegd niet de bedoeling Bill, ik zweer het je, het was gewoon een mislukt experiment en jij bent de ongelukkige die net onder de pannekoek stond toen hij loskwam.”�
“Je mag blij zijn dat ik in een goede bui ben, en geef me nu een pannekoek want ik sterf van de honger!”�

Drie dagen verstreken zonder dat de vrienden iets speciaals deden. Molly Wemel was inderdaad langsgekomen en had besloten dat de jongens het prima voor elkaar kregen om voor zichzelf te zorgen. De morgend van de vierde dag klonk er een luid getik op het slaapkamerraam. Fred en George openden slaperig hun ogen . Drie uilen met een brief aan hun poten stonden ongeduldig op het raam te tikken. George klom uit zijn bed en opende het raam. De uilen vlogen binnen, lieten de brieven vallen en vlogen weer weg. Op de achterkant van de brief pronkte het zweinsteinlogo. Fred en George maakten alletwee snel hun envelop open, waar een boekenlijst inzat en een briefje van Professor Anderling waar zoals gewoonlijk iets in stond in de aard van :

‘Het nieuwe schooljaar is weer van start gegaan en daar zijn we allemaal blij om, bij deze brief vinden jullie je boekenlijst en andere informatie
om het jaar goed mee te beginnen.
Ik verwacht van jullie dat jullie alles meebrengen wat vermeld staat
zodat er geen problemen zijn bij het begin van het schooljaar.
Hoogachtend Professor Anderling, Assistent-Schoolhoofd’

De twee broers gingen naar de badkamer om een emmer vol met ijskoud water te vullen. Daarna liepen ze terug de slaapkamer binnen en goten de inhoud van de emmer uit boven Sam. Die werd gillend wakker.
“Wat denken jullie wel, dat jullie aan het doen zijn? Dat is ijskoud, man!”�
“Nouja, op een andere manier kregen we jou toch niet wakker, maak snel je brief open, dan
kunnen we naar de wegisweg!”� antwoordde Fred.

Sam bromde nog iets, pakte zijn brief op en liep naar de badkamer. Een kwartiertje later liep hij terug naar beneden. Fred en George hadden, wonderlijk genoeg, spek met eieren weten klaarmaken. “Dat is ook de eerste keer dat jullie zo uitgebreid koken 's morgens!”�
“Wij hebben dat dan ook niet gedaan, het is een cadeautje van ons ma, ze is net weg,”� antwoordde Fred, “Ze is met ons kleine broertje, Ronnieponnie, al naar de wegisweg, het is zijn eerste jaar op Zweinstein.”� Sam schoof een stoel naar achter en pakte een stuk ei.
“Jullie moeder is echt de beste kok ter wereld!”�
Nadat Sam zich nog 5 stukken ei had geoorloofd, liepen ze allemaal naar de haard en vertrokken ze naar de wegisweg. Ze kwamen aan in de lekke ketel.
“Hallo Tom!”� riep Fred. “Geef ons eens allemaal een boterbiertje, ik trakteer!”�
Ze wurmden zich door de menigte naar Tom die hen alledrie een boterbiertje gaf.
“Jullie moeten zeker naar de wegisweg? Ik moest zeggen van je moeder dat ze op jullie wacht
bij Klieder en Vlek. En Sam, jou ouders hebben vertraging opgelopen, hun haardpoeder is op, en er is iets mis met de bezem van je vader, dus je zult met Fred en George naar perron 9 ¾ moeten gaan.”�
“Oh, dat is geen probleem!”�

De drie jongens dronken vlug hun boterbiertjes op en gingen dan naar de zijkamer voor de poort naar de wegisweg te openen. Het was een drukte van jewelste. Iedereen liep door elkaar, rennend van de ene winkel naar de anderen. Een heleboel leerlingen stond met hun neus op de etalageruit van Zwik en Zwachtel's Zwerkbalpaleis om de nimbus 2000 te bewonderen. Ook
Fred en George wierpen een blik in de etalageruit, de bezem was werkelijk prachtig! Ze wouden dat ze ook zo'n bezem konden kopen... Ze kwamen aan bij Klieder en Vlek en zagen de moeder van Fred en George met een geldzakje in de hand. Toen Sam, Fred en George binnenkwamen drukte ze het geldzakje in Sam's handen. “Van je ouders,”� zei ze. Sam woog het zakje. Wauw, daar zat veel meer in dan dat hij nodig had! Nieuwsgierig opende hij het en
zag er een briefje in steken.

“Ik mag een Nimbus 2000 kopen!”� riep hij verrukt uit.
“Woow, zalig man! Mag ik er ook eens op vliegen?”�
“Tuurlijk!”�
“En ik?”�
“Ja, jij ook George! Als je hem maar niet stukmaakt, ik heb hem nodig om de gouden snaai te vangen,”� lachte Sam.
Molly glimlachte naar hen, “gaan jullie nu maar jullie spullen gaan kopen, Ron is net een gewaad aan het passen, ik kom jullie straks wel nog eens tegen.”�
Buiten nieuwe boeken had Sam ook een nieuwe uil nodig, zijn vorige, eentje van zijn opa, was zo oud en blind geworden dat ze recht tegen een muur was gevlogen en op slag dood was. Hij koos een klein schattig kerkuiltje dat heel de tijd heen en weer aan het vliegen was in zijn veel te kleine kooitje. Bij de apotheker kwamen ze Leo tegen.
“Hee, Leooo, hoe was het bij je mamaatje?!”� riep George.
Leo kwam boos hun kant opgelopen.
“Ik ben blij dat ik even van haar verlost ben! Ik heb de rest van de vakantie in mijn kamer doorgebracht!”�
“Arme, arme Leo,”� zei Fred.
“Och man, zwijg gewoon, gij zou is een week lang op u kamer moeten zitten zonder iets te mogen doen! Ze had mijn kamer helemaal leeggehaald, ik had alleen nog maar mijn bed!”�
“Ja, ja, rustig man, het was maar een grapje..”�
“Woow, je moeder is echt gek!”� fluisterde George.
“Inderdaad..”�
“Kom, laten we naar Guichel & Slemp’s Magische Fopshop gaan voor een nieuw voorraadje voor vandejaar,”� zei Sam.

Nadat ze een grote voorraad fopartikelen hadden gekocht gingen ze op weg naar Florian Fanieltjes Ijssalon. Daar zat een man te sukkelen met een zwevende ijsbol die hij net had gekocht. “Twee bolletjes vanille voor mij, twee bolletjes aardbei voor Leo, vanille en aardbei voor Sam en voor George banaan en framboos Florian!”� riep Fred al voor ze goed en wel waren aangekomen. “Komt in orde!”� riep Florian terug. Genietend van hun ijsjes gingen ze weer op weg naar Zwik en Zwachtel's Zwerkbalpaleis waar Sam met een rood hoofd zijn Nimbus 2000 kocht. Iedereen keek hem stikjaloers aan.
“Ooh, soms haat ik het, dat we zo rijk zijn...,”� zuchtte hij.
Toen ze, na veel geduw en getrek, eindelijk de winkel uitliepen liepen ze snel naar de ouders van Fred en George toe, Ron, Ginny en Percy stonden er ook bij. “Woow, Sam, is dat een Nimbus 2000 dat je vast hebt?”�
“Ja Arthur, kom laten we snel naar jullie auto gaan, die bezem heeft me al genoeg jaloerse en
nieuwsgierige blikken opgeleverd, ik schaam me dood!”�
“Ok, kom laten we gaan kinderen, blijf vlak achter mij, het is hier heel druk, ik wil jullie niet kwijt raken!”� Fred en George zuchtten.
“Nou, dan ga ik maar hè, ik heb met mijn moeder afgepsproken bij Madame Mallekin, ik zie jullie wel weer op de trein.”�
“Tot straks Leo.”�
Leo draaide zich om en liep weg, de drie andere jongens liepen snel achter Arthur aan die al een eindje verder was.

Reacties: