FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 14. *vanuit vader.*

“Wat! In coma? Wat is er gebeurd vannacht?”� Vroeg ik aan de arts.
“Laten we naar een kantoortje gaan zodat ik het rustig aan u in grote lijnen kan uitleggen.”�
“Ja inderdaad.”� Zei ik en keek toen naar Jelisa. “Wil je mee of blijf je hier even wachten?”�
“Ik blijf hier wel even wachten. De meeste dingen zal ik toch wel niet snappen en dan hoor ik het straks wel van jou.”� Vertelde ze.
“Oké is goed dan zie ik je zo wel weer.”�
Ze knikte en ging toen op een bankje zitten. Ik liep mee met de arts naar een aparte ruimte waar verder niemand zat.
“Ik weet het niet helemaal precies te vertellen maar de arts die vannacht is geweest komt om 15u weer en hij kan het helemaal vertellen.”�
De arts begon te vertellen wat er allemaal gebeurd was. Jennifer was wakker geworden met een hevige pijn in haar buik en bleek achteraf een bloeding te hebben. Ze hebben haar geopereerd en die was wel geslaagd. Alleen hielden ze haar nog in een kunstmatige coma, omdat ze anders te veel pijn zou hebben. Morgen haalde ze haar weer uit de coma.
We mochten wel naar haar toe, maar konden niet te lang blijven omdat dat ook niet goed zou zijn voor haar rust. Het was pas bewezen dat sommige mensen die in coma hebben gelegen de omstanders wel hadden gehoord.
“En de arts die haar gister op de eerste hulp heeft geholpen.. Is die aanwezig?”� Vroeg ik.
“Nee die heeft een paar dagen vrij. Hij is er het weekend weer.”� Vertelde de arts.
“Oké dan ga ik nu naar Jennifer toe. Ik weet zo genoeg. Hopelijk gaat het snel beter met Jennifer.”� Zei ik nog steeds bezorgd.
“We doen hier ons best. En ik zal bij een verandering u meteen bellen.”�
“Dat is goed.”� Zei ik en liep toen het kantoortje uit.
Jelisa stond meteen op toen ze zag dat ik er aan kwam en haar gezicht was ook bezorgd.
“En wat vertelde hij?”� Vroeg ze.
“Ze heeft vannacht nog een bloeding gekregen en is geopereerd. In verband met de pijn en voor verbetering van het genezingsproces is het beter dat ze in een kunstmatige coma blijft.”�
“Uh.. Dus nu merkt ze niks van de pijn die ze heeft door de operatie die ze heeft gehad.”�
“Inderdaad ja. Morgen wordt ze weer uit de coma gehaald maar ze mag voorlopig niet naar huis.”� Vertelde ik.
We gingen nog even naar Jennifer toe maar ik schrok een beetje toen ik de kamer binnen kwam lopen. Ze was heel bleek en had een ingevallen gezicht. Ook had ze heel veel blauwe plekken op haar armen en gezicht.
Dus had ze toch meer overgehouden dan een paar kneuzingen, door het ongeluk.
Wat een begin van een nieuwe start. Zo nieuw is die dus niet.
Ik begon steeds meer te twijfelen of het wel een goede keus is geweest hierheen te komen. Maar dit had net zo goed ook in Nederland kunnen gebeuren.
Toen ik even naar Jelisa keek zag ik dat er tranen over haar wangen rolde. Ze was altijd een stille huiler geweest. Je moest het echt zien voor je wist dat ze huilde en ik sloeg een troostende arm om haar heen. Dit maakt de veranderingen allemaal er niet makkelijker op.
“Kom op Jelisa. We zijn er voor Jennifer en het komt goed met haar.”� Zei ik troostend tegen haar maar ook om mijzelf een boost te geven positief te denken.

Reacties: