FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 16 *vanuit vader*

Hoofdstuk 16 *Vanuit Jennifer*

Het was alsof ik nog steeds in diep water was, maar daar ook werd gehouden. In de verte hoorde ik geluiden om me heen. Maar ik kon er niet op reageren.
“Jennifer. Rustig aan maar. Het komt allemaal goed.”� Hoorde ik een vreemde stem zeggen.
Het water hield me onder, maar ik voelde ook geen pijn, misschien was dat wel weer een voordeel aangezien het niet zo lang geleden is dat het ongeluk is geweest.
“Jennifer, als je me hoort ik ga je zo uit de slaap halen.”� Zei de vreemde stem weer.
Toen hoorde ik een tijd niks meer. Het gevoel begon heel langzaam terug te komen, het eerste wat ik voelde was pijn heel veel pijn.

Na een tijd was er niet alleen pijn maar voelde ik ook warmte en de aanwezigheid van iemand in de kamer. Ik had geen idee hoe laat het was of welke dag. Maar ik begon uit het water te verdwijnen en steeds meer bewust te worden waar ik was.
Nog steeds in het ziekenhuis.
Langzaam leek het of ik ook weer controle over mijn lichaam kreeg en probeerde mijn vingers te bewegen. Het lukte, pijnloos. Wat een geluk.
“Jennifer?”� Hoorde ik weer die onbekende stem vragen. Die inmiddels al wat bekender werd omdat ik hem al vaker had gehoord. De stem voelde vertrouwd.
Ik kon me er wel een gezicht bij vormen, maar ik wist niet of het diegene ook zo zou zijn.
“Jennifer kun je me horen? Doe je ogen eens op als dat lukt?”�
Mijn ogen voelde heel zwaar, maar uiteindelijk lukte het knipperend mijn ogen open te doen. Ik lag in een relatief donkere ruimte, veel kon ik er niet val zien omdat ik zo moe was.
“Welkom terug Jennifer. Weet je waar je bent?”� Vroeg de man ik kon hem niet zien.
“Ne..e ik weet het niet… het laatste.. was.. het.. ziekenhuis.”� Zei ik met moeite. Het was heel moeilijk voor mij om te praten. En dat maakte me bang.
“Ja dat klopt. Maar we hebben je op een andere kamer neergelegd, omdat we je zouden bij gaan brengen. Het is hier niet zo licht als in de vorige kamer.”�
Er werd op de deur geklopt.
“Oh heel even een momentje ik moet even kijken wie het is.”�
Ik hoorde hem weglopen voor mijn bed langs. Toen ik hem zag kwam hij mij ook niet bekend voor. Dus het is niet iemand geweest voordat ik opgenomen werd.
“Hallo? Dokter Cullen wat is er aan de hand?”� Vroeg de arts.
“Hoe is het met Jennifer? Begint ze al wat beter te worden? Of is ze nog buitenbewustzijn?”�
“Ze is net wakker.”� Vertelde de arts.
“Oké is ze in staat denk je om haar vader en zus te zien?”� Werd er bijna onhoorbaar gevraagd.
“Papa?”� Zei ik zacht mijn stem was bijna onhoorbaar.
Toen kwam dokter Cullen naar mij toe lopen. “Hallo Jennifer. Hoe gaat het?”�
“Niet.. heel.. goe..”� Zei ik moeilijk. “heel moe..”�
“Wil je jouw vader zien of wil je wachten tot morgen of tot dat het beter gaat.”�
“Ja.. nu..”� Zei ik. Ik vond het heel frustrerend en hoopte dat het kwam doordat ik zo moe was dat ik moeilijk kon praten. En niet dat het blijvend zou zijn.
“Oké 1 persoon en heel even daarna moet je rusten.”� Zei dokter Cullen en hij liep weg.
Even later kwam mijn vader rustig binnen lopen. Hij keek bezorgd.