FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18. *vanuit Jennifer*
“Jennifer? Wat is er aan de hand? Waarom gilde je?”� Kwam er een arts gehaast aanlopen.
“Ee.. een vrachtwagen was achter me.”� Vertelde ik en keek nog steeds verward. “Hij reed me aan.”�
“Ik denk dat je een nachtmerrie hebt gehad.”� Vertelde de arts nu kalm.
Ik keek om me heen en zag dat het licht van buiten af kwam en voelde me verdrietig en bang.
“Gaat het wel?”� Vroeg de arts en hij kwam dichter naar me toe.
“Niet echt.. Ik ben zo bang. Bang dat het weer gaat gebeuren.”�
“Dat kan altijd met iedereen gebeuren. Maar daar moet je niet vanuit gaan.”�
“Ik wou dat ik weer naar huis kon gaan, en naar school toe.”�
“Dat gaat nog niet.. Sorry maar we moeten kijken wat het beste voor je is. Het kan ook zijn dat je nog naar een revalidatiecentrum eerst moet, maar dat moeten we eerst overleggen met de andere artsen en dat kan nog wel even duren. Maar zodra we wat weten komen we gelijk naar je toe.”�
“Oké.. Bedankt in ieder geval.”�
“Is goed ga nog maar even wat slapen je hebt je rust hard nodig en het is pas 6 uur dus tijd genoeg. Je eerste onderzoek is pas om 11 uur.”�
Ik knikte en deed toen mijn ogen weer dicht en viel snel weer in slaap. Het voelde goed dat ik weer normaal en verstaanbaar kon praten. En ik hoopte dat het ook zo zou blijven.

Ik was onderweg naar school aan het rijden op de scooter die ik had gekregen van mijn vader zodat ik toch weer zelf naar school toe kon. Het was mijn eerste dag en ik had alle verkeerslichten mee. Maar ondanks keek ik nog goed uit. Opeens was er een vrachtwagen aan mijn rechterkant die ik eerder niet gezien had en hij reed hard door vol tegen me aan en alles was weer zwart.
Ik schoot rechtop bang en keek om mij heen. Ik was in het ziekenhuis en lag in bed. Weer zo’n nachtmerrie. Houdt het dan nooit op.
“Hallo Jennifer je was al wakker zie ik. Ik wilde je net komen wakker maken je moet zo naar het onderzoek.”� Zei dr. Hangry die binnen kwam lopen.
“Oh hallo dr. Hangry. Ja ik was net wakker. Ik had weer een nachtmerrie.”� Zei ik nog een beetje bijkomend van het slapen en de nachtmerrie.
“Ik hoop voor je dat die snel over zijn, want de rust die je krijgt heb je hard nodig en dan als er nog nachtmerries bij komen blijft er niet veel van over.”� Zei hij. “Moet ik je helpen met aankleden of lukt het zelf?”�
“Nou ik weet niet of ik kan staan. Als ik kan staan lukt het me zelf wel.”� Zei ik.
“Oké dan moeten we even testen hoeveel kracht je in je benen hebt. Daarvoor moet ik een arts van hier halen dat mag ik niet alleen doen.”� Vertelde hij.
“Is goed.”� Zei ik. “Wil je vast een shirtje uit mijn tas halen of mijn tas geven dan doe ik die zelf vast aan.”�
Hij pakte mijn tas en zette die naast mij neer en ging toen weer naar de gang. Ik ging rechtop zitten wat wel lastig ging en trok toen een topje en een shirt aan wat goed lukte.
Daarna kwam er een vrouwelijke arts aan die mij verder hielp. Ik had wel kracht in mijn benen maar kon niet heel lang staan, omdat ik dan de kracht verloor. Dus ik moest wel in een rolstoel vervoerd worden naar het onderzoek waar ik weer op een bed moest gaan liggen

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.