FanFic.nl

Nieuw leven.

Hoofdstuk 20

“Rustig maar, je kunt me vertrouwen. Doe je ogen dicht en spiek niet. Ik heb een verassing voor je.”� Vertelde hij kalm.
Ik wist niet zeker meer of ik hem moest vertrouwen. Hij had me dan al die tijd wel goed geholpen maar dat we nu ineens ergens anders heen gingen vertrouwde ik niet.
Maar toch sloot ik mijn ogen en na een tijdje stonden we stil. Het was er wat frisser bijna koud en plotseling voelde ik koude handen op mijn gezicht.
“Hallo Jennifer verassing.”� Hoorde ik mijn vader opeens zeggen en mijn ogen vlogen blij open. En keek in zijn lachende gezicht.
“Papa! Wat doe jij hier al zo vroeg? Ik mocht toch vanmiddag pas naar huis en dan moet je nu al die tijd wachten? Ik moet zo nog naar therap..”� Ratelde ik maar stopte omdat mijn vader zijn hoofd nee schudde met een glimlach. “Allemaal opgezet spel met hulp van de dokters. Je mag vanochtend al naar huis, maar wilde dat als verassing houden. Had je niet gemerkt dat jou spullen al weg waren die je gister hebt ingepakt om vanmiddag mee te nemen.”�
“Nee niet bewust. We hadden de kleren voor vandaag al apart gelegd en een tasje klaargelegd voor mijn pyjama. Die nu dus nog boven licht.”�
“Uhm heel even onderbreking. Die hangt ook al achter aan je rolstoel. Er licht niks meer boven wat van jou zelf is.”� Zei dr. Hangry.
“Oké nou bedankt. Ik had het totaal niet door dat ik nu al naar huis zou gaan.”�
We namen afscheid en daarna ging ik met papa naar huis toe. Eindelijk.
Het voelde goed om weer buiten te zijn en naar huis toe te kunnen. En het leven in Amerika op te gaan bouwen.
“Wil je eerst naar huis of wil je eerst mee boodschappen doen?”� Vroeg papa terwijl we in de auto zaten.
“Nou doe maar eerst gelijk boodschappen dat half uurtje kan ik ook nog wel wachten om naar huis toe te gaan.”�
“Oké dan is het goed. Ik heb alleen met de dr. Cullen afgesproken dat je de eerste week halve dagen naar school toe gaat. Dus ik kan je wel brengen naar school. Of dat je met de scooter gaat dan kan je ook zelf terug.”� Vertelde papa. “En daarna mag je langzaamaan opbouwen met hoe het gaat op school.”�
“Is de scooter al weer gemaakt dan?”� Vroeg ik verbaasd.
“De scooter was bijna niet stuk dus die is al weer gemaakt ja.”�
“Oké dan.”� Zei ik een beetje twijfelend. Ik wist niet zeker of ik al weer durfde te rijden.
De dag ging verder wel snel voorbij. Het was de eerste keer dat ik niet meer ’s middags hoefde te rusten en ik werkte veel aan het werk voor school zodat ik daar morgen gewoon heen kon gaan en niet achter lag qua huiswerk of stof.
“Jennifer ga je mee dan kunnen we gaan?”� Zei Jelisa die al buiten stond met haar scooter de volgende ochtend klaar om naar school toe te gaan.
“Jennifer als het niet gaat een halve dag ga je maar eerder naar huis school weet ervan.”�
“Oké is goed.”� Ik trok mijn jas aan en liep naar mijn scooter die ook al aan de weg stond.
Toen ik hem aanraakte om er op te gaan zitten ging er een gevoel van angst door me heen. En het hele beeld van het ongeluk kwam weer in me op.
“Jennifer gaat het wel?”� Vroeg Jelisa bezorgd toen ik een tijdje stil stond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.