FanFic.nl

Engel des doods [5-Shot]

Hoofdstuk 2.

Bill wees naar de foto’s. “Vreselijk, toch?”�

“Oh. Ja, vreselijk,”� beaamde ze.

Hij schudde haar de hand. “Bill.”�

Ze glimlachte. “Clio.”�

“Clio,”� herhaalde hij. “Heb je ooit van dokter Mengele gehoord?”�

Ze schudde haar hoofd.

“Kom.”� Bill stak zijn hand naar haar uit. Hij wist dat ze die zou aannemen. Wie kon er tenslotte zijn engelengezichtje weerstaan?

Bill leidde haar naar een tafel met informatie over dokter Mengele.

“Hij was een dokter in Auschwitz,”� verduidelijkte hij. “Ze noemden hem de ‘Engel des doods’. Hij besliste welke gevangen er ‘mochten’ werken en welke direct naar de gaskamers moesten. Hij deed ook allerlei experimenten met tweelingen. Hij spoot stoffen in hun ogen om ze blauw te maken en amputeerde hun ledematen… “ Hij zuchtte zachtjes, “zonder verdoving natuurlijk. Eén keer heeft hij zelfs een tweeling aan elkaar genaaid. Hij wilde een Siamese tweeling maken, wat natuurlijk niet lukte.”�

Clio verstijfde.

“Sorry. Maak ik je bang?”�

Ze schudde haar hoofd.

“Ik mag er niet aan denken dat Tom en ik in die tijd Joods waren geweest. Niet dat het enkel om tweelingen ging natuurlijk.”� Hij kuchte. “Ik vind het vreselijk als mensen worden uitgesloten omdat ze anders zijn.”�

Clio keek naar de grond.

“Het spijt me,”� Bill glimlachte verontschuldigend. “Ik zal over iets anders beginnen. Je vriendin is hier niet voor de lezing of wel?”�

Clio bloosde. “Niet echt. Ze is fan van jullie en…”� Clio keek in het rond. “Waar is ze eigenlijk?”�

Bill haalde zijn schouders op, “Ik denk dat ze bij Tom is. Ik heb een idee. Waarom gaan wij niet even wandelen? Zo hebben die twee wat privacy.”� Hij knipoogde.

Clio lachte. Waarom was Bill toch zo ongelofelijk schattig? Ze voelde zich schuldig omdat ze hem eerder had uitgelachen.

Bill zag de twijfel in haar ogen en nam haar hand vast. Hij trok haar zachtjes mee naar de deur en wees naar de bar. Tom had zijn hand op Mouna’s rug gelegd. Ze lachten en Mouna amuseerde zich duidelijk. Clio draaide zich naar Bill en knikte. “Laten we naar buiten gaan.”�

Bill grijnsde en legde zijn arm over haar schouder.

Buiten was het koud. Clio rilde in haar dunne jurkje en Bill legde zijn jasje over haar schouders. Clio glimlachte dankbaar. Rustig slenterden ze over het domein. Hier en daar waren nog resten van bunkers overgebleven.

“Gaan we daar even kijken?”� Bill wees naar een bunker verderop.

“Ja, is goed.”�

Bill kon zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. “En waarom ben jij hier?”�

Clio glimlachte. “Ik ben hier uit interesse. Maak je geen zorgen. Ik ben geen gestoorde fan die je de hele avond lastig valt.”�

Bill grinnikte. Hij bukte zich, waarna hij het trapje afdaalde dat toegang gaf tot de bunker. Clio volgde.

“Bill, pas op voor…”� Maar het was al te laat. Bill was al tegen de laaghangende balk gelopen.

“Gaat het?”� vroeg Clio bezorgd.

“Ja, hoor.”�

“Is het niet moeilijk om met die lampjes rond te lopen?”�

“Niet echt.”�

Clio twijfelde. Ze wilde hem vragen of hij het niet lastig vond dat mensen hem zo raar bekeken, nu hij die lampjes droeg.

“Is er iets?”� Bill zag haar twijfelen. “Ik bijt niet hoor. Stel je vraag maar.”�

“Vind je het niet lastig als mensen je raar bekijken omwille van je nogal ‘bijzondere’ looks?”� Clio had haar woorden zorgvuldig uitgekozen. Ze was bang om Bill te kwetsen.

“Het is niet leuk natuurlijk, als ze me raar bekijken of me uitschelden. Maar ach, ik heb er mee leren leven,”� zei Bill schouderophalend.

“Dat is moedig van je. Volgens mij zou ik gek worden, moest het mij overkomen. Ik zou ervoor zorgen dat iedereen spijt kreeg.”�

“Dat doen we ook. Maak je geen zorgen,”� fluisterde Bill onhoorbaar. Een grijns sierde zijn lippen. Het vooruitzicht van vanavond maakte hem hongerig. Hij kon niet wachten om de angst in haar gifgroene ogen te zien. Eindelijk zou ze spijt krijgen van haar onvriendelijke opmerking.

“Sorry, wat zei je?”�

“Ik zei dat er hier nog foto’s liggen. Moet je dit zien.”� Bill wees naar enkele foto’s voor hem.

Clio kwam naast hem staan. “Wat erg. Je moet toch echt gek zijn om iemand op zo’n gruwelijke manier te vermoorden.”�

“Ja,”� beaamde Bill. Toch vond hij dat het woord ‘gek’ niet altijd klopte. “Heb je ooit gehoord van Herta Oberheuser?”�

Clio schudde haar hoofd. De naam zei haar niets, al vermoedde ze dat ze ook iets met folteringen te maken had.

“Ze was een arts in Auschwitz. Ze heeft veel kinderen gruwelijk vermoord. Dat deed ze door hen olie te laten drinken. Of ze diende hen een injectie toe, waarna ze hun organen en ledematen verwijderde. Ook deze slachtoffers waren volledig bij bewustzijn.”� Een rilling gleed over Bill’s rug. “Het gruwelijkste was dat, om oorlogswonden te simuleren, ze glas, verroestte spijkers en ander vuil in de wonde wreef.”�

“Gaat het wel?”� Bill keek bezorgd naar Clio. Ze zag lijkbleek en er brandden tranen in haar ogen.

“Het spijt me.”� Bill sloeg verontschuldigend zijn arm om haar heen. “Dat had ik niet mogen zeggen.”�

“Jij kan er niets aan doen. Het is gewoon zo gruwelijk. Hoe kan het dat er zo’n verschrikkelijke mensen bestaan?”� Clio snikte. “Ik moet er niet aan denken dat ik in die tijd geboren was. Stel dat ik handen gevallen was van zo’n monster.”� Een rilling gleed over haar rug.

“Ik bescherm je wel tegen zo’n gekken.”� De grijns die Bill’s lippen sierde, was Clio ontgaan. Hij had zich al omgedraaid en was naar de uitgang van de bunker gelopen.

En of ze veilig was bij hem. Hij zou haar wel beschermen tegen zijn soortgenoten. Tenslotte wilde hij alleen genieten van haar ondergang.
Jaren had hij het gepest moeten slikken. Nu was het tijd om terug te slaan. Hij zou iedereen die hem ooit had uitgelachen, kapot maken. Ze zouden spijt hebben. Dat was zeker.

Reacties: