FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 14: De eerste lesdag en zalf tegen puistjes

De volgende morgen begonnen de lessen. Als eerste hadden ze kruidenkunde, samen met Huffelpuf.
“Goedemorgen iedereen! Vandaag beginnen we met het uitknijpen van Fisteldistel. Het sap van deze plant helpt onder andere zeer goed tegen puistjes. Dus jongens, als jullie een meisje willen versieren en jullie hebben een dikke puist op jullie voorhoofd, smeer er dan sap van Fisteldistel op, maar niet te veel of het werkt averechts!”�
Een paar mensen begonnen te lachen.
“Neem allemaal een paar handschoenen met drakenhuid, die liggen daar,”� zei Professor Stronk terwijl ze een paar vuile handschoenen aanwees.
“We kunnen misschien zo'n plantje stelen en dan met het sap een zalf tegen puistjes maken om te verkopen,”� fluisterde Fred tegen zijn broer.
“Goed idee broertje, doen we!”� antwoordde George terwijl hij zich omdraaide naar Leo en het idee van Fred in zijn oor fluisterde. Leo glimlachte, draaide zich naar Sam en fluisterde het idee in zijn oor. Sam glimlachte ook. Toen iedereen een paar handschoenen aanhad sprak Professor Stronk verder.

“Neem nu allemaal een Flisteldistel uit die potten daar, en knijp de zweren uit in de bokalen die daar staan,”� zei ze terwijl ze achtereenvolgens op superviese planten die op zwarte slakken leken en op een paar glazen bokalen die ernaast stonden wees.
“Als je plant helemaal leeg is neem je een tweede.”�
De leerlingen liepen naar de potten en trokken er allemaal één plant uit. De meisjes trokken een vies gezicht toen ze de plant, die vol zweren zat, uit de potten haalden. De leerlingen gingen naar de andere kant van het lokaal en begonnen op de zweren te knijpen. Het sap spoot alle kanten op en de helft van de leerlingen sprong geschrokken achteruit.
“Voorzichtig knijpen mensen, ik heb dat sap nog nodig!”� riep Professor Stronk.
De leerlingen hielden hun Flisteldistel terug over hun bokaal en knepen nu een stuk voorzichtiger. “Ik vind dit werkje toch wel smerig hoor,”� fluisterde Sandra tegen Sam.
“Volgens mij vind bijna iedereen het smerig.”�
Toen Professor Stronk niet keek kneep George één zweer van zijn plant uit in een glazen flesje dat in zijn gewaad stak. Fred zag het en grijnsde naar hem. Toen Sam een tweede plant ging halen liep Fred mee.

“George heeft al een beetje sap in een flesje verzameld,”� zei hij tegen Sam. “Maar hoe meer sap hoet beter, dus je mag nog altijd zelf ook een flesje vullen.”� Ze namen allebei een plant en liepen terug naar hun plaats. Sam keek naar Professor Stronk en zag dat ze aan een Huffelpuffer aan het uitleggen was hoe je juist de zweren moest uitknijpen. Hij hing helemaal vol met het sap van de Flisteldistel. Sam nam een flesje uit zijn zak en vulde het terwijl hij heel de tijd ProfessorStronk in het oog hield. Toen zijn flesje vol was stak hij het terug in één van zijn zakken en kneep de rest van de plant uit in de bokaal. “Waarom deed je dat?”� vroeg Sandra. Sam grijnsde. “Geheim!”�
Uiteindelijk hadden de vier vrienden elk twee flesjes sap verzameld zonder dat Professor Stronk het doorhad. “Ik zie dat jullie de bokalen goed gevuld hebben, giet het sap maar allemaal bijeen in die grote bokaal daar, dan kan ik het samen met Madame Pleister eens kijken wat je er nog meer mee kan doen dan alleen puistjes bestrijden.”� Braafjes goten de leerlingen hun sap in de grote bokaal.

Sam vond dat de voormiddag maar traagjes vooruitging. Transfiguratie met professor Anderling was nog tof. Maar Toverdranken van Sneep was een hel. Hij en Leo praatten zogezegd teveel terwijl ze amper iets tegen elkaar zeiden. En de zwadderaars mochten zoveel praten als ze wilden. Vervolgens brak Sneep zijn drank helemaal af omdat hij lichtrood zag in plaats van donkerrood terwijl in de ketels van een paar andere zwadderaars de vloeistof gewoon groen of blauw of wit zag. Sandra haar drank was helemaal perfect, maar dat zag Sneep precies niet. Hij feliciteerde een zwadderaar uitgebreid omdat zijn drank zogezegd bijna perfect was terwijl hij lichtroos was ipv rood. De griffoendors waren blij toen de les was afgelopen en liepen opgelucht naar het lokaal van Professor Banning.
“Oké, vandaag gaan we de spreuk 'Reducto' behandelen. Weet er iemand voor wat deze spreuk dient?”� Niemand stak zijn hand op. “Echt niemand?”�
Professor Banning keek de kamer rond maar zag niemand zijn hand opsteken.
“Goed dan, dan zeg ik het zelf wel, 'Reducto' wordt gebruikt om vaste voorwerpen kapot te maken. Jullie hebben allemaal een blok hout voor jullie staan. Het is de bedoeling om dat houten blok kapot te krijgen door er de spreuk 'Reducto' op af te vuren. De accenten zijn heel belangrijk, je moet het uitspreken als Reeductoo, een lange e, een krachtige u en een lange o. Even een demonstratie.”�
Hij hief zijn toverstok op, zei de spreuk en een oude stoel helemaal achteraan in het lokaal werd aan stukken geblazen.

“Zo, nu is het aan jullie, veel succes!”�
Tegen het eind van de les waren er zes leerlingen die erin slaagden hun houten blok aan stukken te blazen. Banning was in zijn nopjes, dat was voor een eerste les een record. Na bezweringen hadden ze nog een saaie les Geschiedenis Van de Toverkunst voor ze naar de grote zaal gingen om te gaan eten. Ron kwam bij zijn broers zitten.
“Transfiguratie is echt cool! Professor Anderling kan van het ene moment op het andere in een kat veranderen, en bezweringen! Sommige spreuken zijn echt zo cool! En dan heb je nog Verweer tegen de Zwarte Kunsten en...”�
Fred en George negeerden hem. “Hé, Fred ik had het wel tegen jou hè!”� riep hij opeens.
“Wat?”�
“Is Sneep tegen jullie ook altijd zo onvriendelijk? Ik vind het echt een gore kerel!”�
“Jaja, dat zal wel.”� Fred draaide zich terug naar zijn vrienden.

“Wanneer gaan we die geheime gang nog eens bekijken?”�
“Vannacht.”�
“En hoe krijgen we dat luik nu open?”�
“Volgens mij is het gewoon helemaal verroest in plaats van op slot, daarom dat alohomra niet werkte, ik denk wel dat we hem openkrijgen als we eerst dat roest wegtoveren.”�
“Strak plan.”�
“Seg, George, heb jij nog ergens gewone zalf liggen?”�
“Ja, waarom?”�
“Welja, we kunnen er Flisteldistelsap mee vermengen en dan kunnen we het verkopen als middel tegen jeugdpuistjes.”�
“Oh, ja, dat, ik was het bijna vergeten. Hoeveel flesjes hebben we eigenlijk? Ik heb er twee.”�
“Ik en Sam hebben er elk ook twee en jij Leo?”�
“Ik heb er ook twee.”�
“Oké, zalig, acht flesjes, daar kunnen we heel wat zalf mee maken!”�
“Het moet wel werken hè, oh, maar Ronnieponnie zal ons wel helpen, hè Ron!”� zei George terwijl hij Ron een elleboogstoot gaf.
“Huh, wat?”�
“Dat jij ons zalfje wel wilt uittesten hè, het is tegen jeugdpuistjes.”�
“Oh, oké, geen probleem.”� En hij draaide zich weer om naar Simon Filister.

In de namiddag hadden ze enkel verzorging van Fabeldieren van professor Staartjes. Ze moesten vuursalamanders van kooi verwisselen. Een paar leerlingen kregen brandwonden en moesten onmiddelijk naar Madame Pleister. Na het zoveelste slachtoffer kwam ze boos de ziekenzaal uit en beende naar Hagrid. “Kun je niet wat minder gevaarlijke dieren uitkiezen?”�
Professor Staartjes mompelde iets als: “Maar ongevaarlijke dieren zijn stom.”� Madame Pleister deed alsof ze dat niet had gehoord en liep zuchtend weg. Toen de jongens aankwamen in de leerlingenkamer begonnen ze aan hun opstel voor Sneep. Anderling had gelukkig nog geen huiswerk gegeven en van professor Banning moesten ze gewoon de spreuk Reducto goed oefenen. Na twee uur waren ze eindelijk klaar met hun opstel en ze liepen naar de slaapzaal. Daar haalde George de potjes zalf tevoorschijn en ze legden de flesjes op zijn bed. Ze maakten verschillende zalfjes, met telkens een verschillende hoeveelheid Flisteldistelsap. Ze liepen terug naar de leerlingenkamer en wenkten Ron.
“Kom broertje, je moet onze zalfjes testen.”�
Het eerste, waar het meeste sap in zat, begon onmiddelijk te werken. Het puistje waarop ze de zalf gesmeerd hadden verdween onmiddelijk maar liet ook een kleine brandwonde en zelfs een nieuwe puist achter.

Ze namen een tweede zalfje, daarmee verscheen er een klein wondje. Met de derde hadden ze meer succes, het puistje verdween onmiddelijk, en de huid bleef egaal.
“Dit begint de goede kant op te gaan jongens, maar het gaat ietsje te snel.”�
Nadat ze nog een paar zalfjes hadden uitgeprobeerd hadden ze het ‘perfecte zalfje’ gevonden. Het duurde ongeveer een halfuur voor de puistjes verdwenen. En toen de puistjes niet direct terugkwamen besloten ze om te wachten tot de volgende dag om het resultaat te aanschouwen.
“Goed Ron, je mag weg.”� Ron sprong van het bed en liep terug naar de leerlingenkamer.

Om middernacht werd Fred wakker van ijskoud water dat in zijn geszicht werd gesmeten. Hij opende zijn ogen en vloekte. “Het is tijd om te weten wat er achter dat luik is broertje,”� zei George. Fred rolde uit zijn bed en stond recht. De vier vrienden slopen heel stilletjes door de gangen, op weg naar de tweede verdieping. Ze schoven het beeld weg en nadat ze het roest hadden weggetoverd ging het luik heel gemakkelijk open.

Reacties: