FanFic.nl

Lost in Neverland

3.1. Our souls are not for sale

Jaimy
Berlijn vliegt aan me voorbij, mijn ademhaling zit hoog maar ik voel alleen de snelheid van mijn voeten. Michelle rent net voor me uit, Milla komt vlak achter me. Zonder te vertragen vliegt Michelle een draaiende brandtrap omhoog. Milla rent er onderdoor, grijpt zich vast aan de rand en loopt langs de muur omhoog, slingert zich zo tussen de baren en sprint voor me uit.
‘Tempo, Jay! You snooze, you lose!’ roept ze zonder omkijken. Ik grijns bij mezelf en neem een sprong. Meteen sta ik met mijn twee voeten op de smalle trapleuning. Nog een sprong en ik heb de vloerplaat van de tweede etage te pakken waar Michelle net voorbij dendert. Ik trek me op en zwaai me over de reling heen, kom weer voor Milla terecht.
‘Had je wat, opdonder?’ plaag ik haar.
Parkour. Free running. Acrobatische stunts en halsbrekende sprongen over, onder en tussen de gebouwen van een grootstad. Adrenaline in haar zuiverste vorm. Ons leven. De drie beste traceurs van Berlijn.
‘Going down!’ joelt Michelle als we op het hoogste stuk van de trap komen. De deur naar het dak is op slot. Free runners zijn geen criminelen. Dan maar terug omlaag.
‘Niet zo, gek!’ roept Milla twee treden achter me, maar Michelle heeft de reling al beetgepakt, zwaait haar benen omhoog tot ze in een handstand staat en zet zich af. Ze zeilt gestrekt door de lucht, overbrugt de vier meter brede afgrond moeiteloos en komt op het dak van het aangrenzende gebouw. Ik rol met mijn ogen, neem een aanloop, plaats mijn rechtervoet op de reling en ga Michelle achterna. Even vlieg ik drie verdiepen hoog, kom netjes neer en eindig de sprong in een perfecte rol. Ik sta net op tijd overeind om Milla te zien aankomen, twee voeten op de reling voor een mooie afzet en één salto later staat ze naast ons op het dak.
‘Wie was er ook weer gek?’ vraagt Michelle met opgetrokken wenkbrauw.
‘Ik kijk tenminste waar ik naartoe ga, mongool. De dag dat jij zo’n sprong verkeerd berekent, mogen we je op het voetpad bij elkaar vegen.’
‘Misschien. Maar dan heb ik tenminste de blauwe lucht nog eens gezien,’ grijnst Michelle.
‘Als de kleine kinderen even zouden willen ophouden met kibbelen, zouden ze misschien gezien hebben waar we staan,’ zeg ik op luide toon. Het werkt, Michelle en Milla kijken verbaasd om zich heen. Ik wijs naar het hoge gebouw bij de volgende blok.
‘Het Sheraton Hotel? Wat wil je daarmee aanvangen?’ vraagt Milla. Ik trek een onschuldig gezicht, maar mijn brede grijns helpt het helemaal om zeep.
‘Wie heeft er zin in iets wat niet mag?’

Milla rent de straat over, rakelings langs de portier van het Sheraton Hotel. Ze maakt een luchtsprong, plaatst haar voeten tegen de muur, maakt een halve draai en komt op één van de hoge richels terecht.
‘Brutale snotneus! Wegwezen!’ brult de man en wappert met zijn handen naar haar alsof hij een vlieg probeert te verjagen. Milla werpt hem een kushandje toe, duwt zich van het richeltje weg en zeilt met haar voeten vooruit richting een passerend bagagekarretje. Een piccolo die het voortduwt duikt angstig weg, net voor Milla op het karretje belandt, de hele boel net niet omgooit en zich in een snelle beweging op de grond laat vallen. Ze rolt weg, buiten bereik van de graaiende handen van de portier. Terwijl ze nog een rondje om hem heen danst, rennen Michelle en ik naar binnen en nog geen drie seconden later voegt Milla zich weer bij ons.
‘God, die kerel is sloom,’ mompelt ze wanneer we linksaf slaan. Ik spring met twee voeten tegelijk op de balie van de receptioniste. Die geeft een gil, maar voor de echo tussen de muren weerkaatst ben ik er alweer vandoor, over haar heen naar de kast achter haar en zo naar de trapleuning. Milla en Michelle maken van de gelegenheid gebruik om hun passe muraille te oefenen en laten stoffige voetafdrukken achter op de witte muren voor ze ook de trap op vliegen.
Met z’n drieën rennen we de brede marmeren trap verder omhoog, tot we twee piccolo’s op ons af zien komen. Meteen sta ik op de leuning en spring met een achterwaartse salto weer naar de balie. De receptioniste gilt opnieuw, blijkbaar zwakke zenuwen. Milla glijdt intussen langs de leuning omlaag en slingert zich bij het einde op haar buik, zodat ze haar handen op de schouders van de aanstormende hotelmanager kan plaatsen en met een zuivere straddle vault over hem heen springt. Michelle draait intussen de twee piccolo’s helemaal dol door als een aapje langs de muren en relingen te springen. Ze danst de hele tijd buiten hun bereik en heeft er de grootste lol in.
‘Mich! Kom je nog?’ brult Milla door de lobby. Michelle zwaait, zet zich af op de hoek van een muurtje en springt in een koprol over de twee mannen heen. Dan ontvouwt ze zich en zeilt over de trap, haalt nipt het gelijkvloers en rolt iets te ver door op de gladde marmeren vloer.
‘Slecht risico,’ mompelt ze wanneer ze op haar buik net voor mijn voeten tot stilstand komt.
‘Wees blij, ik dacht even dat je die sprong niet zou halen en op de trap terecht zou komen.’
‘De goden van het parkouren staan vandaag aan onze kant,’ meesmuilt Milla en werkt ons hardhandig in de lift die ze al de hele tijd open houdt. Ze ramt op de knop van de tweede etage en de deuren sluiten net voor de neus van de withete hotelmanager.
Op de tweede reppen we ons de lift uit en kiezen de rechterkant van de gang, weg van de trappen. Ik gebruik Milla’s schouder als steun om vijf stappen over de muur te rennen, gooi dan mijn benen omhoog en tik een luster aan met de punt van mijn sportschoen. Het kristal rinkelt zacht.
‘Kut! Niet zomaar je hele gewicht op mijn schouder plaatsen, idioot!’ gilt Milla en geeft me een stomp.
‘Suck it up, watje,’ hijgt Michelle met een brede grijns.
‘Incoming!’ Ik ren voor hen uit en laat me dan op mijn hurken vallen. Michelle zet zich met beide handen af op mijn rug, gooit haar benen tussen haar armen door in een monkey vault en gebruikt de snelheid van haar sprong om bij het neerkomen meteen door te rennen, twee stappen op de muur te plaatsen en met een halve salto weer op het dikke tapijt te landen.
‘Jij bent zo’n uitslover!’ joelt Milla en zet zich extra hard af met beide handen om gestrekt door de gang te zeilen en rent zonder rollen verder.
Aan het eind van de gang is de deur naar de brandtrap. Michelle duwt ze wijd open en rent tot de eerste helft.
‘Van hieruit halen we makkelijk dat eerste balkon van de derde verdieping,’ roept ze over haar schouder.
‘Doe dan, voor die geüniformeerde neanderthalers doorhebben waar we heen zijn,’ hijgt Milla. Michelle voegt de daad bij het woord, hijst zich op het muurtje en zet zich af. Haar bovenlichaam vangt de klap op en haar vingers slaan zich om de rand. Met één heupslag werkt ze zich over de rand heen en verdwijnt uit het zicht. Ik volg haar voorbeeld, en dan Milla.
‘Mill, kom nou!’ sist Michelle terwijl ze over de rand gluurt. Milla haalt diep adem en loopt achteruit.
‘Wat is die nu weer van plan?’ mompel ik, maar voor Michelle wat terug kan zeggen begint Milla haar aanloop.
‘Die is niet goed wijs!’ Michelle wil overeind komen maar Milla heeft het einde van haar aanloop bereikt, zet zich met haar linkervoet af op de rand, overbrugt de afstand veel verder dan nodig is, en komt met beide voeten op de smalle rand van het balkon neer. Even slaat ze met haar armen om haar evenwicht te zoeken, dan grijnst ze breed.
‘Ta-daah!’ Ik kan niets uitbrengen, maar Michelle begint plots te foeteren.
‘Met je linkervoet dan nog! Als je dan zo nodig stommiteiten moet uithalen, zet je dan tenminste af met je goede voet! Je had je nek wel kunnen breken als je die rand gemist had, of erger!’
‘I just feel lucky today,’ verklaart Milla met een brede grijns en laat zich dan snel op haar buik vallen wanneer we de piccolo’s horen naderen. We drukken onze ruggen tegen de muur en smoren ons gegiechel in onze handen wanneer we hen voorbij horen stormen op de trappen. Pas wanneer we gekalmeerd en uitgehijgd zijn kunnen we de omgeving in ons opnemen en schrikken ons te pletter wanneer we de vier gezichten zien die ons aan de andere kant van de terrasdeur aanstaren.

Reacties: