FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 1. 'Prologue' ~

Met moeite doe je jouw ogen open, gaat rechtop zitten en wrijft in jouw ogen. Het is donker, heel donker. Alsof je in de duisternis gesmokkeld bent en er geen weg terug meer is. Snel spring je overeind en kijk je om je heen. Verward kijk je naar jouw handen, die kleiner zijn dan normaal. Veel kleiner, alsof je nog een kind bent. Even frunnik je aan het bedelarmbandje om jouw pols. Dan zie je een bedeltje met jouw naam erin gegraveerd, net zoals de naam van jouw tweelingzus. ‘Yui.. Kazumi..’ zeg je zachtjes tegen jezelf, terwijl er een aantal tranen jouw ogen vullen. Snel knipper je ze weg. ‘Tranen.. De dingen die ik niet mag laten zien.. Aan niemand, vooral niet aan mijn moeder.. Dat vindt ze namelijk een teken, een teken van zwakte.’
Je staat op en kijkt snel om je heen. Om te kijken of er een teken van leven is, een uitweg, wat dan ook. Niks anders dan de duisternis zie je om je heen. Een ijskoude vlaag komt langs jouw lichaam. ‘M-Mam..’ roep je, met de hoop dat ze antwoordt geeft. Als je niemand om je heen hoort, kijk je angstig om je heen. Je rent voor je uit, omdat je hoopt dat je dan uiteindelijk een uitweg vindt en de duisternis uitkomt. ‘P-Pap! Kazumi-chan!’ gil je uiteindelijk uit wanhoop.
Dan zie je plotseling een fel wit licht voor je. Er staan twee zwarte gedaantes in die langzamerhand zichtbaarder worden. Één van die gedaantes is best groot en de andere is heel klein. Je hebt al een vermoeden wie die twee gedaantes kunnen zijn. Jouw iets oudere tweelingzus Kazumi en jouw vader Kakashi. Als je steeds harder rent, merk je al gauw dat je gelijk hebt. Die roodbruine golven en de omhoog staande grijze haren herken je uit duizenden. ‘Pap, zus! Ik ben hier! Laat me niet alleen!’ Ze draaien zich beide om als je hun namen nogmaals uit wanhoop uitgilt. Dan zie je ineens een derde gedaante verschijnen. Je kan zien dat het een volwassen vrouw is. Als ze alsmaar dichterbij komt, zie je dat het jouw moeder Kanae is.
Zij glimlacht niet naar je, maar kijkt best wel kwaad. Rillingen lopen over jouw rug. Je bent bang voor haar op één of andere manier. Ze pakt Kazumi op en rent keihard jouw richting op, ontsnappen is niet mogelijk want dan heeft ze jou ook ineens vast. Je gilt het uit, terwijl je ziet dat Kakashi achter jullie aankomt. Angstig doe je jouw ogen dicht, met de hoop dat als je ze weer opent, alles verdwenen is. Maar helaas maakte dat juist niet beter, maar is het juist slechter geworden. Ze vechten tegen elkaar, terwijl je met heel veel pijn naast jouw zus ligt.
Je kijkt naar jouw kleding, waar een beetje bloed op zit. Maar als je jouw zus goed bekijkt, schrik jij je rot. Op haar hoofd zit namelijk bloed en niet zo’n klein beetje ook. ‘Kazumi! Gaat het wel?!’ zeg je terwijl je haar aantikt. Als ze geen antwoord geeft, rollen er tranen over jouw wangen. ‘Kazumi, wordt wakker alsjeblieft!’ gil je uit terwijl er allerlei tranen over jouw wangen glijden.
‘Die hebben we niet meer nodig!’ hoor je jouw moeder nogal dreigend zeggen. Dan voel je een ijzeren greep om jouw pols. Je wordt ruw weggetrokken, weg van jouw zus Kazumi en jouw vader Kakashi. Je ziet hoe Kakashi bij Kazumi neerknielt en haar lang aankijkt. Daarna rent hij meteen achter jullie aan, maar het is te laat. Hij haalt jullie niet in en jullie zijn te snel. Jouw laatste sprankje hoop, is nu weggevaagd. Alles wat er nu nog over is, is verdriet en angst.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.