FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 2. 'Too Many Lies' ~

Je schrikt helemaal bezweet wakker. Doordat je wakker geschrokken bent, zit je helemaal rechtop in jouw bed. 'H-Het was maar een droom..' zeg je buitenadem. Je probeert het fluisterend tegen jezelf te zeggen, maar doordat je buitenadem bent, slaat jouw stem alsmaar over. Veel nut of zin heeft het dus niet. 'E-Een levensechte droom.. Alsof ik allemaal nogmaals meemaakte. Datgene dat zich zeven í  acht jaar geleden afspeelde.. Toen ik nog maar vijf jaar was.. Ik vergeef mijn moeder nooit meer.. Voor de dood van mijn zus Kazumi..' Tranen vullen jouw heldergroene oogjes. De druppels vallen naar beneden, op jouw deken. Door de druppels, komt er een natte plek op jouw deken. Een plek die langzamerhand groter wordt. Dan voel je dat er iets of iemand op jouw bed knalt. Snel veeg je jouw tranen weg en snauw je zonder op te kijken: 'Rot op Sayuri! Ga van mijn bed af en ga op jouw eigen bed liggen!' 'Aww, moest je huilen om jouw tweelingzus?' zegt ze lachend, alsof het heel grappig is om jou pijn te zien lijden.
Kwaad kijk je op, waardoor je recht in haar ogen kijkt. Recht in de bloedrode ogen van jouw halfzusje, die maar anderhalve jaar jonger dan jou is. 'Wat is daar zo grappig aan?! Mag ik mijn tweelingzus, die zo'n harde knal tegen haar hoofd gekregen heeft toen ze maar vijf jaar oud was, door dat hatelijke wijf, niet missen dan?! Door die hoerenmoeder van ons, is zij op jonge leeftijd gestorven!' snauw je alsmaar kwader naar haar. Je bent het zat en hebt het helemaal gehad. Het liefst wil je weer naar Konoha. Naar jouw vader Kakashi, naar de Ninja Academie, waar je al heel vroeg opzat. Jij wilde toen al een sterke shinobi worden, net als jouw vader. Alleen Kazumi had meer interesse in acupunctuur, en had weinig tot geen controle over de chakra van de Two Tailed, dus kreeg thuisles van Kakashi.
Sayuri pakt jouw pols ruw beet en begint er hard in te knijpen. 'Wat lul jij jou weer?! Jouw zus Kazumi leeft hoor! En hoe durf je onze moeder een hoerenmoeder te noemen?!' Even kijk je kwaad naar de hand om jouw pols, maar als je hoort wat ze zegt, kijk je haar met grote ogen aan. 'W-Wat?!' komt er met veel moeite uit houw mond. 'Die bitch zei dat Kazumi dood was! Ze zei dat ze haar zo hard geslagen had op haar hoofd, bij haar slaap, dat ze door die klap doodging!' Dan kijkt Sayuri je heel kwaad aan. Haar ogen krijgen een blauwachtige glans. Je weet al wat dat betekend, maar voordat je ook maar kan wegkijken of jouw ogen kan sluiten, voel je een enorme pijn door jouw hand razen.
Je voelt hoe het botje in jouw duim, aan de rechterhand, langzaam breekt. Langzaam en heel pijnlijk. 'Wat zei ik nog net?!' snauwt ze met een dreigende ondertoon. Kwaad kijk je haar aan, pakt met jouw linkerhand de hand waarmee zij jou vast heeft vast, en breekt het zonder genade. 'Je zei dat ik haar niet mocht uitschelden voor hoerenmoeder.. Je zei niet dat ik haar geen bitch mocht noemen. En wat bedoel je met dat Kazumi niet dood is?! Ik zag haar toch met een bloed op haar hoofd, liggen op de grond! Ze lag naast me, met heel veel bloed! Het was niet weinig bloed, maar echt veel!' gil je nu uit.
Ze zucht even. Je ziet aarzeling in haar gezicht, alsof ze bang is dat je haar uiteindelijk zal aanvallen. 'Nou..' zegt ze na één minuut aarzelend. 'Mama dacht dat als je wist dat ze nog leefde, je achter haar aan zou gaan.. Ze weet dat Kazumi nog leeft, omdat ze toen Kazumi en jij net zes jaar geworden waren, zich in jou veranderd had. Bij het meertje in het bos, zag mama haar. Kazumi zei jouw naam niet eens. Sterker nog, ze vroeg aan mama wie ze was. Het schijnt dat ze door die klap, buitenbewustzijn geraakt was, en meer dan de helft van haar geheugen kwijt is of was geraakt. Ze is dus ook jou vergeten. Haar bloedeigen tweelingzusje.. Is ze gewoon vergeten'
Je staat op en laat haar niet eens uitpraten.
Je bent Sayuri namelijk helemaal zat. Maar het meest van allemaal, ben je jouw moeder zat. Je was al kwaad op haar, omdat ze vijf jaar geleden doodleuk zei, dat ze jouw tweelingzus vermoord had. De zus waar je altijd zoveel lol mee had, en heel erg veel van hield. Alleen de haat voor jouw moeder, is nu honderdmaal erger geworden. Voor het eerst geloof je namelijk wat Sayuri zegt. Zulke dingen kan ze namelijk niet weten en zoiets verzint ze niet. Hoe hatelijk en irritant ze soms ook kan wezen.. Je weet dat ze dat niet doet. Zo is ze niet.
Kwaad loop je de deur uit en loop je door de gangen naar de kamer waar jouw moeder slaapt. Je loopt langs twee mensen met zwarte mantels aan, met rode wolkjes erop. Zelf heb je ook zo'n mantel, aangezien je officieel bij de Akatsuki hoort, maar je in de jaren dat je hier bent, heb je geen ene woord gewisseld met de mensen hier. Met uitzondering van Akira dan, die hopeloos verliefd op je is. Vluchtig kijk je naar de gezichten van de twee personen die langs je lopen. "Vissenkop en iemand met zwart haar.. Die met de vissenkop noem ik voortaan sushi, verrotte fishstick of kattenvoer.. Ik weet toch niet wat hun namen zijn, maar nu moet ik me op één ding focussen. Op mijn moeder en haar leugens."
Als je voor jouw moeders kamerdeur staat, trap je zonder te twijfelen de deur in. 'Ik wil de waarheid weten over mijn tweelingzus Kazumi! Wat heb jij gedaan en waarom?!' snauw je keihard en héél kwaad.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.