Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen n schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Naruto » ââ¬Â¢Fallen Angel Of Bloodââ¬Â¢ » ~ 4. 'A Whole New World' ~

ââ¬Â¢Fallen Angel Of Bloodââ¬Â¢

20 nov 2011 - 12:19

773

0

204



~ 4. 'A Whole New World' ~

Storyline: Fallen Angel Of Blood .......................................................................................................................... Part 1: Tales Of A Frozen Heart _____________________________________________________________________________ Ben er niet echt bij met mijn hoofd, maar kon deze chap. wel volschrijven ^^

Het was jaren geleden dat iemand jou ooit zo aangesproken heeft. Namelijk Kazumi, Kakashi en jouw oma Harumi, die je ook heel lang geleden voor het laatst gezien hebt. Je kijkt naar de grond en trekt jouw knieën tegen jouw borst aan. Huilen is menselijk.. Gevoelens horen nou eenmaal bij een mens.. Het is niet erg om te huilen. Alles opkroppen is ook niet goed voor je.. zegt hij op een bedenkelijke toon, terwijl hij door zijn hurken gaat en zijn arm om jouw nek doet. Hij wrijft zachtjes met zijn hand over jouw schouder. Je kijkt eventjes in zijn ogen en weet zeker dat je hem ooit in Konoha gezien hebt, maar waarvan weet je niet meer.
Met een zucht begraaf jij jouw hoofd in jouw armen, zonder echt op de wond te letten die op jouw arm zit. Je bent blij dat er eindelijk iemand een beetje begrip toont voor je, maar je wilt niet dat iemand die jou nauwelijks kent, je aan het troosten is. Ook ben je blij dat de pony jouw gezicht een beetje verbergt, het verbergt jouw gezicht best goed aangezien je jouw gezicht ook al begraven hebt in jouw armen. Voorzichtig wrijft hij met zn hand over jouw wang, gaat langzaam naar jouw kin en tilt het een klein stukje omhoog. Net genoeg, zodat hij jouw gezicht kan zien, maar nog niet jouw ogen omdat jouw pony, net lang genoeg is om die te bedekken. Alleen al snel haalt hij met zijn handen jouw pony weg, zodat hij in jouw ogen kan kijken.
Hij kijkt diep in jouw ogen en zegt bedenkelijk: Waarom ben je altijd zo alleen.. Altijd als ik je van een missie af zie komen met jouw zusje, ren je naar jouw kamer en kom je er niet uit.. Omdat.. zeg je nogal bedenkelijk, omdat je niet weet of je hem de waarheid kan vertellen. Je kijkt uit jouw ooghoeken en dan meteen naar jouw voeten. Moet ik hem de waarheid vertellen.. Zal hij me wel geloven als ik het zeg, of zou hij denken dat ik een aanstellertje ben.. Je voelt dat hij voorzichtig jouw hand pakt. Wie heeft dit met je gedaan? vraagt hij met een bezorgde toon in zijn stem aan je. Daardoor kijk je op en kijk je recht in zijn onyxkleurige ogen. Nu pas merk je hoe erg jij je tot die ogen aangetrokken voelt. Hij heeft dezelfde blik als jou in zijn ogen, alsof jullie hetzelfde zijn diep van binnen. D-Dat heeft mijn moeder gedaan.. We hadden ruzie om iets wat ik al zo lang wil weten.. Over mijn tweelingzus.. Ze leeft nog, in Konoha, maar ik dacht al die tijd door mijn moeder dat ze dood was.. Ze werd toen kwaad en zei dat ik geen respect voor haar had.. Daarom kneep ze in in mijn pols en verbrandde ze het uiteindelijk.. I-Ik kan mijn zus niet eens bezoeken..
Hij kijkt jou even verbaast aan en fluistert dan zachtjes: We lijken dus een beetje op elkaar.. Je kijkt verbaast in zijn ogen, want je snapt niet echt waarin hij jullie op elkaar vindt lijken. Mijn broertje, Uchiha Sasuke, zit ook nog in Konoha.. Hij is mijn kleine broertje.. Alleen hij haat mij vast op dit moment. Mijn naam is trouwens Uchiha Itachi. Ik dacht al dat ik je herkende.. Ik heb wel eens over je gehoord en je waarschijnlijk ook nog eens gezien. Ik ben Hashimoto Yui..
Hij glimlacht meteen naar je en tilt je op. W-Wat doe je?! zeg je nogal verbaast. Hij lacht eventjes en loopt met jou in zijn armen naar een kamer, waarschijnlijk is het zijn kamer. Als jullie in de kamer zijn, loopt hij naar een bed en legt hij jou er heel voorzichtig op. Waarom breng je me hier naartoe.. Ik heb een eigen kamer.. vraag je nogal onzeker, aangezien je niet weet wat je moet doen. Hij geeft je geen antwoord, loopt even weg en komt later terug met wat water en een doekje. Jouw wond verzorgen.. zegt hij met een droge blik in zijn ogen. Hij doet het doekje eventjes in het water en dept het op de wond. Je hebt pijn, maar veel minder dan je verwacht had. Dat komt doordat hij heel zachtjes met het doekje over jouw wondje gaat, en je hem op één of andere manier vertrouwt. Hij is de eerste in zeven jaar, die je echt aan het vertrouwen bent. Meestal ben je namelijk nogal wantrouwend en wil je dat niemand in jouw buurt komt, maar dit keer is het anders. Het lijkt wel alsof er door hem een nieuwe wereld geopend is voor je.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.