FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 5. 'Itachi Is Right' ~

Het is een tijdje stil, maar de stilte wordt uiteindelijk onderbroken door Itachi , die met een twijfelachtige toon in zijn stem vraagt: ‘Met wie zit je eigenlijk op een kamer? Toch niet met jouw moeder hé?’ Je kijkt omhoog, waardoor je weer in zijn onyxkleurige ogen kijkt. Een kleur die je op één of andere manier heel erg mooi vindt. Misschien komt dat wel omdat de onyx één van jouw lievelingssteensoorten (mineraal/edelsteen) is. In zijn ogen zie je wel dat hij een vriendelijke blik heeft, dus verschijnt er vanzelf een zwakke glimlach op jouw gezicht. Het zijn dus niet de blikken die jouw zus en moeder elke keer in hun ogen hebben, als ze een blik op je werpen elke keer als je langsloopt. In hun blikken zie je altijd veel haat en tegenwoordig ook heel erg veel teleurstelling.
Aangezien je goed bent in het onderscheiden van emoties, blikken, geluiden en gedragstrekkingen, heb je altijd snel door of er iets mis is. De haat in hun blikken heb je nooit gesnapt. Komt het omdat je de dochter van Kakashi bent en het tweelingzusje van Kazumi, of juist omdat ze kwaad zijn dat ze de “verkeerde”� meegenomen hebben.
Een zachte zucht ontsnapt er uit jouw mond, aangezien je niet weet waarom ze je haten en wat ze met de teleurstelling in hun blikken bedoelen. Waarin heb je ze teleurgesteld? Voor zover je weet heb je geen foute dingen gedaan. Dan schiet er in je op dat Itachi iets aan je vroeg. Met een verbaasde blik kijkt hij je aan en stelt plotseling allerlei vragen achterelkaar.‘Hm? Vroeg ik iets té persoonlijks? Slaap je dan samen met die Akira? Is dat soms jouw vriendje?’ Op één of andere manier glimlach je daardoor wat breder, en frunnik je wat aan het bedelarmbandje om jouw pols. Er verschijnt een lichte blos op jouw wangen, omdat niemand jou ooit zulke vragen gesteld heeft. ‘E-Ehm.. Ik slaap niet met Akira of mijn moeder op één kamer, maar met mijn halfzusje Sayuri, die ik uit de grond van mijn hart haat. Akira is niet mijn vriendje.. Ik ben single, maar Akira is wel geïnteresseerd in me en vraagt steeds of ik met hem uit wil..’ Je haalt even diep adem, kijkt naar de blik in zijn gezicht en ziet dat hij op één of andere manier opgelucht is. ‘Je vraagt niks persoonlijks voor mijn gevoel.. Eerlijk gezegd ben ik best opgelucht dat ik eindelijk tegen iemand kan praten. Iemand die me begrijpt, naar me luistert en waarschijnlijk ook om me geeft..’
Met een blos die steeds erger wordt, kijk je naar de grond en op één of andere manier ben je erg verlegen aan het worden. Terwijl je normaal gesproken mensen slaat als ze wat persoonlijks vragen. Of je snauwt, gilt en schopt ze dan jouw kamer uit. Dat doe je namelijk altijd bij zowel Akira als Sayuri, de enige personen die met je praatte voordat je Itachi hebt leren kennen. Jouw moeder praat namelijk niet echt tegen je. Ze commandeert, wijst je op fouten en als je niet naar der luistert of doet wat ze zegt, dan zijn de gevolgen groot. Het verbranden van jouw pols is niet eens het ergste wat ze doet of gedaan heeft.
Je schrikt op uit jouw gedachtes als je iets voelt op jouw pols, waar jouw moeder de brandwond veroorzaakt heeft. Er wordt iets strak getrokken. Je kijkt geschrokken naar jouw pols, waar je plotseling ziet dat twee handen verband eromheen doen. ‘W-Waarom ben je eigenlijk zo lief voor me, Itachi?’ vraag je twijfelachtig terwijl je naar hem kijkt. Diep in zijn ogen, zijn mooie onyxkleurige ogen. Hij kijkt je verbaast aan en trekt het verband om jouw pols iets te strak, waardoor er een zacht kreetje uit jouw mond ontsnapt. Hij kijkt even geschrokken en maakt het verband gelijk wat losser. ‘Sorry, ehm.. Dat komt omdat je het niet verdient om afgekat te worden. Je hebt dezelfde blik in mijn ogen als ik heb. We hebben iets gemeen.. We hebben ongeveer hetzelfde verleden en thja.. We mogen elkaar zo te zien. Je lijkt me zelf ook een heel erg lief meisje, alleen moeten andere jou een kans geven. En jijzelf moet andere ook een kans geven. Je lijkt me een meisje die mensen eerst uittest, en als je weet dat ze voor je gaan of aardig zijn, dat je dan lief voor ze bent.’ ‘Wow, wat ben je een karakterbeschrijver of een psychiater?’ ‘Had ik het goed dan? Want als je dat vraagt dan heb ik het waarschijnlijk goed.’ ‘Nou ehm..’ Nu kijk je meteen naar de grond en wil je voor geen denken aan antwoord geven aan hem. Hij heeft namelijk gelijk, maar toegeven doe je niet zo snel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.