FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 6. 'What Is This Kind Of Feeling?' ~

‘En, heb ik gelijk of niet?’ vraagt Itachi op een hele lieve, maar toch ook nieuwsgierige toon. Daardoor kijk je hem even aan, recht in zijn ogen. Even twijfel je of je moet zeggen dat hij gelijk heeft, maar je houdt je in. Je zal hem geen gelijk geven, daar is jouw trots te groot voor. Na een aantal lange minuten stilte, grijnst hij op een vreemde manier en buigt zich voorover. Je kan zijn warme adem al voelen op jouw gezicht. Je wilt wat zeggen, maar je weet niet meer wat als je jouw mond open doet. Het enige waar je op dit moment aan kan denken, is aan Itachi die steeds meer voorover buigt. Wat hij wilt doen weet je niet, maar je wordt er wel heel stil van. ‘Wie zwijgt stemt toe.’ Fluistert hij zwoel en met een grijns in jouw oor. Daardoor bloos je lichtelijk, want nog nooit heeft iemand zó zwoel iets in jouw oren gefluisterd. Soms probeerde Akira het wel, maar als hij dat deed kreeg hij altijd een klap op z’n achterhoofd.
Eventjes grom je, maar je kan het niet laten om toch in de lach te schieten. Het voelt namelijk best fijn om iemand in de buurt te hebben, op wie je kan rekenen wat er ook gebeurd. Je voelt je superblij, opgelucht en vooral vrij. Voor het eerst sinds de lange zeven jaren dat je hier bent, voel jij je vrij. Vrij van jouw moeder en jouw halfzusje, en dat allemaal door maar één persoon die tegen je praat.
Je hoort een aantal voetstappen dichterbij komen. Je hoort alles wat scherper aangezien jouw moeder een Sound ninja is, dus je alles wat met de Sound Village te maken heeft, van haar geleerd hebt. Ook weet je een aantal dingen die bij de Leaf Village horen, want daar woonde je, voordat jouw moeder je zonder dat je het wilde meenam. ‘Itachi, zit je nou gewoon een meisje te verleiden? Weet je wel wie het is?’ vraagt een persoon met roodoranje haar en een soort spijkerachtige dingetjes in z’n neus. Je weet wie het is, het is Uzumaki Pein. De persoon waarmee jouw moeder vaak gepraat had, toen jullie hier pas aankwamen. Ze hadden namelijk een aantal deals gesloten. Sayuri was hier al vanaf haar geboorte, samen met haar echte vader Fujimoto Hirokazu. ‘Ja, ze heet namelijk Hashimoto Yui.’ Antwoordt Itachi op een best koude manier. Verbaast kijk je hem aan, want hij antwoordde tegen jou niet zo koud. “Dat komt vast omdat ik een meisje ben.. Gewoon een simpel meisje..”� denk je bij jezelf, terwijl je Pein en Itachi nauwkeurig bekijkt. “Niks meer, niks minder.. Gewoon een simpel meisje..”� Dan kijk je naar beneden, naar jouw handen. Je voelt je raar, je hebt je nog nooit zo gevoeld.
Als je weer opkijkt, zie je dat Pein je op een vreemde manier aankijkt. Meteen zet je jouw ‘Het boeit me niet wat je van me vind’ gezicht op. “Wat voel ik toch.. I-Ik voel me raar..”� denk je bij jezelf, terwijl je jouw gezicht met moeite in de plooi houdt. ‘Hn, wat doe je ineens zo raar Pein.. Ik ben geen speciaal object hoor. Sterker nog, ik ben een mens. Een meisje om precies te zijn, een tienermeisje. Dat ik uit de Hashimoto Clan kom, de clan waarin het sterretje op mijn wang de Kekkei Genkai is.. Betekend dat nog niet dat je zo tegen Itachi of mij hoef te reageren. Jij, mijn moeder en de anderen moeten mij niet behandelen als een object. Zie dat eens in! Ik word doodziek van zulke dingen!’ snauw je best kwaad.
Net als je jouw mond wilt opentrekken om nog meer commentaar te geven, voel je een warme hand op jouw schouders rusten. Hij voelt zo vertrouwelijk aan, dat je al meteen weet dat het de hand van Itachi is. Meteen voel je jezelf tot rust komen. Verbaast kijk je naar Itachi. ‘Kom maar mee Yui.. Ik denk niet dat het zo verstandig is dat we hier blijven.. Ik stel je wel voor aan de anderen, aangezien je nauwelijks iemand kent hier in de base.’ Verwart knipper je met jouw ogen. ‘I-Ik.. E-Ehm.. Is dat wel zo’n goed idee?’ vraag je onzeker. Je bent zelfs vergeten dat Pein tegenover jullie staat. ‘Ja, waarom niet? Je bent één van de weinige meiden in de Akatsuki hé.. Dus ik zal op sommige momenten heel erg uitkijken. Vooral als ze in hun perverige buien zijn. ‘ zegt hij nogal bedenkelijk. Hij wikkelt zijn arm om jouw nek, draait zich om en loopt samen met jou verder. Zonder ook maar één blik aan Pein te schenken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.