FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 7. 'You're Not Alone' ~

Het is tijdens het lopen best stil, je zou het bijna akelig stil kunnen noemen, zo stil is het op dit moment. Je weet gewoon niet waar je over moet praten samen met hem. Itachi is namelijk de enige jongen die ooit normaal tegen je gedaan en gepraat heeft. Hij is de enige die je behandeld als een meisje, een normaal meisje en juist niet als object. Dat vind je juist fijn en niet zo’n klein beetje ook. Daardoor voel jij je ook wat vrijer en niet als iemand die opgesloten wordt in een kooitje. Een donker kooitje waar je niet uit kan komen vanwege jouw moeder. Je slaakt een zachte zucht, een zucht van opluchting aangezien je nu niet in het kooitje zit.
Vanuit jouw ooghoeken kijk je Itachi’s richting op. Alleen is het best lastig om in zijn onyxkleurige ogen te kijken, aangezien je kleiner bent dan hijzelf is. Veel kleiner. ‘Je zei dat jouw tweelingzus nog in Konoha leeft of leefde.. Waarom is ze niet net zoals jijzelf meegenomen door jouw moeder?’ hoor je hem zachtjes vragen, met een twijfelachtige toon in zijn stem. Daardoor draai jij je om met jouw hoofd, zijn richting op en dan kijk je ietsjes omhoog. ‘Hn?’ Komt er zachtjes uit jouw mond, maar omdat je door zijn onyxkleurige ogen even afgeleid bent, weet je niet meer wat je wilde zeggen.
Na een aantal seconden realiseer jij je dat Itachi iets aan je vroeg, iets over jouw tweelingzus Kazumi. Dan weet je ook meteen weer wat je wilde zeggen. ‘Hn.. Mijn zus is achtergelaten.. Verstoten door mijn moeder.. Omdat mijn moeder dacht dat ze zwak was, en niet waardevol genoeg voor haar sluwe plannetjes. Ze is nog steeds bij mijn vader Kakashi.. Denk ik.. Althans, dat hoop ik eerder.. Want ze verdient het niet om verstoten te worden.. Ze is mijn lieve zus, een zus die alleen het goede in andere mensen ziet.. Ze hoort een leuk leven te leiden, alleen hoop ik elke dag dat ik een leuk leven samen met haar kan leiden.. Als twee zusjes..' zeg je zachtjes, zo zachtjes dat je denkt dat hij je niet hoort. Maar gelukkig hoort hij je wel.
Hij kijkt naar je met een glimlach, maar je snapt niet waarom hij glimlacht. ‘Jij en jouw zus waren dus de twee kleine meisjes, die altijd samen met Kakashi liepen.. Ik dacht al dat ik je ergens van herkende. Door jouw roodbruine golvende haren en jouw heldergroene ogen, kan iedereen je best snel herkennen.. En jouw zus had of heeft.. Helderblauwe ogen.. Kleuren die je niet zo snel zal vergeten.. Zó mooi zijn ze..’ fluistert hij zachtjes in jouw oor. Daardoor verschijnt er een blos op jouw wangen, een lichte blos. Snel kijk je naar beneden, zodat hij de blos op jouw wangen niet kan zien.
Nadat jullie een aantal gangen doorgelopen zijn, gaan jullie zitten. Je ziet niemand om je heen, alleen maar Itachi. Jullie zitten naast elkaar en hij heeft nog steeds zijn arm om jouw nek gewikkeld. ‘Ik denk trouwens wel dat je mijn broertje Sasuke kent..’ fluistert hij uit het niets zachtjes. Je kijkt hem weer aan, nadenkend of je een jongen gezien hebt die erg op Itachi lijkt. Dan herinner jij je iemand, iemand waar je niet heel erg lang bij in de klas zat, aangezien jouw moeder je toen snel meenam.
‘I-Ik denk dat ik het al weet.. Ik zat volgens mij bij hem in de klas, niet voor lang.. Maar toch.. Hij was best een lieve jongen.. Ik weet niet hoe hij nu is, maar ik denk wel dat hij jou mist, Itachi..’ Nadat je die woorden gezegd hebt, kijkt Itachi jouw richting op. Aan zijn ogen kan je zien dat je hem heel erg geraakt hebt. Je weet niet waarom je hem zo geraakt hebt, maar je geeft hem uit reflex een knuffel. ‘Ik weet niet wat er gebeurd is.. Maar je kan er altijd met mij over praten.. Ik voel waarschijnlijk dezelfde pijn als jijzelf op dit moment ook voelt.. Je staat er niet alleen voor, want ik blijf aan jouw zijde staan. Voor altijd. Nooit zal ik jouw zijde verlaten wat vriendschap betreft..’ Met jouw hand wrijf je troostend over z’n rug. ‘Je staat er niet alleen meer voor. Ik weet dat je een jongen bent en je daardoor sneller groot houdt. Maar, al jouw gevoelens opkroppen is niet goed.. Die fout maak ik zelf ook, maar toch moeten al die opgekropte gevoelens er ooit uit..’ Je voelt dat Itachi heel voorzichtig, bijna twijfelachtig zelfs, zijn armen om jouw middel wikkelt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.