FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 8

Iris POV

“Liam is wakker!”� Sophie en Niall keken vreemd op toen ik hun huis kwam binnengestormd. Moesten ze de keukendeur maar niet laten open staan.
“Liam is wakker!”� riep ik nog is.
“Wow, dat is supergoed nieuws!”� Sophie sprong op van de bank en gaf me een knuffel. (Vuistjes waren niet altijd geschikt)
“Nu kunnen we toch je verjaardag vieren,”� zei Niall.
“Ik heb liever dat Liam er bij is.”�
“Oh ja, juist, misschien is dat wel logisch. Ik heb honger! Willen jullie chips?”�
Ik en Sophie schudden onze hoofden.
“Ik ga de rest op de hoogte brengen, tot straks misschien.”� En weg was ik.
Toen iedereen het wist kwamen we samen op het speelpleintje.
“Ik vind dat we als verassing zijn kamer moeten komen binnenstormen en een liedje moeten beginnen improviseren zoals ‘Je bent wakker, eindelijk wakker,…,”� zei Louis.
“Hij slaapt net, misschien kunnen we dat morgen doen.”�
“Ik vraag me af hoe de brand is ontstaan, en waarom het enkel in Liams kamer brandde,”� zei Harry.
“We kunnen het hem morgen zelf vragen.”�
“Strak plan.”�

Toen we de volgende dag bij Liams kamer arriveerden zat er al een man in een pak met een laptop op zijn schoot en er stond een bandrecordertje op Liams nachtkastje.
“Kun je me vertellen hoe de brand is ontstaan?”� vroeg de man.
We stonden net op het punt weer weg te gaan omdat een inspecteur storen in zijn onderzoek niet echt beleefd is maar toen ik de vraag hoorde bleef ik staan. Ook de rest bleef meeluisteren. Harry, Niall en Melissa palmden de stoelen in de gang in en Sophie ging bij Harry op zijn schoot en Eline op Niall zijn schoot zitten. De deur was niet echt goed geïsoleerd dus hoorden we heel het interview luid en duidelijk. Ik keek door het raam in Liams kamer om zijn reactie te zien.
“Er werd plots iets in mijn kamer gegooid, ik weet niet wat het was, en toen was er een ontploffing en toen vlammen en rook.”�
“We hebben dit in je kamer gevonden,”� zei de inspecteur toen hij een paar lintjes tevoorschijn haalde.
“Kleine lapjes bedekt met een brandbare vloeistof, waarschijnlijk afkomstig van wat eerst een soort van bom was. Zoiets is heel gemakkelijk te maken, maar normaal gezien ontploffen deze dingen niet, ze branden alleen heel fel.”�
“Ik weet zeker dat ik een ontploffing hoorde.”�
De inspecteur tikte iets in op zijn laptop.
“Dan zat er waarschijnlijk iets ontplofbaars binnenin. Heb je vijanden?”�
“Niet direct neen.”�
“Iemand die jou niet goed afkan of jaloers is?”�
“Er zijn wel een paar jongens die jaloers zijn op mij omdat ik beroemd ben door one direction en een paar fans die een beetje overdreven zijn maar volgens mij zijn zij het niet.”�
De inspecteur knikte en tikte nog iets in op zijn laptop.
“Voor de rest niemand anders aan wie je denkt?”�
“Er zijn Thomas en Steffie, zij wonen ook bij ons in de wijk en zij kunnen ons niet zo goed af. Maar ik zag enkel een schim, ik heb niemand herkend, en ik wil ook niemand beschuldigen.”�
“Tuurlijk niet, meneer Payne, dit is gewoon routinewerk. Jij was in je kamer toen de bom ontplofte. Dus in principe kan je het zien als een poging tot moord.”�
“Ik denk niet dat er iemand mij zou willen vermoorden inspecteur.”�
“Zou je normaal gezien weggaan die avond?”�
“Ja we hadden normaal gezien een optreden op een surpriseparty van een rijkeluiszoontje maar zijn vader had op het laatste moment afgebeld.”�
“Dus normaal gezien was je niet eens in je kamer geweest, goed.”�
Plots ging de telefoon van de inspecteur af. Hij haalde hem uit zijn broekzak drukte op een knopje en hield hem aan zijn oor.
“Met inspecteur Sas.”�
“…”�
“Dat is fantastisch! Goed werk.”�
“…”�
“Ja, ik ben nu bij de jongen.”�
“…”�
“Goed, tot straks.”�
Hij drukte zijn telefoon uit, stak hem weer weg en richtte zich weer tot Liam.
“Het onderzoeksteam heeft nog eens de spullen van je kamer onderzocht en ze hebben iets nieuws gevonden. Iets wat waarschijnlijk in de bom zat. Iets ontplofbaars. Die theorie klopt dus. Heb je de schim echt niet herkend?”�
“Nee, er was te veel rook.”�
“Als het toch om een poging tot moord blijkt te gaan zou ik toch maar uit je doppen kijken als ik jou was jongeman.”� Liam knikte.
“Goed, ik zal je laten, als je nog iets te binnenschiet, bel me dan.”�
Hij drukte een kaartje in Liams handen, drukte de bandrecorder uit, stak zijn laptop in zijn tas en liep de kamer uit. We deden snel alsof we naar iets onderweg waren voor het geval hij dacht dat we hem zouden hebben afgeluisterd en hij keek ons vreemd aan toen hij voorbijliep.
“Hej Liampie !”� zei Sophie toen we de kamer binnenliepen.
“Weet je echt niet wie de bom heeft gegooid?”� vroeg Louis.
“Oh, jullie hebben het gesprek gehoord.”�
“Dat is geen antwoord op mijn vraag.”�
“Jeezus, Louis, dat is toch niet belangrijk?”�
“Als het een poging tot moord was wel.”�
“Het was geen poging tot moord! We werden verondersteld niet thuis te zijn die avond!”�
“Wie was het Liam?”�
“Je overdrijft.”�
Louis keek Liam dwingend aan.
“Volgens mij waren het Steffie en Thomas.”�
“Waarom heb je dat niet gezegd?”�
“Omdat ik geen zin heb om een tweede keer in het ziekenhuis te liggen, daarom, en je kent Steffie toch? Die heeft dat alleen maar gedaan om mij een loer te draaien. Ze heeft toch ook al eens Zayns fiets verpletterd en Louis’ wagen in brand gestoken?”�
“Jij was in je kamer Liam.”�
“Dat kon zij niet weten.”�
“Waarom geef je haar niet aan?”�
“Ik heb al gezegd waarom. Jij hebt ook een paar lelijke klappen gekregen van Thomas toen je Steffie had aangegeven voor je auto.”�
“En dan! Dit kun je niet zomaar voorbij laten gaan Liam!”�
“Ik leef toch nog? Dus wat zit je te zagen? Ik mag morgen naar huis en dan vieren we feest, voor mij en voor Iris’ haar verjaardag. En ik blijf gewoon tegen die inspecteur zeggen dat het een schim was en dan komt het wel goed. Misschien vinden ze wel vingerafdrukken op die lintjes en dan kunnen ze alsnog Thomas de bak in zwieren. Maar dan moet ik me tenminste geen zorgen maken dat ik in elkaar geslagen kan worden.”�
Louis hield zijn mond. Niall pakte zijn gitaar en begon wat te tokkelen om de spanning te breken. Harry begreep de hint en begon te zingen.
“Liam is wakker, hoera hoera, hij opende zijn ogen lala, Liam is wakker hoera hoera, daarom zingen we blij.”�
Iedereen schoot in de lach, zelfs Louis. De jongens zongen nog een paar liedjes te samen en ik, Tessa, Eline, Daisy en Sophie zongen vrolijk mee. Tot die arrogante verpleegster binnenkwam en zei:
“Muziek is verboden, steek die gitaar weg of ik neem hem in beslag.”�
Ik keek even vuil terug en toen liep ze de kamer uit.

Reacties: