FanFic.nl

New Life [Has come to an end...]

Why couldn't you be honest with me?

2012
Ik gilde, ik was me ervan bewust dat ik gilde. Maar iemand duwde zijn hand tegen mijn mond en bleef me meetrekken. Wat was er gebeurd? Alles was een wazige vlek in mijn hoofd.
Aro, er was iets met Aro, maar wat?
Was ik in gevaar geweest? Of hij misschien? Maar dan zou ik nu niet meegetrokken worden. Dan zou ik hem nu beschermen op het veld beneden. Dat was toch mijn taak?
Domenic duwde me tegen een boom en bleef zijn hand tegen mijn mond drukken, ‘je mag niet gillen Citali!’ zei hij zacht. Ik keek hem aan, wat had ik gedaan? Wat, had ik in godsnaam gedaan. Ik trok zijn hand weg en kon alleen maar naar de grond staren.
Ik was weggegaan. Of eigenlijk…ik had alles beter kunnen maken als Domenic niet weg had getrokken en me naar de veiligheid van het bos had gebracht. Ik keek hem aan, ‘waar zijn we?’
Hij haalde zijn schouders op, ‘wist ik dat maar. Dit land en de geuren zijn voor mij net zo onbekend als voor jou. We zijn op een heuvel, dat is alles wat ik weet.’
Ik liep naar de rand. Onder me zag ik een kasteel. Roemenië. We waren in Roemenië. Omdat de Roemeense vampiers weer besloten hadden stampij te maken. En wilden proberen de Volturi ten onder te brengen.
Ik kneep even mijn ogen dicht, die confrontatie…waarom lieten mijn herinneringen me in de steek? Er was daar iets gebeurd!
Ik en Domenic keken tegelijk op toen we voetstappen hoorden, even keken we elkaar aan, maar schoten toen tegelijkertijd dezelfde boom in. Bij Domenic was ik veilig, hield ik mezelf voor. Hij had me van iets gered, en ik vroeg me af of ik wel wilde weten wat. Een groot bruin hert kwam de plek oplopen waar we net nog hadden gestaan. Een flits in mijn hoofd, en toen, vage stemmen. De bom! Ik had hem tot ontploffing gebracht!
En hoe…

Ik keek op toen de deuren van de zaal opengegooid werden en Jane en Alec met grote passen aan kwamen lopen, gevolgd door Felix.
‘Meester! We hebben verontrustend nieuws!’ riep Jane. ‘Jane, liefje, we horen je ook zonder dat je schreeuwt.’ Aro stond op van zijn stoel en liep naar haar toe, ‘vertel.’
‘De Roemenen, ze plannen weer een aanval op jullie gezag.’
Aro’s ogen versmalden zich, wat nooit een goed teken was. ‘Dat is zeer slecht nieuws, Jane. Dat betekend dat we weer een tripje naar Roemenië af moeten reizen om ze duidelijk te maken wie de echt bazen zijn. We vertrekken over een uur.’
De Roemenen? Had ik daar niet een keer iets over gelezen? Dat waren vampiers die vonden dat mensen juist gebruikt konden worden, als slaven. Om vervolgens te dienen als maaltijd. De Volturi hadden ze voor mijn tijd toch al een keer verslagen.
Hardop zeggen zou ik het nooit, maar ik wilde niet mee. Zes jaar geleden hadden we al een conflict gehad met de Cullens. Dat was nog goed afgelopen, maar die Roemenen hadden toen al geen hoge dunk van ons gehad. In het bijzonder Aro en zijn lievelingsspeeltje Jane. Toch stonden ook ik en Domenic niet veel later buiten, met de rest. Aro had de meest betrouwbare van ons gevraagd mee te gaan. Tenminste, degene die hij, voor zover hij het kon, vertrouwde.
Verbaasd keek ik om me heen toen we na de reis in het land van bestemming kwamen, het was er prachtig! Hier kwamen de vampiers dus oorspronkelijk vandaan…ik vroeg me af waarom ik en Domenic het nooit met een bezoek vereerd hadden op onze reis samen.
‘Ze verwachtten ons al.’ Jane wees naar een grote groep vampiers. ‘En kijk wie er weer van de partij zijn. De Cullens.’
Carlisle had toch ruim twintig jaar bij ons doorgebracht, waarom joeg hij ons toch zo tegen zich in het harnas? Hij voedde zich niet eens met mensen!
‘Carlisle, ik begin langzaam te geloven dat je geen vriend meer wilt zijn,’ zei Aro op gevaarlijk zachte toon.
‘Het spijt me dat we elkaar de laatste jaren alleen nog maar tegenkomen bij dit soort gelegenheden broeder,’ zei Carlisle verontschuldigend.
Ik baande me een weg naar voren en ging vlak naast Aro staan, de sfeer was te gespannen…hing als een deken over de groep voor ons. Zij hadden nu het voordeel, ze hadden Bella bij zich, en geen van ons zou door haar schild kunnen komen. ‘Carlisle, ik snap het niet, je voedt je niet eens met mensen,’ zei ik, ‘waarom sta je dan achter hen?’
Carlisle keek me aan, ‘Ciatli, ookal voed ik me niet met mensen, wat zich tussen de Roemenen en de Volturi heeft voltrokken, eeuwen en eeuwen geleden, staat hier voorop.’
‘Me dunkt hebben de Volturi toen alleen maar ingegrepen toen duidelijk werd hoe de Roemenen met hun “voedsel”� omgingen,’ ik deed een stap naar voren. Waarom zei ik die dingen? Ik keek achterom, maar niemand leek aanstalten te willen nemen me tegen te houden. Aro keek me alleen maar aan.
‘Wil je dan weten meisje, wat de Volturi nog meer op hun geweten hebben?’ een vampier met asblonde haren liep naar me toe.
Ik keek hem uitdagend aan, ‘try me.’
‘Jij was vast nog niet geboren toen ze ons voor het eerst aanvielen, nee, dat kan niet. Ze hebben ons alleen maar afgeslacht, want dat was het gewoon, een slachting. Ze hebben ons afgeslacht, omdat we er andere regels op na hielden dat jouw meestertjes wilde. Wij lieten ons gewoon zien aan mensen, met als gevolg dat ze respect voor ons kregen! We werden met respect behandeld! En als ze dat niet deden dienden ze als voedsel! Toen die knakkers achter je -ik knarste met mijn tanden- opdoken, wilden ze ons hun regeltjes door de strot duwen! En waarom denk je? Eigenbelang, macht. Niks meer en niks minder! Ik en Stefan verloren beide onze partner in het gevecht dat volgde. Ze doodden ze met opzet! Zodat ze een voorbeeld zouden zijn voor mij en mijn broeder. Ze wisten dat we in de minderheid waren en het daarom niet meer aan zouden durven hen te provoceren!’
Ik keek achterom, naar Aro, zijn mond was vertrokken van woede, dat maakte dat ik het verhaal ven deze vampier voor me wel moest geloven. ‘Is dat waar?’ vroeg ik aan Aro.
Hij keek me loom aan, ‘Citali, houd je rustig alsjeblieft. Gebruik de woede die je voelt voor zometeen,’ hij legde zijn handen op mijn schouders. ‘Meisje! Je hebt geen idee hoe gevaarlijk de vampier is die nu voor je staat!’ smaalde de vampier achter me. Aro gromde een diepe grom. Dat had ik hem nog nooit horen doen, ‘Vladimir,’ zei hij waarschuwend.
‘Citali? Was het toch? Kijk maar uit! Je bent alleen maar een pion in zijn spel. Als hij je niet meer nodig heeft, doet hij je weg, alsof je een lappenpop bent geweest zonder gevoel!’ riep Vladimir.
Even werd het zwart, toen zag ik het gezicht van Aro weer opdoemen uit de mist. Ik gromde, en gaf hem een duw. Een harde duw, hij vloog achterover. Maar voor ik verder wist wat er gebeurde, was er die ruk aan mijn arm, de wind, struiken, bomen. Veiligheid.

Geschokt keek ik voor me terwijl alles gebeurtenissen weer vorm kregen in mijn hoofd. Toen sloeg in mijn hand voor mijn mond. Wat had ik gedaan!? Ik had iets verschrikkelijks gedaan! Iets onvergeeflijks! We zouden niet meer kunnen stoppen met vluchten, altijd maar vluchten. Met die duw had ik eigenlijk gezegd “Ik kies voor de Cullens en Roemenen!”� Die duw, had meer betekenis gehad dan woorden ooit zouden hebben. Ik had Aro verraden, verraden waar iedereen bij was geweest! Hij zou me dit nooit, nooit vergeven. Als ik me ooit nog liet zien in Volterra of het paleis…
‘Citali! Kom tot jezelf!’ Domenic schudde me aan mijn schouders heen en weer. Maar ik wilde niet meewerken, ik moest terug, mijn straf…
Domenic trok me opnieuw mee, hij hees me simpelweg op zijn rug en rende weg. Steeds verder weg. Zo ver weg, ik kon nooit meer terug, mijn thuis. Aro, hij had altijd voor me gezorgd, hij was er altijd geweest…maar hij had ook tegen me gelogen. Alle dingen die Vladimir had gezegd. Ik wist gewoon dat het waar was.
Maar waarom had Aro mij nooit in vertrouwen genomen? Zou hij enige spijt hebben van wat hij had gedaan? Hij had de vrouwen van twee medevampiers met opzet laten vernietigen. Maar waarom? Toch niet alleen om een voorbeeld te stellen? Dat kon niet.
Als ik kon huilen, had ik dat nu gedaan. Als mij hart had kunnen breken, lag het aan duizend stukken. En als ik had kunnen schreeuwen van woede, verdriet en pijn. Had ik dat gedaan, maar mijn stem liet me even volledig in de steek.
Ik liet mijn hoofd op Domenic’s schouder zakken, hij was er tenminste. Hij had me gered, mijn levensgezel.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg ik gedempt.
‘Egypte.’
‘Egypte?’
‘Dat verwacht Aro het minst, ‘daar is teveel zon, hij verwacht nooit dat twee ex-leden van de Volturi zich daar verstoppen, omdat ze de wetten kennen.’
‘Ik volg je toch wel, waar we ook heen gaan,’ ik gaf hem een kus in zijn nek.
‘Maar we zullen moeten blijven trekken. We kunnen niet te lang op een plek blijven liefste.’
‘Er zijn meer vampiers die leven als nomaden, Domenic. En alles wat jouw gelukkig maakt-’
‘Lieverd, ik weet hoe pijn het je doet dat we niet meer terug kunnen. Maar wat je deed…Ik wil niet weten hoe boos je was.’
‘Je was er snel bij.’
‘Ik zag het een beetje aankomen. En ik moest je redden voor hij je iets kon doen. Als hij je voor mijn neus had vernietigd had ik me spontaan aangesloten bij de Roemenen. Dan was ik als verrader gedood, dat weet ik zeker.’ ‘Als ik dood ben moet jij doorleven lief,’ murmelde ik zacht in zijn schouder.
‘Hoe dacht je dat ik dan over de Volturi was gaan denken?’
Ik gaf geen antwoord. Maar dat hoefde bij Domenic ook niet. Ik sloot mijn ogen en liet me even meevoeren naar het hele begin van mijn bestaan bij de Volturi. Met Aro. Hoe ik getrasformeerd was. Hoe fijn ik het altijd had gevonden een familie te hebben. Een waarvan ik had gedacht dat ze om me hadden gegeven. Een leugen. De perfecte leugen.
Mijn ogen vlogen weer open, en een nieuwe vlaag woede schoot door mijn lichaam, alles was gelogen! Mijn moeder had de verkeerde gekozen om voor me te laten zorgen!
Mijn moeder, die toch altijd wist wat het beste was voor iedereen, had zich voor de eerste keer in haar leven vergist…

Reacties: