FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 54: Gazing at the night sky.

Bailey keek grijnzend naar de badge die hij vast had met zijn wijsvinger en duim. ''Dat is nummer drie!'' riep hij enthousiast. Chiara rolde zichtbaar met haar ogen, maar kon het niet laten lichtjes te glimlachen. De jongen stopte zorgvuldig zijn badge weg en keek zijn Dewott kort aan, die samen met Taiki aan het kletsen was. De twee pokémon liepen voor hun, zoals gewoonlijk. ''Dus..'' begon Bailey, waarna hij zich op Chiara richtte. ''Wat is het plan?'' Ze keek op en hield haar hoofd een tikje scheef. ''Hoe bedoel je, wat is het plan? We vertrekken gewoon naar de volgende stad,'' mompelde ze. Ze richtte haar donkerblauwe ogen op haar Quilava, maar zag niet meer dan alleen zijn rug. ''Nou, ik dacht.. Gewoon..'' Bailey keek blozend weg. ''Gewoon wat?'' antwoordde Chiara nieuwsgierig, zonder het zich echt te realiseren. ''Je had het over training..'' Het meisje keek hem kort aan en bedacht zich dat ze dat inderdaad tegen hem had gezegd. ''Wil je dat nu doen? Zijn je pokémon niet uitgeput van het gymgevecht..?'' vroeg ze onzeker, maar Bailey schudde zijn hoofd. ''Na een dagje zijn ze heus wel bekomen. Daarbij zijn mijn pokémon gek op een goede training,'' grijnsde hij breed. ''Nou.. Goed dan.''

Chiara keek vol trots naar haar drie pokémon. Taiki was eigenlijk de enige die nog overeind stond zonder te hijgen. Kioko lag uitgeput op de grond, terwijl Nagareboshi zijn best deed om zijn ademhaling weer goed te krijgen. Ook al waren ze té uitgeput om te bewegen, op de Quilava na, was het duidelijk te zien dat ze hun best hadden gedaan. En dat was het voornaamst als het op training aankwam, niet? Als je niet je best deed, leerde je er niks van. Wat haar vooral verbaasde, was het feit dat Kioko zich ook behoorlijk had ingespand tijdens de training. Ze mocht dan geen partij zijn geweest voor de Lillipup als het een echt gevecht was geweest, maar ze had haar uiterste best gedaan, en dat was precies genoeg voor Chiara. De trainster riep haar pokémon terug naar haar zijde, knielde, en aaide ze alledrie over hun hoofd, terwijl ze ze complimenten gaf. Bailey deed precies hetzelfde. ''Onze pokémon hebben hun beste beentje voorgezet, volgens mij,'' grinnikte de jongen, terwijl hij langzaam naar haar toe liep, met zijn pokémon achter hem aan. ''Ja.. Ik sta er van te kijken dat Kioko het de hele dag heeft uitgehouden,'' reageerde Chiara. Ze kwam recht, keek eerst recht in de ogen van Bailey en toen naar de zes pokémon die voor de twee stonden. ''Hebben jullie honger?'' grijnsde de jongen, waar enthousiast op werd gereageerd. Het duurde niet lang, of de twee hadden het voer voor hun pokémon al klaargezet, waar de wezentjes smakelijk van begonnen te eten.

Bailey liet zich tegen een boom op de grond zakken, terwijl hij zijn pokémon bekeek. ''Geen honger?'' Hij keek op en zag Chiara naast hem staan, die niet veel later naast hem kwam zitten met twee appels in haar handen. ''We zijn onszelf vergeten qua eten.. Ik heb een paar appels kunnen vinden, maar..'' sprak ze op een verontschuldigende toon. ''Ach, mij maakt het niet uit. Af en toe een appel eten is gezond. Daarbij vind ik mijn pokémon belangrijker,'' antwoordde hij, terwijl hij de appel aannam, waar hij langzaam van begon te eten. Chiara legde haar hoofd tegen de boomstam en richtte haar blauwe ogen op de lucht, die langzaam verkleurde, omdat de zon langzaam aan het zakken was. Dit soort momenten herinnerde haar altijd aan de tijden waarin nog niks zou veranderen. Waarin haar vader haar liet spelen met haar toenmalige lievelingspokémon: zijn Charizard. Toen haar ouders nog met elkaar overweg konden. Toen ze nog een onschuldig, klein meisje was, die geen flauw idee had van hoe hard het leven wel niet kon zijn. Zelfs als klein kind realiseerde ze zoiets. Het enige wat ze hoefde te doen, was een tijdje stil zijn en naar de lucht staren. Vanaf dat moment zou alles om haar heen vervagen, en zou haar gedachte vol zitten met van alles, waar een normaal iemand niet zo snel over na zou kunnen denken. Vroeger zou ze zich op dit soort momenten beseffen hoeveel geluk ze eigenlijk had. Geluk, dat een paar jaar later als een spiegel in stukken op de grond zou liggen.

Nadat de twee alle rotzooi van hun pokémon hadden opgeruimd, hadden ze hun slaapzakken uitgerold. Ze lagen nu nog steeds aan de rand van Castelia City, maar ze lagen wel aan een open plekje, waardoor ze tussen de bomen door konden kijken naar de talloze witte lichtpuntjes in de donkerblauwe hemel. ''Je hebt dezelfde kleur ogen, weet je,'' sprak Bailey plots, wat de aandacht trok van Chiara. Ze richtte haar hoofd lichtjes op en keek de jongen verbaasd aan, proberend de pokémon die aan haar zijde lagen niet te wekken. ''Donkerblauw, met lichtpuntjes erin als je vrolijk bent,'' grinnikte hij. Chiara gaf hem een mep. ''Wat deed ik nou weer fout, dat was een compliment!'' weerde Bailey zich half lachend af. De twee keken elkaar voor een paar tellen stil aan, en gingen toen weer terug liggen. ''Weet je..'' mompelde de jongen droog, voordat ze hun blikken weer naar elkaar toe draaide. ''Keek jij vroeger ook naar de sterren als je je alleen voelde?'' Chiara dacht even na, maar schudde uiteindelijk haar hoofd. ''Ik wel.. Telkens als ik keek naar de sterren, bedacht ik me dat er zoveel planeten moesten bestaan, en vroeg ik me af of er evenveel mensen op aarde leefde. Dat alleen al zorgde ervoor dat ik me niet meer alleen voelde..'' legde hij zacht uit. Terwijl ze naar zijn uitleg luisterde, had ze haar blik op de sterren gericht. Hoewel zijn theorie niet klopte, kon ze zich er wel mee inleven. Er waren veel te veel sterren. Zoveel mensen bestonden echt niet op deze aardbol en zelfs al zouden ze evenveel sterren hadden ontdekt, als dat er mensen op de aarde leefde, zou het nog niet veel uitmaken. Ze zouden alleen zoveel sterren hebben ontdekt. Er waren er vast veel meer.

''Zelfs als er mensen om je heen leven, kun je je alleen voelen..'' De moeite om haar blik weer op Bailey te richten, nam ze niet. Ook hij scheen zoiets niet van plan te zijn. ''Weet ik. Zelfs als je vrienden je genoeg aandacht geven, kun je je eenzaam voelen. Soms moet je dan ook wegrennen, om erachter te komen wie je zou volgen,'' antwoordde hij. Hij zuchtte even. ''Chiara?'' Het meisje fronste licht, voordat ze besloot hem toch maar aan te kijken, waardoor ze nu recht in zijn ogen keek. ''Zou jij me volgen als ik wegrende?''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.