FanFic.nl

New Life [Has come to an end...]

Will she come back...

Liefste,
Als je deze brief leest, ben jij op jacht en ben ik weg. Je weet waar naartoe. En, ik weet hoe zeer je ertegen was dat ik dit zou doen. Ik kon niet anders. Volg mijn spoor niet, ik smeek het je.
Eeuwen waren zij mijn thuis, eeuwen lang hebben zij voor mijn onderdak gezorgd. Ik moet het toch proberen…
Ik weet, dat de kans klein is, ik weet dat de kans bestaat dat ik niet terug kom. Maar…liefste….als dat niet gebeurd. Wil ik je ragen je haat en wrok in te slikken. Haat ze niet, wreek me niet. Ik smeek het je.
Geef me een maand. Als ik dan niet teruggekeerd ben…wil ik dat je naar de Cullens gaat. Zij zullen je onderdak bieden, bij hen ben je veilig. En dat zul je blijven.
Ik zal je nooit vergeten, en als mijn hart nog zou kloppen deed hij dat voor jou…

Voor altijd de jouwe
Citali


Hoe vaak had ik die brief nu gelezen? Ontelbaar. Natuurlijk had ik geweten dat er een dag zou komen dat haar schuldgevoel het zou winnen van de veilige haven waar we nu woonden.
Tien jaar, tien jaar had ik haar min of meer aan me gebonden kunnen houden. Maar ik had geweten dat Citali nooit meer de oude zou worden als ze niet terug zou gaan om haar verhaal uit te leggen. Of haar straf eerlijk onder ogen te komen, executie.
We wisten allebei dat de kans miniem was dat ze het paleis nog levend zou verlaten. Ze was erop voorbereid geweest. En ze was bereid haar dood onder ogen te komen in de vorm van Aro.
Ik wist dat ze wilde dat hij het deed, hij was altijd degene die haar min of meer in leven had gehouden. Voor haar had gezorgd toen ze het nodig had. Ze zou haar dood ook in zijn handen leggen, net als ze met haar ziel had gedaan…
Ik stond op en stak de brief in mijn zak, ik moest naar de Cullens, de maand was om, geen Citali. Nergens. Nog een keer liep ik rond over het weiland. Nog steeds kon ik de geur van honing en een bloemenweide ruiken. Haar geur. Ik sloot mijn ogen en dacht aan haar, haar gezicht als ze lachte. Haar gezicht als ze me troostte. Haar gezicht als ze me een zoen gaf, alles. Nooit zou ik mijn leven met een ander kunnen delen, dat wist ik. Ik wilde het ook niet, Citali was een deel van mij, net zoals ik een deel van haar was geweest.
Maar dat stuk van mij zat een anders stuk van haar in de weg. Een stuk Volturi, een stuk Aro. Het was of de puzzelstukjes op zijn plek vielen. Hij had haar aan hem gebonden, en niet met de hulp van Chelsea, die alle wachters aan hem bond, maar door haar verzoek haar te veranderen in te willigen. Hij had geweten dat ze haar hele vampierleven trouw aan hem zou blijven.
Tot de dag van die onfortuinlijke duw, toen had Citali zich van hem losgescheurd en voor zichzelf gekozen. Voor even.
Aro had de moeite niet genomen achter ons aan te komen omdat hij had geweten dat Citali uit zichzelf wel weer naar hem toe zou komen, en dan zou hij zijn slag slaan. Wat een groots opgezet plan…
In gedachten verzonken liep ik naar binnen en pakte alle benodigdheden. Voor de laatste keer sloot ik de voordeur van ons huis. Draaide de sleutel om en hing die aan de ketting om mijn nek. Altijd wilde ik me deze plek herinneren. Want hier waren we gelukkig geweest. Tot de Volturi Citali opeisten.

Laat in de middag kwam ik aan bij het huis van de Cullens. Nog voor ik aan had kunnen bellen deed Carlisle open en sloeg zijn armen om me heen. ‘Het spijt ons zo,’ zei hij meelevend.
Ik keek hem verwarrend aan. Hij nam me mee naar de kamer waar iedereen opkeek toen ik binnenkwam. Alice kwam op me af en sloeg haar armen om mijn nek, ‘we weten het,’ was het enige dat ze zei.
Ik keek haar aan, ‘wat weten jullie? Waarom ik hier ben?’
‘We kregen dit, vier weken geleden,’ Emmet gaf me een brief.

Aan de Cullens,

Mag een ex-Volturi jullie om een gunst vragen? Zo ja, ik ben naar Volterra gegaan, het moest, ik kon niet langer leven met het schuldgevoel…
Ik heb mezelf een maand gegeven, als ik dan niet terug ben, komt Domenic naar jullie toe.
Als een ex-Volturi jullie geen gunst mag vragen…hoop ik dat jullie hem naar een veilige plek willen wijzen, een plek waar hij niet gestoord word door iemand. Een plek zoals zijn vroegere thuis. Want zoals ik Volterra mis, zie ik vaak het gemis in zijn ogen van zijn eigen ouderlijk huis. Dat werd verwoest toen een groep vampiers het dorp aanviel.
Ook wil ik dat jullie weten, dat ik nooit tegen jullie ben geweest, ik heb jullie altijd beschouwd als goede vrienden, mede te danken aan Carlisle, die twintig jaar bij ons in Volterra woonde en van wie ik alles wilde weten over het vegetarische dieet dat jullie leiden. Misschien kunnen jullie het Domenic…maar misschien is dat ook wel teveel gevraagd.

Citali

Met grote ogen staarde ik naar de brief, ze had dit voorbereid. Alles. Zou ze zelfs haar dood voorbereid hebben? Of wist ze al wat haar te wachten stond?
‘Kun…kun je haar zien?’ vroeg ik met gebroken stem aan Alice. Maar die schudde met een droevig gezicht haar hoofd, ‘echt, ik heb het geprobeerd. Maar er is niks dan zwarte mist, en die wil maar niet weggaan.’
Ik knikte langzaam, ‘hoe groot is de kans-’
‘Die is er vrijwel niet, Domenic, het spijt me,’ zei Carlisle.
‘Maar jij hebt ook bij ze gewoond! Heb je nooit een executie gezien?’
‘Ik bespaar je de detailles, Domenic, vraag me niet het je te vertellen, ‘zei Carlisle op besliste toon, ‘want ik denk niet dat Citali het zou willen dat je slecht over ze dacht. Zij kende Aro beter dan wie dan ook, beter dan iemand ooit nog zal doen. En ik hoop dat hij dat onthouden heeft.’
Met een diepe zucht plofte ik neer op de bank, ‘wat moet ik nu doen,’ ik had het meer tegen mezelf dan tegen iemand in de kamer.
‘Doorgaan, voor haar,’ zei Bella zacht, en ik keek haar aan. Ze glimlachte, ‘dat is toch wat ze gewild zou hebben denk ik.’
‘Ja.’
Ik keek om me heen, wacht eens even, er miste toch iemand? Ik stond weer op, ‘waar…waar is Jasper?’ ik keek Alice aan, die ontweek mijn blik en keek naar buiten.
‘Jagen.’
Iets in haar stem zei me dat ze loog, maar ik kon hun vriendelijkheid niet danken met de verdenking dat Alice loog? ‘Daarover gesproken,’ mompelde ik, ‘Citali wil graag dat jullie me leren hoe jullie leven.’
‘Heeft ze je daar niks over verteld dan?’
Ik schudde mijn hoofd, ‘helaas heeft ze haar gedachten een paar jaar geleden al voor me afgesloten, ik had toen al aan moeten zien komen dat het niet goed zou gaan.’ Roalie legde een hand op mijn schouder, ‘verwijt jezelf geen dingen, Domenic. Ze heeft tot het laatst aan je gedacht. Heeft een nieuw leven voor je uitgestippeld als je bereid bent dat te volgen. Wij helpen je graag.’
‘Ik…ik moet erover nadenken.’ Vlug liep ik langs haar heen naar de achterdeur en liep het bos in. Ijsberend keek ik uit over het meer. Het begon te regenen. Regen, dat was er geweest toen ik Citali leerde kennen als een nieuweling. Haar haren hadden aan haar gezicht geplakt, wat er in mijn ogen mooi uitzag omdat haar haren altijd glansden. Zelfs met rotweer zoals nu. Ik wist nog hoe ze kooien vol mensen voor me klaar had gezet omdat ze had geweten dat ik honger zou hebben. Van ons twee was ik qua leeftijd het oudst geweest. Maar in feite had zij in zoveel opzichten voor me gezorgd, Citali dacht vooruit, ik dacht in het moment. Zelfs nu ik hier was had ze nog een plan achter de hand gehad. Een plan voor mij om een nieuw leven op te pakken, een zodat ik in de buurt van mensen kon komen zonder ze meteen te willen doden om hun bloed. Was dat het leven dat Citali uiteindelijk ook in haar hoofd had gehad om te gaan leiden? Wanneer had ik haar voor het laatst gehoord over mensenbloed?
Wanneer had ik voor het laatst goed naar haar ogen gekeken? Waren die nog rood geweest op de dag dat ze ineens verdwenen was?
Ik liep terug naar het huis, ‘ik doe het.’

Dit nieuwe leven was moeilijker vol te houden dan ik had verwacht. En Jasper, het was me wel duidelijk dat Alice gelogen had. Maar zijn naam werd niet een keer genoemd. Ik was door de Cullens opgenomen als familie.
‘Hoe lang was Citali al aan het oefenen op het niet doden van mensen?’ vroeg ik Carlisle een toen hij me meenam op jacht. ‘Net nadat jullie weg waren bij de Volturi kreeg ik een brief van haar waarin ze vertelde dat ze geïnteresseerd was in onze manier van leven. En dat ze het zelf wilde proberen, ze vroeg me om tips, en die heb ik haar gegeven.’
Waarom had ik niet doorgehad dat ze haar voedselpatroon had veranderd? Dat had ik toch moeten merken? Verdorie!
‘Domenic?’
Ik keek Carlisle aan, hij keek me vragend aan, ‘verwijt jezelf geen dingen die je niet wist.’ Kon hij in mijn hoofd kijken?
‘Nee, maar ik wel.’ Edward kwam naast me staan, ‘hij is boos om het feit dat hij de veranderingen in haar gedrag niet opmerkte,’ legde hij uit aan Carlisle. ‘En we kunnen niet zeggen waar Jasper is. Hij moest er gewoon even tussenuit,’ voegt Edward eraan toe. Ik kon er niets aan doen, maar ik had het idee dat er iets achter werd gehouden. Ik had het idee, dat de reden dat Jasper weg was ook met Citali te maken had, en ik begon me te irriteren aan het feit dat er niet gewoon open spel gespeeld werd. Zo was het ook geweest bij de Volturi. Altijd het belangrijkste achterhouden. Want het belangrijkste zou er dan voor kunnen zorgen dat ze een heel stuk minder volgers hadden. Waarom hadden de Cullens iets te verbergen dat met mijn Citali te maken had.
Toen we thuis waren, want zo noemde ik het huis van de Cullens inmiddels ook, plofte ik op de bank en staarde uit het raam naar buiten.
‘Kom mee naar buiten!’ riep Alice die achter me langsliep naar de voordeur. ‘Nee dank je, daar kom ik net vandaan,’ bromde ik.
‘We hebben een verrassing voor je,’ zong ze.
‘Nou en,’ knorde ik stug. Ik moest erachter komen wat Jasper met Citali te maken had.
‘Joh, doe niet zo moeilijk man.’ Emmet kwam erbij en trok me aan mijn arm overeind, hij was groter en breder dan ik, dus moeilijk was dat niet.
Ik rook iets…een bekende geur…maar, dat kon toch niet? Ik rukte me los, waarom rook ik dat nu pas?
Mijn voeten vonden hun weg naar de voordeur. Wie had mijn reukzin uitgeschakeld? Ik bleef staan, in de deuropening. Verbijsterd. Dit kon toch niet?
‘Een geest,’ stamelde ik, ‘ik zie geesten.’
Alice vloog Jasper om de hals en gaf hem een zoen, ‘Jazz, eindelijk!’
Ze straalde weer. Mijn Citali, ze straalde weer. Zonder dat ik mijn voeten er opdracht voor gaf rende ik naar haar toe en naam haar in mijn armen. Haar geur, haar gezicht, alles nam ik in me op.
Ze was er nog, ze leefde nog! Ongelofelijk, hoe had ze dat gedaan? Haar armen vonden hun weg rond mijn middel en ze verstopte haar gezicht in mijn trui.
‘Als ik tranen van geluk zou kunnen huilen had ik dat nu gedaan,’ zei ik in haar haar en ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Haar ogen waren zwart, hoe lang was het geleden dat ze gegeten had? Ook die van Jasper hadden een zwarte kleur.
‘Jullie hebben heel wat uit te leggen met zijn tweeën,’ zei Carlisle terwijl hij zijn armen om Citali sloeg en haar een warme omhelzing gaf.
‘Ik ga niet in detailles treden, ik weet alleen dat de Volturi nu doorhebben dat Jasper wel degelijk een waardevol talent heeft,’ glimlachte Citali, ‘dankzij hem heb ik alles aan Aro kunnen vertellen. Heb ik Aro kunnen vertellen dat het tijd was afscheid te nemen voor we beide dingen zouden doen waar we spijt van zouden krijgen. Toen zijn we weggegaan. Niet wetende hoe ze waren toen Jasper zijn krachten niet meer op hen konden uitoefenen.’
‘Waarom duurde het zo lang! Ik was bang dat je-’ begon ik. Citali pakte mijn handen, ‘liefste, het heeft ons bijna een maand geduurd om Aro te overtuigen van het feit dat we in vrede kwamen. Maar daarna was hij nog niet bereid tot praten en mochten we niet eens in zijn buurt komen. Jane heeft daar wel voor gezorgd, ‘ze keek Jasper even aan, ‘maar uiteindelijk wisten we hem samen zover te krijgen. Alles is goed, Domenic,’ ze boog zich naar me toe en drukte haar lippen op de mijne, ‘voor altijd.’
Voor altijd.

Reacties: