FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 10. 'I Didn't Know That It Felt Thát Great' ~

Je hoort een aantal stappen jullie richting op komen. Eventjes slaak je een zucht, geen zachte maar juist een hele diepe. Itachi kijkt verbaast jouw in jouw ogen en zegt: ‘Is er iets?’ Ook jij kijkt nu in zijn ogen en schudt met jouw hoofd. ‘Nee hoor, er is niks bijzonders. Behalve dan dat er dadelijk een aantal personen of juist één persoon, onze richting op zal komen.’ Antwoordt je nogal kalmpjes en droog. Het maakt je niet uit wie er jullie richting opkomt, met uitzondering van een aantal personen. Namelijk: Jouw moeder Kanae, jouw stiefvader Hirokazu, Sayuri en als laatste natuurlijk Akira.
Gelukkig voor jou zie je geen één van de personen die je niet wilt zien, vooral op dit moment niet. Wel zie je een jongen met lang blond haar, dat voor de helft in een paardenstaart gebonden is, en de andere helft loshangt. Een lange pluk haar hangt voor zijn linkeroog. Op één of andere manier denk je dat je hem wel zou mogen. Hij heeft namelijk best een lieve uitstraling. ‘Hn.. Nieuw meisje?’ is het enige wat de jongen zegt. Voordat je ook maar jouw mond open kan doen, zodat je een antwoord kan geven, zegt Itachi heel droog: ‘Nee Deidara, ze was hier al veel eerder.. Alleen de meesten merkten haar niet op.. Weet je nog, dat we soms twee meisjes voorbij zagen lopen. De één had bloedrode ogen en de andere liep altijd snel weg? De dochters van Hashimoto Kanae.. ’
Je ziet dat Deidara jou even van top tot teen bekijkt en knikt. ‘Un, ik weet wel wie je bedoeld.. Bedoel je ermee dat zij het meisje is die altijd snel doorloopt?’ zegt hij nogal bedenkelijk. Als hij met zijn arm beweegt, zie je iets raars op z’n handpalm. Nog voordat Itachi dit keer zijn mond open kan trekken, vraag je aan Deidara terwijl je met jouw wijsvinger naar zijn hand wijst: ‘Is dat nou een mond?’ ‘Dat is een hand..’ zegt Deidara best droog. ‘Nee, ik bedoel op jouw handpalm..’ antwoordt je ook droog terug. Hij draait zijn handpalm jouw richting op, zodat het voor jou goed te zien is. Je ziet nu duidelijk dat het een mond is. Ook zijn andere handpalm draait hij jouw richting op. ‘Twee monden op jouw handpalmen?’ zeg je nogal verbaast. ‘Dan heb je dus drie monden in totaal, toch? Één op jouw gezicht en twee op jouw handpalmen.’
Hij kijkt jou aan en schudt snel met zijn hoofd. ‘Nee, ik heb er nog één..’ Je fronst eventjes, aangezien je niet weet waar de andere mond dan kan zijn. ‘Waar dan?’ vraag je nogal verbaast. ‘Op mijn borst.’ Antwoordt hij doodnormaal, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘E-Eh.. Okay, dat hoor je niet vaker.. En nu ik trouwens weet dat jouw naam Deidara is.. Mijn naam is Hashimoto Yui.’ Zeg je met een oprechte glimlach. Je wilt net iets zeggen, maar houdt je in omdat je weer een aantal stappen jullie richting op hoort komen. Deze voetstappen herken je meteen, het zijn namelijk de voetstappen van Sayuri. Meteen ben je alert, aangezien je haar niet vertrouwt. Eventjes grom je zachtjes en kijk je naar de plek waar je de voetstappen vandaan hoort komen.
De schaduw wordt zichtbaar, door de schaduw weet je nu zeker dat het Sayuri is. Je herkent haar namelijk uit duizenden. Na ongeveer twee í  vier seconden, staat kan je haar zien. Ze blijft staan als ze je ziet, leunt tegen de muur aan en zegt droog: ‘Mama zoekt je..’ Je bijt even op jouw lip, want je weet waar het waarschijnlijk om draait. Je wordt nooit voor niks gezocht door jouw moeder. Meestal moet je een missie voor haar klaren, krijg je straf om iets wat je gedaan blijkt te hebben, wilt ze iets met je bespreken, of een aantal andere dingen. ‘Waarom.. Waarom zoekt mama me?’ vraag je met veel moeite heel kalm. Je weet namelijk dat als je in paniek raakt of nerveus wordt, het veel leuker wordt voor Sayuri en dat wil je niet. ‘Gewoon, daarom.. Als je niet naar mama toegaat wordt je gestraft, hn? Dat weet je toch wel?’ zegt Sayuri droog, terwijl ze naar haar nagels kijkt.
Op dit soort momenten wil je haar slaan, zo hard totdat ze knock-out voor jouw neus ligt. “Vandaag is niet het goede moment, Yui.. Houd het even vol en pak haar later aan..”� denk je bij jezelf terwijl je naar de grond kijkt. ‘Je hebt tien minuten om naar mama toe te gaan. Niet meer..’ hoor je Sayuri droog zeggen. Je hoort dat ze zich omdraait en wegloopt. Even slaak je een opgeluchte zucht, al ben je niet zo opgelucht eigenlijk. Eerder een beetje bang. Wie weet wat jouw moeder nu weer zal uithalen.
‘Yui, je moet gaan..’ hoor je Itachi fluisteren in jouw oor. Zijn warme hand wordt zachtjes op jouw schouderblad gelegd. Dit keer kalmeer je er niet door, maar kijk je hem recht in zijn ogen aan. ‘Het komt wel goed, Yui..’ ‘H-Het komt wel goed?! Het komt niet goed! Ze zoekt me nooit voor niks! Wie weet wat ze dit keer zal uithalen..’ zeg je helemaal in paniek. Je kijkt weer naar de grond en begint nog meer in paniek te raken.
Je voelt hoe Itachi zijn hand op jouw kin plaatst, en jouw gezicht een beetje omhoog trekt zodat je in zijn ogen kijkt. ‘Rustig maar Yui..’ ‘N-Nee! Ik vertrouw haar niet! Ze is iets van plan.. Mijn moeder is gewoon niet te vertrouwen! Ze is gewoon een vuile vieze h-..’ voordat je jouw zin ook maar kan afmaken, voel je dat Itachi’s lippen op de jouwe gedrukt worden. Een zachte, tedere kus, die je op dit moment tot rust brengt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.