FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 11. 'It's Love, Isn't It?' ~

Je wikkelt jouw armen om zijn nek en gaat helemaal in op de zoen. Jouw hart klopt nog veel sneller dan normaal. Je had nooit gedacht dat een hard zo hard zou kunnen kloppen, aangezien het supersnel klikt voor jouw gevoel. “Wat voel ik toch.. Dit gevoel voelt als een mengsel tussen vriendschap met iets extra’s, en tussen het houden van familieleden. Is dit soms het gevoel dat ze beschrijven voor de emotie liefde?”� Nooit eerder ben je verliefd geweest. Daardoor weet je ook niet echt hoe het voelt, dus moet je er meer mee gokken. Dat is ook één van de redenen waarom je niet weet hoe je ermee om moet gaan. Het rare is dat je het wel aan andere personen kan zien, maar het nooit van jezelf af weet.
Voorzichtig en toch twijfelachtig stop je de zoen. Je zet twee stappen naar achter en doet zenuwachtig een plukje haar achter jouw oor. ‘I-Ik.. Ehm..’ begin je twijfelachtig, maar je bedenkt je snel genoeg en houdt meteen jouw mond. Je hebt toch niks te zeggen. Sterker nog, door de kus die hij op jouw lippen gegeven heeft, weet je niet hoe je moet reageren. Heel verlegen kijk je naar jouw schoenen, aangezien je Itachi niet meer durft aan te kijken. Een rode blos verschijnt er op jouw wangen. Je voelt gewoon dat jullie twee op dit moment bekeken worden. Verschrikt en best verlegen, kijk je vanuit jouw ooghoeken om je heen. Je merkt al gauw dat Deidara degene is die naar jullie kijkt. Het lijkt erop dat hij zijn lach in probeert te houden. Eigenlijk wil je er iets over zeggen, maar je houdt jouw mond wijs dicht. Je weet gewoon dat het niet verstandig is om iets te zeggen. Je kent hem namelijk nauwelijks, en weet niet hoe hij zal reageren als je iets zegt. Maar, het lijkt erop dat jullie niet alleen worden aangestaard door Deidara, maar ook door iets of iemand anders. Alleen kan je niet zien wie of wat het is.
Je voelt dat een hand op jouw schouderblad gelegd wordt. Jouw wangen worden alsmaar roder, vooral als je even omhoog kijkt. Je kijkt meteen diep in de onyxkleurige ogen van Itachi. ‘Yui, ik denk dat je maar beter kan gaan.. Jouw moeder wacht op je..’fluistert hij zachtjes tegen je, terwijl hij zachtjes met jouw vinger over jouw schouderblad wrijft. ‘Z-Ze kan wel wachten..’ antwoordt je zachtjes terug. Je kan niet geloven dat die woorden uit jouw mond kwamen, aangezien je best bang bent voor jouw moeder. Je balt jouw handen even tot een vuist en kijkt weer stug naar beneden, naar de grond.
Met z’n vinger raakt hij zachtjes jouw gelaatstreken aan. ‘Yui, ik wil gewoon niet dat je straf krijgt, of iets dat nog veel erger is, doordat je hier bij mij bent. ‘’M-Maar, Ita-kun..’ ‘Niks te maren.. Ik weet dat je veel problemen hebt met jouw moeder, maar als je niet op komt dagen wordt het vast veel erger.. Ik wil gewoon niet dat je in de problemen raakt, omdat je elke keer bij mij bent en daardoor niet bij jouw moeder op komt dagen.’ Fluistert hij heel zachtjes, alsof hij wilt dat alleen jij degene bent die het hoort. Hij legt zijn hand zachtjes op jouw hoofd, en gaat met zijn vingers langzaam en zachtjes door jouw halflange roodbruine haren.
Een zachte kus wordt op jouw voorhoofd gedrukt, terwijl hij met zijn andere hand zachtjes langs jouw wang streelt. Je knikt met een ontzettend rood hoofdje. Op dit moment heb je gewoon het gevoel dat je net zo rood als een tomaat bent, misschien zelfs wat roder. ‘I-Ik denk maar dat ik ga.. Ik wil niet dat je ook in de problemen komt, doordat ik niet wil komen..’ fluister je zachtjes. Snel druk je een kus op zijn wang en loopt snel weg. ‘Bedankt dat je zoveel om me geeft.. Daardoor voel ik me echt heel blij.’ Zeg je hard, hard genoeg zodat hij het net kan horen. Als je aan het einde van de gang bent, plaats je jouw hand op jouw borst. Je voelt dat jouw hart hard klopt, veel harder dan normaal. “Waarom lijkt het erop, dat mijn hart uit mijn lichaam kan scheuren op elk moment.. Ben ik soms.. Verliefd? Op iemand die ik pas net ken?”� denk je bij jezelf, terwijl je door de gangen loopt naar jouw moeders kamer.
Als je eenmaal bij de deur staat, wil je net gaan kloppen, maar dan hoor je plotseling een stem zeggen: ‘Yui, kom maar binnen.’ Twijfelachtig doe je de deur open en loop je naar binnen. Je ziet een silhouet zitten op een stoel. Het is een persoon en de persoon is jouw moeder. ‘Ik moet met je over iets heel belangrijks praten. Het gaat over jouw zus Kazumi.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.