Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Blurred sense
The Eyes of a Stranger
Blurred sense
Twee gevoelloze maanden gleden voorbij. Onderhand was ik weer meer in mijn oude routine gekropen. De hond moest er ook uit -en mijn vrienden dwongen mij min of meer om naar buiten te gaan. Hun vriendin zien veranderen in een kluizenaar was niet iets wat ze wilden zien gebeuren na het al verliezen van een vriend, dat begon ik eindelijk in te zien.
Mijn gemis naar hem was hierdoor niet gezakt. De nacht gebruikte ik na die tijd nog steeds om mijn masker te verwijderen en mezelf toe te staan tranen los te laten tot dat ik in slaap viel. De dagen waren er om te doen alsof.
En Stranger? Die had ik sindsdien niet meer gezien. Het kon ook zijn dat ik hem niet meer wilde zien, terwijl hij er wel was, maar ik was nu niet in de positie om vergevend te zijn. In mijn ogen was hij de bad guy, en dat zou hij wel voor even blijven. Tenzij hij met uitleg kwam, maar dat zag ik niet zo één, twee, drie gebeuren.
Wie ik wel vaker begon te zien was Venon. Na die keer dat hij mij naar zijn huis had gebracht nadat ik zo was toegetakeld door Stranger, was ik hem in een ander perspectief gaan bekijken. Hijzelf had ook meer zijn ruwe kant laten vallen om er meer voor mij te zijn, na het horen van het afschuwelijke nieuws. Hij was dan geen beste vrienden met Jader, mij zien onderuit gaan deed hem te veel om in zijn trots te blijven hangen. De jongens waren het hier niet mee eens, dus probeerde ik het zo min mogelijk te vertellen wanneer ik naar hem ging.
Sinds de uitbraak was het stil in de straten van Berlijn, stiller dan normaal. De mensen wisten niet dat de groep die vrijheid representeerde weer op vrije voet was en hadden zo hun laatste beetje hoop verloren, en de overheid hield zich verdacht stil na de aanpak van Stranger. Ik begon te denken dat zij elkaar eerder hadden ontmoet. Maar plaats voor nog meer vragen was er niet meer.
Silver liep naast mij wanneer ik de straat van Venon in liep. De hond was nog steeds niet helemaal op zijn gemak bij de jongen, maar hij begon aan mij te zien dat ik geen problemen meer had met hem, of niet meer zoals vroeger. Naar binnen kwam hij dus wel, eindelijk.
“Hé, fijn dat je er bent.”¯ De deur werd verder geopend en hij plantte een kus op mijn wang. Tevreden sloot ik voor even mijn ogen bij het gevoel die hij mij overbracht en liep dan door, met Silver op mijn hielen.
“Wil je iets drinken?”¯ vroeg hij nadat ik plaats had genomen op de bank. Afwezig knikte ik hierop en liet mijn vingertoppen vertrouwd over de stof van de bank gaan. Ik zag hoe de jongen de keuken in verdween en hoorde vaag op de achtergrond glazen die tegen elkaar botsten en water die uit de kraan stroomde.
“Dankje,”¯ zei ik met een glimlach en nam het glas over. Hij zei niets en ging naast mij op de bank zitten. Ik voelde hoe hij mij observeerde, en ik voelde dat er vragen op het puntje van zijn tong brandde, daarom besloot ik om het woord te nemen: “Jader hield van me, op een verliefde manier.”¯ Dit onderwerp wist ik voor maanden te onderdrukken. Hierdoor kon ik Venon niet aankijken, maar naar mijn handen die met elkaar worstelden, puur uit zenuwen.
“Rain..”¯ En daar was weer die toon. De toon die iedereen in zijn stem had. Het bestond alleen maar uit medelijden, ik werd er gek van.
“-En ik had het nog nooit gezien aan hem. Het was mij gewoon niet opgevallen, pas tot ik zijn brief las die hij al die tijd bij zich droeg, al sinds ik hem kende. Hoe blind had ik kunnen zijn? Zelfs wanneer hij zijn leven opofferde voor mij zag ik het niet. Niet wanneer ik zijn mishandelde gezicht in mijn handen droeg.
Maar ik had het hem nooit kunnen geven, mijn liefde. Het bestaat alleen nog uit letters. Geen inhoud, geen betekenis. Zijn leven was er niet beter op geworden. Mijn hoofd is bezig met raadsels, oplossingen, vragen en antwoorden. En mijn hart is een orgaan met als functie mij levende te houden, niet meer, niet minder.”¯ Tijdens het gevecht met mijn woorden om deze als een normale zinsconstructie eruit te krijgen had ik niet door dat Venon dichter naar mij toe was gekropen, met zijn hand op mijn knie.
“Waarom ben je zo hard voor jezelf?”¯ Zijn donkere ogen probeerden mij te doorgronden en zijn hand die mijn gezicht zijn kant toe trok hielp hen daarmee. “Ik zie hier een beeldschone vrouw die in deze harde wereld zichzelf nog steeds staande weet te houden. In heel mijn leven heb ik nog nooit zo’n sterke geest gezien, Lorraine, en dat meen ik.”¯ De tranen die ik voor de slapeloze nachten bewaarde kwamen opzetten. Alsnog probeerde ik hier tegen te vechten, dat zag hij, en liet daarom zijn hand over mijn wollen muts gaan en trok deze er dan af. Kleine, rode haartjes waren zichtbaar op mijn hoofdhuid en hij streek er liefdevol overheen. Het liet mijn fragiele dam breken.
In zijn warme omarming brak ik in duizend stukjes, zoals ik dat in mijn droom deed. Ik werd er loom, leeg en gevoelloos van. En hij bleef mij strelen tot ik er genoeg van had of tot mijn tranen gedroogd waren. Zijn korte kusjes op mijn hoofd voelde fijn nu er zo weinig haar tussen mijn huid en zijn lippen zat, het liet mijn ogen sluiten en dichter tegen hem aankruipen.
“Hoe ben je eigenlijk vrij gekomen?”¯ Resoluut moest ik aan Stranger denken en dat deed mij bevriezen. Venon voelde dit en stopte met zijn aanrakingen om mij omhoog te heffen zodat hij oogcontact had. “Rain?”¯
“Moet dit?”¯
“Nee, maar ik zou het wel graag willen weten, voordat er nog meer verrassingen mij op staan te wachten.”¯
“Je begint precies als Jader te klinken,”¯ floepte uit mijn mond. Ik schrok er zelf van hoe makkelijk ik dat zei en was gelijk stil.
Venon was hier ook even door verslagen, maar zei dan: “Dan was hij een wijze en bezorgde man.”¯ Dat was voor het eerst dat hij zoiets lonends over zijn vijand zei. “Dat is nog een kenmerk wanneer iemand verliefd op iemand is, dan ben je overbezorgd en vraag je continu door tot dat je zeker weet dat je degene waarvan je houdt optimaal kan beschermen.”¯ De verbazing was van mijn gezicht af te lezen wanneer ik hem aankeek. Hij hield stug vol mij terug aan te kijken, maar wendde zijn blik dan toch af door mijn vraag.
“Hebben we het nog steeds over Jader?”¯ Zijn ogen waren stijf dichtgeknepen en hij leek voor een moment breekbaar. Dit keer dwong ik hem met mijn hand om mijn kant op te kijken. Zijn ogen opende bij het horen van zijn naam. Zijn handen legde hij achter mijn nek alsof hij in een dos haar wilde grijpen en hield mij zo in zijn greep. Hij behield die vreemde blik in zijn ogen en ik zag hoe zijn pupillen heen -en weer schoten om mijn gezicht goed in zich op te nemen.
“Nee,”¯ sprak hij dan met een lage stem en duwde met zijn bovenlichaam mij naar achteren en eindigde met mijn hoofd tegen de zijleuning. Venon lag als een schild boven mij, steunend op zijn ellebogen om mijn lichaam niet te verdrukken en keek mij nog één keer voor kort aan. Een vraag lag op mijn lippen, maar deze werd acuut weggeblazen door zijn lippen die erop drukten. Mijn ogen stonden wijd open door zijn actie, terwijl die van hem gesloten waren. Tot dat ik weer die warmte voelde die ik eerder had meegemaakt bij zijn afscheidskus bij de voordeur en sloot ze.
Verlangend naar wat achter deze gesloten kus zat, drukte ik mijn lichaam dichter tegen hem aan door mijn handen aan zijn schouders te klauwen. Hij verloor zijn evenwicht. Zijn lichaamswarmte trok door mijn kleding heen en zijn gespierde borstkast drukte tegen mijn borst. Mijn vingers werden nieuwsgierig en wilden mijn fantasie verder prikkelen door te verkennen wat onder zijn shirt zat. Maar mijn vingers die zijn bloten huid bevoelden deed hem juist stoppen.
“Stop,”¯ fluisterde hij, een tikkeltje buiten adem.
“Wat?”¯
“Dit is niet wat je wilt.”¯
“Pardon? Wat weet jij nou wat ik wil en wat niet?”¯ Onze gezichten waren zo dicht tegen elkaar dat zijn adem tegen mijn bevochtigden lippen streelden. “Volgens mij is het iets wat jij niet wil,”¯ peilde ik uit zijn reactie.
“Goed, dan is het iets wat ik niet wil.”¯ Zuchtend ging Venon rechtzitten en trok met zijn handen zijn verwilderde kuif en tegelijkertijd zijn shirt recht.
“Wat is dit voor iets vaags? Net wilde je mij nog en nu zo in eens niet meer?”¯
“Ik wil gewoon niet dat je ergens spijt van krijgt doordat je emotioneel hebt gehandeld.”¯
“Draait lust niet op emoties die je opwekt?”¯
“Jaa..”¯ Er rolde nog een zucht uit de jongen. “Man, je wilt niet weten hoe vaak ik over dit moment hebt gedacht. Maar het voelt niet juist, nog niet tenminste.”¯
“Dat is dan jammer, want dit had je moment kunnen zijn, en ik kan je verzekeren dat dit de laatste is.”¯ Geprikkeld gooide ik een kussen tegen zijn buik, die hij opving, en stond op. Silver reageerde op mijn plotse beweging en kwam uit zijn slaapstand.
“Rain, wacht nou.”¯ Wanhopig sprong Venon nu ook op van de bank om mij naar de gang te volgen. Hij greep mijn pols en liet me omdraaien. Gevangen tussen de deur en hem keek ik hem noodgedwongen aan. “Reageer niet zo impulsief. Ik vind je leuk, meer dan leuk, maar ik heb het gevoel dat het allemaal wat te snel gaat. Jader is maar net weg en het is alsof ik een mes in zijn rug steek.”¯ Boos met open mond keek ik hem aan.
“Ga nou niet de meelevende jongen uithangen, want je hebt genoeg shit uitgevoerd die ik je nog steeds niet kan vergeven. Dus vertel niet dat je je schuldig voelt om hem, terwijl je nooit om hem hebt gegeven. Ik gaf om hem en dat doe ik nog steeds en alleen ik weet hoe hij zich zou voelen. Nee, hij had ons samen totaal niet geaccepteerd en ja, hij had zijn uiterste best gedaan om ons uit elkaar te halen. Maar hij kan ook in zien wanneer hij over de lijn gaat en hij zal altijd het beste met mij voorhebben. En als dat beste naar bovenkomt wanneer ik bij jou ben, dan zal hij zich daarin overgeven.”¯ Ik kon aan hem zien hoe hij elk woord in zich opnam om te beseffen wat het betekenden. Voor even was hij afwezig, maar keek mij al snel aan met vuur in zijn ogen. Opnieuw drukte hij zijn lippen op die van mij. Opgelucht gooide ik mijn armen om zijn nek en wikkelde een been om zijn heup en beantwoorde zo voor de tweede keer zijn kus. Zijn tong glipte naar binnen, wat als een bliksemschicht door mijn lichaam trok, en liet mijn tong om die van hem glijden.
Reacties:
OO SHIT Ik kom hier altijd speciaal om dit te lezen and damn het was het waard
o GOD VEVON AND RAIN ME GUSTA I SHIP IT.
... sprakeloos much?
Ik had het een beetje aan zien komen met Venon, maar niet op deze manier, en elke keer als je een stuk post herinner ik me weer hoe fantastisch jij bent met sfeer opwekken. :]
En stiekem ben ik een beetje heel erg benieuwd naar waar Stranger nu uithangt, en naar dit:
de overheid hield zich verdacht stil na de aanpak van Stranger. Ik begon te denken dat zij elkaar eerder hadden ontmoet.
<3
ik ben blij dat je weer een nieuw stuk online heb kunnen zetten!
ga je snel weer verder?
dit smaakt naar meer!
xx
eindelijk een nieuw deeltje!
Rain en Venon wie had dat gedacht :p
nog steeds een mooi verhaal!
snel verder?
xx