FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Realisation

Midden in de nacht schoot ik rechtovereind in mijn bed. Ik had me iets bedacht, in mijn slaap. Ik sprong uit bed. Wat ik had bedacht, zou betekenen dat ik opnieuw naar het Grimboudplein zou moeten. Daar moest ik Dolleman zien te spreken. Want het ging hier om hem! Ik begon te ijsberen, ik zou dit natuurlijk ook gewoon met Sneep kunnen bespreken, kijken hoe hij erover dacht. Ik trok iets warms aan, schoot in mijn sloffen en rende door de gang naar Sneeps kamer. Hard bonkte ik op de deur, ‘Sneep! Sneep!’ Ik hoorde het verdachte geluid van een slot dat opengedraaid werd en het boze gezicht van Sneep verscheen in de deuropening, ‘wat is er?’ siste hij. ‘Heb je enig idee hoe laat het is?’ Ik keek hem aan, ‘dat ben je me wel verschuldigd, aangezien jij me ook midden in de nacht wakker maakte toen we hierheen kwamen! Maar anyway, daar kom ik niet voor!’ zei ik zacht. Hij keek me aan, zuchtte en hield de deur oor me open, ‘snel dan.’
Ik kon het niet nalaten zijn kamer te bekijken bij het binnenkomen. Ook hier zag ik dieren op sterk water. Een bureau en natuurlijk zijn bed.
‘Ga zitten.’ hij wees naar zijn bed met nog opengeslagen dekens en pakte zelf zijn bureaustoel. Onwennig plofte ik op zijn bed neer, het was nog warm… ‘Ik bedacht me iets.’ Begon ik voorzichtig.
‘Midden in de nacht?’
Ik lachte, ‘ja, blijkbaar.’
‘Is het belangrijk?’
‘Ik denk het wel. Ik ben er nu namelijk wel zeker van dat ik niet in de boeken zit maar echt in een soort “andere wereld”�.’ Sneep trok cynisch een wenkbrauw op. ‘Nee luister nou!’ zei ik voor hij iets kon zeggen. ‘Ik bedacht me dat in het vijfde boek, Dolleman helemaal niet aanwezig is op de eerste avond van Harry’s aankomst op het Grimboudplein! En bij mij was hij dat wel! Waarom? Hoe kwam dat?’ Ik keek Sneep triomfantelijk aan. Sneep stond op en begon te ijsberen net als ik vijf minuten geleden, ‘als dat waar is. Heeft hij dus iets anders besloten dan zijn boekpersonage, omdat hij hier een keuze heeft?’ vroeg Sneep. Ik knikte, ‘juist! Maar waarom? Wist hij dat ik ging komen?’
Sneep keek me aan, maar gaf geen antwoord.
‘Wat denk je?’ waagde ik hem voorzichtig te vragen.
Hij keek me even aan, ‘zou het kunnen, dat je door middel van magie hier bent gekomen?’ Ik sprong op, ‘daar heb ik niet eerder aan gedacht! Maar...hoe zou dat moeten? En wie zou dat gedaan moeten hebben? En wat heeft dat met Dolleman te maken?’
‘Dat moeten we uitzoeken. Jij gaat terug naar bed, en ik ga naar Perkamentus.’
‘Maar ik wil m-’
‘Jij gaat slapen!’ zei Sneep boos. ‘Nu!’ hij wees met zijn vinger naar de deur. Ik glimlachte even en besloot hem niet bozer te maken. Maar op mijn eigen kamer kon ik de slaap niet meer vatten. Wat zou Perkamentus denken en zeggen? En dit was de eerste keer geweest dat Sneep en ik op een normale bijna vertrouwelijke manier met elkaar gepraat hadden.
Niet verkeerd.
Ik liet me op bed vallen. Het was allemaal wel ingewikkeld. Zou het zo blijven? Of zou ik op den duur wennen aan het al het vage. En de geheimen.
En wie had er van mijn komst geweten? Iemand moest ervoor gezorgd hebben dat ik hier terecht gekomen was. Ik twijfelde er niet aan dat die magie van hoog niveau moest zijn. Maar de enige die ik kon bedenken die het gedaan zouden kunnen hebben waren Perkamentus, en, al vond ik die gedachte niet bepaald geruststellend, Voldemort.
Met een diepe zucht sta ik op, ik heb muziek nodig! Ik loop naar mijn hutkoffer, pak mijn I-pod eruit en laat me weer op het bed vallen. Met een glimlach denk ik terug aan de eerste dag dat ik hier belandde. De paniek die ik had gevoeld toen ik besefte dat ik niet terug kon. En dat ik nu met mijn eigen toverstok liep te zwaaien. Ik zette mijn muziek op shuffle en sloot mijn ogen. Zou iemand van de Orde ervoor gezorgd hebben dat ik hier terecht was gekomen? Of had ik op de een of andere manier zelf magie gebruikt waardoor ik hier nu was? En als het al iemand anders was, zou het dan vriend of vijand zijn?

Slaperig doe ik mijn ogen open als er op mijn deur gebonsd word. Ik moet in slaap gevallen zijn! Ik wrijf mijn ogen uit en zet mijn I-pod op pauze. Opnieuw gebonk. ‘Ja! Ik kom!’ ik doe de deur open en kijk in het gezicht van Sneep.
‘Severus!’ snel doe ik een stap opzij en laat hem binnen. ‘Was het Perkamentus?’ Sneep schudt zijn hoofd. Waarom zegt hij niks? ‘Was…was het Voldemort?’ stamel ik.
‘Dat weten we niet.’
‘Wat nu?’
‘Perkamentus gaat het uitzoeken. Tot die tijd…denkt hij dat het veiliger is zo nu en dan van “woonplek”� te wisselen. Mocht het dan De Heer van het Duister zijn, weet hij nooit waar je zit.’ zegt Sneep. ‘En wat doen we met mijn Occlumentie dan? En…hoe kom ik op het Grimboudplein? Ik kan toch niet steeds de haard van Omber gebruiken?’
‘Als je in het huis van Zwarts verblijft, kom ik je elke avond bijles geven in de belangrijkste magie. En Occlumentie.’ zegt Sneep. ‘En Perkamentus zal je naar het Grimboudplein brengen. Hij heeft zijn manieren om het ministerie te omzeilen.’
‘Nee!’
Sneep trok een wenkbrauw op.
‘Nee, je moet niet elke avond komen! Het is cruciaal dat je hier op Zweinstein blijft!’ zei ik half in paniek. Sneep ging op mijn bureaustoel zitten, ‘als dit een dementie is, zoals jij zegt, waar wij kunnen doen wat we zèlf willen. Kan ik best elke avond komen om-’ ‘Sneep je begrijpt het niet! Wat jij en Harry dit jaar nog moeten meemaken is belangrijk, zowel voor jou als voor hem!’ Ik wordt met een bijna walgelijk gezicht aangekeken. Ik ga glimlachend op bed zitten, ‘en ik weet dat je dat niet leuk vindt om te horen. Maar ook Harry moet dit jaar Occlumentie leren. En voor hem is het misschien nog wel belangrijker dan voor mij.’ Ik krijg geen antwoord. ‘Wat nou als ik het op de een of andere manier zelf heb gedaan?’ vraag ik uiteindelijk. Sneep schudt zijn hoofd, ‘die kans achten we klein. Voor magie heb je een toverstok nodig.’ Ik trek een wenkbrauw op, ‘Merlijn had toch alleen zijn handen?’ ‘De Merlijn die jij kent misschien wel ja.’ Sneep staat op. ‘Kom mee, je gaat vanavond nog terug naar het Grimboudplein.’ ‘Alleen als je beloofd in de weekenden te komen. Voor de rest zal ik zelf oefenen, beloofd.’ ik steek twee vingers de lucht in. Ik zie dat Sneep moeite moet doen geen boos antwoord te geven, even sluit hij zijn ogen. ‘Goed, ik beloof het.’ zijn stem is kalm maar geïrriteerd. Ik sta op en loop achter hem aan.

Nog geen nacht weg, en ik zat alweer in de keuken van Grimboudplein 12. Sirius liep door de keuken om voor warme chocolademelk te zorgen. Hij en ik hadden dit beide niet aan zien komen. En de spanning hing bijna zichtbaar in de keuken. Alsof er een warme deken over ons heen was gegooid waar we niet onderuit konden komen. Ik wist dat ik gewoon eerlijk tegen hem moest en kon zijn. Hij zou het begrijpen, toch?
Met een diepe zucht komt hij tegenover me zitten en geeft me een hete kop chocolademelk, ‘dus,’ begint hij voorzichtig, ‘Perkamentus, jij en Secreetje denken dat je hier bent gekomen door toverkracht?’
‘Hij heet Severus!’ zei ik feller dan ik bedoelde, en even zag ik Sirius’ wenkbrauwen omhoog schieten, ‘en ja, dat denken we.’ Hij leunde achterover in zijn stoel, ‘luister, de vorige keer dat je hier was…hebben we ons gesprek niet bepaald af kunnen maken, vind je wel?’
‘Ik vond het anders uiterst…informatief,’ zei ik met iets wat een glimlach had kunnen zijn. Hij boog zich weer naar me toe, dichtbij, hij was veel te dichtbij. Zijn geur drong in mijn neusgaten en zijn ogen leken me dieper dan ooit aan te kijken. ‘Uiterst informatief?’ zei hij pesterig. Zijn vingers gleden even langs mijn wang en kippenvel kroop langs mijn armen omhoog.
Shit. Dit kon niet. Dit mocht niet gebeuren! Het kon niet! Ik moest mensen helpen! Maar mijn ogen leken vast te zitten aan die van hem. Of ik wilde of niet, ik moest hem aan blijven kijken, terwijl ik meer dan ooit doorhad dat hand zich voorzichtig om mijn kin klemde. Mijn ademhaling. Nee, niet weer! Mijn ademhaling schoot in de onregelmatigheid en ik kreeg het benauwd, hij mocht me niet kussen, hij kon me niet-
‘Sirius? Robin?!’
Nog nooit, in mijn hele verblijf hier, was ik zo blij de stem van Dolleman te horen. Vlug trok ik mijn kin los uit Sirius’ greep en sprong op, ‘ik eh, ging net naar bed!’ ik rende langs een verbaasde Dolleman heen naar mijn kamer en plofte op bed.
Het duurde lang voor ik mijn ademhaling weer onder controle had, en mijn hart zijn normale ritme weer terug had gevonden. Ik hield mijn kussen voor mijn gezicht en schreeuwde het uit van frustratie. Waarom, kon ik niet gewoon van Sirius houden zonder complicaties? Zonder dat mijn schuldgevoel schreeuwde om voorrang? Ik liet me achterover vallen en liet het kussen op mijn hoofd liggen.
Muziek, ik had muziek nodig. Ik haalde mijn oordopjes uit mijn zak en zette mijn muziek zo hard mogelijk aan. Automatisch vormden de woorden zich al in mijn hoofd voor ze gezongen waren en ik ontspande enigszins. Ondertussen hoopte ik in stilte dat Dolleman het niet waagde mijn kamer met een bezoekje te vereren.
Het ongeluk was met me. Ik hoorde een korte ferme klop op mijn deur, ‘ik weet dat je wakker bent.’
‘Nou en! Ik heb geen zin in je eeuwige gezeur Dolleman!’ riep ik terwijl ik het kussen van mijn hoofd naar mijn buik verplaatste en mijn voeten de lucht in gooide en keek in wat voor rare figuren ik mijn voeten kon brengen.
‘Dan heb je pech, ik kom nu bi-’
‘Dat zou ik niet doen, ik ben me aan het omkleden!’ riep ik boos terwijl ik van het bed sprong en voor de zekerheid mijn pyjama vast pakte. Ik hoorde een boze zucht, en een tikkend geluid dat langzaam wegstierf.
Oh godzijdank!
Ik plofte weer op bed en rolde me op mijn zij met mijn gezicht naar de deur. Langzaam zag het licht in mijn kamer veranderen naar de ochtendschemering toen mijn ogen eindelijk dichtvielen en ik verdween in een droomloze slaap.

Reacties: