FanFic.nl

You Can Run, But You Can`t Hide

Chapter Two - Waking Up

Moeizaam opende ik mijn oceaanblauwe ogen en keek om me heen. Bos. Kon alleen maar bomen en planten zien en... tenten? Fronsend dacht ik na van wat er van te voren was gebeurt.
Het kwam als een soort klap in mijn gezicht toen ik besefte wat er gebeurt was.
Vluchten, verstoppen, nog meer vluchten en daarna was alles zwart. 'De Snatchers hebben me te pakken gekregen...' dacht ik hulpeloos.
Mijn ogen werden groot van schrik terwijl ik besefte dat ik vast was geketend aan een boom met een soort riem om mij nek.
'Wat ben ik, een hond of zo!?' dacht ik geschokt.
Ik probeerde me los te rukken van de ketting dat aan de boom vast zat, maar dat ging niet zo lekker zoals ik gedacht had.
Zuchtend gaf ik het op en stopte me handen in de zakken van mijn vest, toen drong het me door.
"Shit! Oh, nee, nee, nee, NEE!" riep ik uit van paniek. Ik kon me toverstok nergens vinden. Die Snatchers hebben hem vast afgepakt.
Nadenkend sloeg ik mijn armen over mijn benen heen en kreunend liet ik mijn hoofd op mijn armen vallen.
Uit het niets hoorde ik geluiden voor mij afspelen en ik keek op.
De Snatchers kwamen allemaal een voor een verschijnselen. Moeizaam probeerde ik de brok in mijn keel weg te slikken, maar dat lukte niet echt.
Een van de mannen keek mij kantop, begon te grijzen en wandelde naar me toe.
Het was dezelfde man die precies voor me stond een paar dagen geleden, terwijl ik Hemelien`s nachtdienst overnam. Hij knielde voor mij neer met nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht.
"Nou, ik zie dat de prinses eindelijk wakker is geworden van haar schoonheid slaapje. Heb je goed geslapen? Hopelijk is je verblijfplaats goed genoeg voor je?" vroeg hij sarcastisch, terwijl hij aan mijn ketting trok en ik hoorde de andere van achter hem grinniken. Ik keek hem gewoon woedend aan en zei niets.
Hij fronste en verlor zijn grijns. Hij dacht blijkbaar diep na zo te zien.
"Denk maar niet dat we niet weten wie je bent, Veronica Mortimer? Hmmm? Waar verblijft Harry Potter zich?" fluisterde hij zachtjes, terwijl zijn grijns weer langzaam terug kwam op zijn gezicht.
Mijn ogen sperde zich wijd open en ik keek hem paniekerig aan, maar ik beantwoorden zijn vraag nog steeds niet.
Hij fronste opnieuw en begon blijkbaar zijn geduld te verliezen.
"Ik hou er niet van om mezelf steeds te herhalen, meid. Dus. Waar is Harry Potter?"
Ik keek hem nog steeds woedend aan met mij oceaanblauwe ogen dat vol zat met vuur en keek de andere kantop. Ik wilde hem voor geen seconde langer aankijken.
Hij gromde laag, greep pijnlijk mijn kaak vast en dwong me om hem aan te kijken.
"Luister goed, kleine kreng. Je weet zeker niet wie ik ben, maar voor het geval dat. Mij naam is Scabior. Begint er een belletje te rinkelen?" vroeg Scabior en schudde mijn hoofd heen en weer. "We kunnen dit gemakkelijk en snel doen. Of! We kunnen dit pijnlijke manier doen. Dit is je laatste kans die ik je geef! Kies maar." bevel hij me, maar ik beet op mijn tong.
Hij snauwde van woede en stond op. "Ik wilde je dit niet aan doen, prinses, maar je stelt me echt op de proef. Crucio!"
Een witte, scherpe pijn schoot door mij lichaam heen en ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik spartelde op de grond heen en weer en snikte van de pijn, maar hield mijn mond nog steeds dicht.
Wanneer de pijn kwam, verdween het ook weer. Hijgend lag ik op mijn rug snakkend naar adem, terwijl er dikke tranen over mij wangen stroomden.
Scabior knielde bij mij neer en streelde liefdevol mij linkerwang, terwijl hij te gelijken tijd mijn tranen wegwreef.
"Nou... Wil je het me nu vertellen, prinses?" vroeg hij zachtjes, maar toch nog bevelend en de mannen moesten dit keer lachen, maar ik probeerde hen te negeren.
Snikkend schudde ik met mij hoofd, probeerde hem woedend aan te kijken en beet hard op mij onderlip. 'Nee. Ik moet sterk zijn. Voor Harry en al de anderen!' dacht ik helemaal vastberaden en ik klonk als een echte Gryffindor.
Hij zuchtte teleurgesteld, stond opnieuw op en wees met zijn toverstok.
“Crucio!”�
Ik gilde dit keer harder uit dan daarnet. De witte, scherpe pijn was nu sterker en ik voelde mijn vastberadenheid langzaam wegglijden.
Het leek wel minuten te duren of het leek wel uren door te gaan. Ik kon de pijn echt niet meer verdragen en gaf het op.
"Ik weet het niet! Ik weet het echt niet! IK WEET NIET WAAR HIJ IS!?" gilde ik het uit en loog te gelijken tijd door de pijn heen.
De pijn verdween uiteindelijk en ik lag daar maar als een soort vis op het droge, happend naar adem.
"Oh, echt waar?" vroeg hij ongelovig en ik knikte met mijn hoofd, nog steeds snikkend. "Hmmmm... Okay. Ik geloof je prinses, maar je als gelogen hebt en ik kom er achter..." waarschuwde hij bedreigend.
Ik knikte opnieuw snel met mijn hoofd op en neer. Hij mompelde iets, de kettingen verdween en hij greep bij mij arm vast en teelde me snel op.
Met trillende benen stond ik daar met rode wangen en ogen, nog steeds vol met tranen, maar mijn benen begaven het en ik lande tegen Scabior`s zijn borstkast. Hij sloeg zijn armen om mijn middel en hield me stevig vast. De andere Snatchers schoten allemaal opnieuw in de lach. Normaal gesproken had ik hem een klap gegeven, maar ik had daar echt geen kracht meer voor.
"Nou... Kijk eens wat je me hebt laten doen. Als je het gewoon eerder hebt verteld, prinses dan hoefde ik je ook geen pijn te doen." zei Scabior bespottend met een grote grijns.
Hij sleurde me mee naar een tent en zette me op een bed neer.
"Jij blijft hier als een brave meid en morgen bespreken we gezellig verder, okay prinses?" vroeg Scabior alsof hij het tegen een kind sprak.
Nog steeds snikkend knikte ik en probeerde mijn tranen weg te vegen.
Zijn ogen verzachte zich en hadden een bepaalde glans in wat ik niet kon waarnemen. Met zijn beiden handen veegde hij mijn tranen weg, gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep de tent uit.
Geschokt keek ik hem na en hoorde allemaal geluiden alsof ze weg waren verdwijnseld.
'Oh, Harry... Ik hoop dat jij, Hermelien en Ron veilig zijn waar jullie ook zij en alsjeblieft doe voorzichtig.' dacht ik hulpeloos en hopend.
Langzaam deed ik mijn schoenen uit en kroop onder de dekens. Het was lekker warm, zacht en pluizig. Voorzichtig en langzaam aan viel ik in een diepe, diepe slaap.

Reacties: