FanFic.nl

Mijn redding???

Hoofdstuk 4

Seth POV

Ik weet niet wat er met me is, ingeprent zijn is zo een raar gevoel. Alles dat belangrijk was is plots niets meer waard. Jake kan me zelfs met moeite nog laten terug veranderen omdat ik bij haar wil zijn. Maar er is iets, sinds dat ze eens naar buiten kan om een kort wandelingetje te doen houd ze me op afstand, ik kan amper nog bij haar zijn. Wel, fysiek ben ik er wel, maar het lijkt alsof ze me niet echt opmerkt, of wil opmerken. Het doet echt pijn.
En dan hebben we Leah nog, die wil Maris ontmoeten. Eerst was het omdat ik met haar ingeprent ben en dat ze een objectief beeld van haar wil vormen want alles dat ze via mijn wolvengedachten kan horen is wat een ingeprente wolf denkt. Allemaal positief over hun geliefde. Maar nu wil ze Maris ontmoeten omdat ze gemerkt heeft hoezeer ze me kwetst.
Ik wil nog even voorkomen dat ze de roedels ontmoet, als dat gebeurd is er een kans dat ik mijn geheim moet vertellen. En nu ja, wie zou er niet gillend wegrennen als iemand zegt dat hij in een wolf kan veranderen. Ik wil haar niet wegjagen.

Maris POV

Ik kan al steeds langer op mijn voeten staan, sommige wandelingen doe ik nu zelfs al zonder krukken, als ze niet te ver zijn natuurlijk. Seth merkt het dat ik afstand probeer te bewaren, dat heb ik vandaag gemerkt. En er is iets dat hij me wil vertellen, maar dan toch weer niet. Zoiets heb ik nogal snel door.
Morgen, morgen moet ik weggaan. Maar dat heb ik gisteren ook al gedacht, ga ik het blijven uitstellen? Waarom vandaag niet?
Omdat mijn voeten nog niet genoeg genezen zijn. Ik moet zeker zijn dat ik lang genoeg kan wandelen.
Dat kan ik blijven zeggen, zo kan ik het blijven uitstellen. Waarom? Wat is de echte reden dat ik vandaag niet wegga?
Omdat ik wil kijken of er andere mogelijkheden zijn om me te verplaatsen, ik kan een auto van hier lenen en dan achterlaten bij de bushalte, ik kan hem zelfs eerst voltanken.
Wel, als dat je plan is, waarom doe je het dan niet nu? Je kan het eeuwig blijven uitstellen, ga gewoon staan, neem je spullen en vertrek.
Welke spullen? Ik had niks toen ik toekwam, enkel wat gescheurde kleren.
Ga dan gewoon weg zonder spullen.
Waar moet ik heen gaan? Naar huis al zeker niet. Terug naar de bende? Ervoor zorgen dat Seth veilig blijft?

Deze tweestrijd ging nu al een aantal dagen door, ik at niet zo veel meer en Seth begon ongerust te worden.
“Maris, je moet eten. Vanavond is het een kampvuur op het strand. Heb je zin om te komen?”� maar ik zat met mijn gedachten nog altijd bij mijn dilemma.
“Huh wat?”�
“Kampvuur vanavond. Kom je ook? Iedereen gaat er zijn. Billy, Jacob, ik, de rest van de r… van onze vrienden, de Cullens.”�
“Euhm, ik weet het nog niet, wanneer begint het?”�
“Vanavond om 8u op het strand.”�
“Oké, ik ga wel zien of ik kom.”� Seth stond op en liet mijn eten staan. Voor hij de kamer uitliep zei hij nog eens tegen me dat ik moest eten. Dat deed ik dan maar, voor ze dokter Cullen zouden laten komen omdat ik te weinig eet.

Vanavond zou de ideale gelegenheid zijn om te verdwijnen. Dan zit iedereen op het strand, tegen dat ze merken dat je weg bent is het al te laat.
Maar dan nog, kan ik het al? Ik denk het niet. Wil ik eigenlijk wel verdwijnen.
Je wil hen beschermen tegen de bende.
Ja, ik moet verdwijnen, Seth ziet er zo kwetsbaar uit, hij is nog zo jong. Hij zou niet in contact mogen komen met geweld. Ik moet weg. Vanavond. Vanavond ga ik vertrekken.

Die avond kwam Seth nog even bij me langs.
“Kom je mee naar het kampvuur?”�
“Nee, sorry, mijn voeten doen te veel pijn, ik zou wat willen rusten.”� De teleurstelling was in zijn gezicht af te lezen.
“Oké dan, tot straks, slaapwel.”� Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd.
“Veel plezier.”� Zei ik nog voor hij de deur dicht deed. Hij draaide zich om en glimlachte nog eens. Toen vertrok hij.
Als ik zeker was dat iedereen vertrokken was stond ik recht, ik had deze namiddag al gezorgd dat ik een paar dingen klaar had liggen. Mijn schoenen stonden naast mijn bed en er lag wat eten klaar in een kastje in de keuken.
Ik sloop door het huis en verzamelde snel alles. Ik zag het sleuteltje van Jacobs truck op het randje van de kast liggen. Nu had ik ook al een vervoermiddel.
Ik ging naar buiten en trok de deur zacht dicht. Geen idee waarom ik zo stil en stiekem deed, iedereen was naar het kampvuur. Maar toch, voorzichtig zijn kon nooit kwaad.
Ik kroop in de truck en deed de sleutel in het contact maar draaide deze nog niet om. Ik aarzelde.
Ik deed men gordel om en draaide aan het sleuteltje. De truck kwam met een zacht geronk tot leven. Heel lang geleden heb ik nog gereden maar dit ging als vanzelf.
Ik reed over het hobbelig wegje door het bos. Ik kon de grote weg al zien. Plots stond er iemand voor me. Zo hard als ik kon trapte ik op de rem.
Het was een jongen met bronskleurig haar en gouden ogen. Hij leek wel wat op Carlisle.
Mijn hart ging nog altijd als een razende tekeer. Wat moest ik doen? Nu kon ik niet weg. De bende zou me vinden, ze zouden Seth pijn doen. Ik kon dat niet laten gebeuren. Ik moet weg. Deze jongen stond in mijn weg, maar wat is één slachtoffer in vergelijking van hoeveel het er zouden kunnen zijn als de bende naar hier kwam.
Ik klemde mijn handen om het stuur en zo hard als ik kon duwde ik op de gaspedaal.

Reacties: