FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 15

“Hej mam, we zijn thuis!”� riep hij door het huis.
“Oké!”� riep ze terug.
“Ik heb Sophie bij me!”�
“Blijft ze slapen?”�
“Ja!”�
“Haal jij dan het veldbedje uit de kelder?”�
“Ja sebiet mam!”�
Harry liep de trap op en ik liep hem achterna. Toen we zijn kamer binnenkwamen gooide hij de warme trui van de vorige keer naar me toe en ik deed hem dankbaar aan. Hij opende het raam richting het balkon en prutste wat aan zijn telescoop. Ik ging op de schommelstoel zitten en wiegde zachtjes heen en weer. De zon wierp een rood licht op de lucht en de wolken wat er heel mooi uitzag. Ik begon zachtjes te zingen. Het was een zelfgeschreven liedje waar ik samen met de meiden van Waw aan had gewerkt. Harry keek om, ik begon iets luider te zingen. Ik sloot mijn ogen en vergat dat hij er was.
‘When I look into your eyes, I forget the world around me. Its just you and me. You and me forever. Ooh, I love you so.’
Hij stond daar maar aan de telescoop naar mij te staren. Hij had me nog nooit horen zingen. Ik weigerde altijd resoluut om te zingen als de jongens erachter vroegen. Moesten ze maar naar de optredens van ‘Waw’ kijken. Toen ik de laatste, hoge noot met volle kracht zong viel zijn mond open van verbazing. Ik grijnsde. Hij liep naar me toe.
“Dat was prachtig! Ik wist niet dat je zo goed kon zingen. Ik, ik weet niet wat ik moet zeggen.”� Mijn grijns werd enkel breder.
“Heb je, je ster gevonden?”�
“Huh, wat? Ah, uhm ja, kom je kijken?”�
Ik stond op van de bank en liep naar de telescoop. Terwijl ik door het gaatje tuurde nam Harry me rond mijn middel vast en drukte een kusje in mijn nek.
“Zie je die heldere ster?”� fluisterde hij in mijn oor. “Ik moet altijd aan jou denken als ik ernaar kijk.”�
Ik haalde mijn oog weg van de telescoop en draaide me om.
“Oh dus meneertje vergelijkt me met een klein, lichtgevend puntje aan de hemel?”�
Hij keek me hulpeloos aan, deze reactie had hij waarschijnlijk niet verwacht.
“Grapje, schat, hij is zeer mooi.”�
Toen we nog eventjes samen naar de sterren hadden zitten staren vanop de schommelstoel gingen we terug zijn kamer binnen.
“Moet je geen veldbedje halen?”�
“Neen, jij slaapt bij mij in mijn bed.”�
“Ik heb wel geen pyjama.”�
“Ik geef je er wel één van mijn zus.”�
“Dankje.”�
Plots voelde ik mijn gsm trillen in mijn broekzak. Het was mama, ik drukte op het groen telefoontje en bracht mijn gsm naar mijn oor.
“Hej mam, waarom bel je?”�
“Om te zien of je nog leeft.”�
“Wel ik leef nog, dus daar moet je, je geen zorgen over maken.”�
“Heb je geen pyjama nodig ofzo?”�
“Neen, ik mag er één van Harry’s zus lenen.”�
“Ok, nou veel plezier dan maar, en niet te laat gaan slapen hè!”�
“Nee mama.”�
“Wanneer kom je morgen terug thuis?”�
“Geen idee, Harry moet er vroeg uit want hij vertrekt op tour dus ik denk dat ik wel snel thuis zal zijn.”�
“Oké, tot morgen schatje.”�
“Tot morgen, hou van je.”�
Net op dat moment kwam Harry de kamer binnen en liet de pyjama op de grond vallen. Hij keek me geschrokken aan. Ik was even verward maar besefte toen dat hij het einde van mijn telefoongesprek had gehoord.
“Het was mijn mama maar, maak je maar niet ongerust.”�
Bij keek opgelucht en raapte de pyjama terug op om hem vervolgens naar me toe te smijten. Ik ving de pyjama op en liep naar het toilet om me om te kleden. Toen ik de kamer terug binnen liep lag Harry op zijn rug op zijn bed met zijn handen onder zijn hoofd gevouwen. Ik kroop naast hem onder de dekens en hij draaide zich op zijn zij zodat hij me kon aankijken. Hij streek heel zachtjes met zijn vingers over mijn gezicht, alsof ik iets breekbaars was. Toen drukte hij heel zachtjes zijn lippen tegen de mijne. "Ik ga je echt missen," fluisterde hij.
"We kunnen bellen en skypen en sms'en." Harry glimlachte lichtjes.
"Dat verandert niets aan het feit dat ik je zal missen, jou aanrakingen, jou lippen."
"Ik ga jou ook missen Harry, je weet maar half hoeveel je nu al voor me betekent."
We staarden een tijdje in elkaars ogen zonder iets te zeggen. Harry's ogen spraken voor zich, ze straalden liefde, blijheid en droevigheid uit. Hij drukte zijn voorhoofd tegen de mijne en sloot zijn ogen.
"Ik vind het zo rot dat je niet mee kan."
"Je overleeft het wel."
"Ga je morgen mee naar het vliegveld?"
"Nee, het is beter om hier en nu afscheid te nemen. Op de luchthaven ga ik je niet kunnen loslaten."
Ik drukte een kus op zijn lippen en opende mijn mond een beetje zodat zijn tong naar binnen kon glijden. Ik sloot mijn ogen en genoot van de kus. Ik wou dat hij voor eeuwig kon duren.
"Er zitten nog altijd papiertjes in je haar," zei ik toen we de kus eindelijk verbraken.
Harry barstte in lachen uit. Ik hief mijn hand op en haalde de papiertjes er één voor één uit.
"Ik heb nog altijd geen foto van jou," zei ik toen ik de papiertjes er allemaal had uitgehaald.
"Dan moet je er één nemen."
"Dat ben ik van plan, eerst mijn gsm vinden."
Ik keek rond of ik mijn broek ergens kon vinden en strekte mijn arm uit om hem te pakken. Ik kon er net aan. Ik trok de broek naar me toe en haalde er mijn gsm uit.
"En nu braaf zijn en glimlachen."
Harry deed wat ik van hem vroeg en ik drukte op het knopje. Hij stond er scheef glimlachend op, met een kuiltje in zijn wang, zoals ik hem het liefste zag.
"Hij is prachtig," zei ik. Ik toonde hem de foto.
"Hij kan er mee door," was zijn antwoord.
Ik gaf hem een stomp.
"Het was maar een grapje."
Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan.
"Ik hou van je."
"Ik hou ook van jou."
Ik shoof wat verder onder de dekens zodat ik mijn hoofd tegen zijn borst kon leggen en met zijn armen nog altijd om me heen vielen we in slaap.

Reacties: