Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Mijn redding??? » Hoofdstuk 5
Mijn redding???
Hoofdstuk 5
Seth POV
Alles was heel snel gegaan. Billy was een verhaal aan het vertellen toen er in de verte van bij ons huisje geronk klonk. Jacobs truck. Maris!
Iedereen draaide zijn hoofd. De meesten keken in de richting van het huisje maar Jacob, Billy en Leah keken naar mij.
Maris gaat weg, ze heeft Jake’s truck genomen. Edward keek even naar Billy en Carlisle, dan naar mij en samen met Emmett liep hij weg.
De truck begon te bewegen en hij kwam niet in de richting van het strand. Ze gaat echt weg. Ik voel een stekende pijn op de plaats van mijn hart. Ik val op mijn knieën in het zand. Vaag ben ik me ervan bewust dat er een paar handen op me gelegd worden en dat iemand me in zijn armen neemt maar ik kan maar aan één iets denken. De pijn die ik voel nu Maris weg gaat.
Maris POV
Ik verwachtte een knal, of toch op zen minst een botsing, maar niets kwam, ik hoorde de banden draaien maar ik ging zelfs niet vooruit. De jongen hield zijn hand tegen de voorkant van de truck. Hoe kan hij sterk genoeg zijn om de truck tegen te houden? En de manier hoe hij daar stond, zo casual, alsof dat doodnormaal is. Doodnormaal, over ironie gesproken. Een paar seconden geleden wou ik hem nog aanrijden omdat hij me mijn vrijheid kon ontnemen. Ik laat de gas los. De jongen met het bronskleurig haar komt naar de deur. Ik draai het raampje open. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat er een andere jongen nu de achterkant van de truck vast heeft.
“Hey, ik ben Edward Cullen.”¯ Hij stak zelf zijn hand uit. Wat dacht hij, dat ik die zou schudden? Nadat hij me heeft tegengehouden om weg te gaan, nu dat de kans erin zit dat Seth gewond kan raken? Nee, ik ga zijn hand niet schudden.
“Ook goed.”¯ Zei hij en hij trok zijn hand terug. De andere jongen had de achterkant van de truck nog altijd vast, alsof er een kans was dat ik terug zou vertrekken als hij losliet. Nu ja, die kans zat er inderdaad wel in. Edward deed de deur open.
“Schuif jij naar de andere zetel door? Dan breng ik je veilig terug.”¯ Ik kreeg het gevoel dat ik gevangen genomen werd. Dat het me verboden werd om nog weg te gaan.
“Kijk, als je nog altijd weg wil moet je het maar vragen. Dan breng ik je naar de bushalte en kan je vertrekken.”¯ Wat? Heeft hij dat nu echt gezegd of verbeeld ik me dat maar. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen maar ik krijg geen geluid. Ik zou willen vragen om me naar die bushalte te brengen maar het lukt niet.
“Oké, dan gaan we terug. Kom je mee naar het kampvuur?”¯ ik schudde mijn hoofd en schoof op. Ik kon toch niet weg.
“Goed, ik ga je dan straks nog even gezelschap houden tot de anderen terug komen. Emmett, laat jij weten dat ik bij haar blijf?”¯
“Is goed!”¯ klonk het van achter de auto en de jongen die blijkbaar Emmett heet laat los en wandelt weg. Het is maar een heel kort ritje en als Edward de truck voor het huisje parkeert stap ik meteen uit en loop naar mijn kamer. Daar kruip ik onder het deken en begin mezelf uit te schelden. Waarom was ik niet eerder gegaan. Dan had hij me toch niet kunnen tegenhouden.
Ik was kwaad op mezelf.
Seth POV
“We hebben haar kunnen tegenhouden. Edward is ermee naar huis gegaan en blijft nu bij haar.”¯
“Weet je al waarom ze weg was?”¯
“Nee, maar ik denk dat Edward dat wel weet, je moet het straks maar aan hem vragen. Ze zag er wel nogal overstuur uit.”¯
“Denk je dat het in orde komt?”¯
“Ja, ze komt er wel doorheen, eerst moeten we weten wat er aan de hand is en daarna kunnen we kijken voor een oplossing. Dokter Cullen, wilt u straks meegaan met ons om eens bij haar te gaan kijken?”¯
“Ja, anders kan ik ook meteen gaan.”¯
“Dat kan ook.”¯
“Is Seth in orde?”¯
“Geen idee, hoe lang ligt hij daar nu al?”¯
“Ik zou het niet weten, enkele minuten. Misschien meer.”¯
“Is hij in staat om recht te staan en naar huis te gaan?”¯
“Is het wel slim dat hij naar huis gaat? Zou hij niet beter een nachtje ergens anders slapen?”¯
“Zou kunnen, waar kan hij heen?”¯
“Hij is altijd bij ons welkom. Emily zal het logeerbed klaarmaken.”¯
Niemand die iets aan mij vroeg, het hele gesprek speelde zich boven me af, alsof ik niet meer bestond. Bestond ik eigenlijk nog? Nu wou ik dat het antwoord ‘nee’ was, dan was ik meteen ook van die verschrikkelijke pijn verlost. Ik heb geen idee wie wat gezegd heeft, ik heb zelfs niet eens het hele gesprek gehoord, of dat denk ik toch.
Ik wordt opgetild. Een tijdje later lig ik op een bed. Vaag besef ik dat ik in het huis van Sam ben. Ik heb hier al eerder geslapen. Toen ik nog in zijn roedel zat.
Maar dat is al lang verleden tijd.
Ik val in slaap met pijn. Het is een rustige nacht. Geen dromen of nachtmerries. Niets, alleen leegte en pijn in mijn hart. Als ik wakker wordt is het al namiddag.
Ik krijg bosbessenmuffins van Emily en ze zegt dat Maris naar me gevraagd heeft. Dat ze het enkel aan mij wil uitleggen. Dat ze van mening is dat ik de enige ben aan wie ze een verklaring schuldig is.
Maris POV
Ik zit op mijn bed te wachten, ik mag niet naar buiten. Jacob kijkt me niet eens aan als hij mijn eten brengt. Ze zijn hier allemaal nogal snel van slag, waarom toch? Ik bedoel, het lijkt alsof ik een moord gepleegd heb. Nee, misschien niet zo erg maar het komt wel in de buurt.
Ik hoor geluid in de woonkamer en wat later gaat mijn deur open. Seth komt binnen onmiddellijk gevolgd door Jacob die blijkbaar als bodyguard meekomt. Denken ze echt dat ik hem zou aanvallen? Ik schuif ongemakkelijk heen en weer in mijn bed. Seth die dat opmerkt vraagt aan Jacob om ons even alleen te laten, na een lange tijd van elkaar aankijken geeft Jacob zich gewonnen en gaat de deur uit maar ik weet dat hij aan de andere kant van de deur staat. Zo kan hij onmiddellijk ingrijpen als ik iets zou proberen. Wat ik niet van plan ben.
Na een minuut of twee begin ik aan Seth uit te leggen waar ik weg wou. Dat ik zijn leven niet op het spel wil zetten en dat de bende me zeker zou komen zoeken en dat het geen pretje zou worden als ze me vinden. Ik leg uit dat ik weg wou gaan om hem te beschermen. Als hij me vraagt waar ik heen zou gaan weet ik geen antwoord.
Plots begint hij te lachen. Het lijkt alsof hij niet kan stoppen en ik begin ongerust te worden.
“Waarom lach je?”¯
“Geen idee, misschien omdat je denkt dat wij zo weerloos zijn. We kunnen ons echt wel beschermen. Maar ik vind het lief dat je aan mij gedacht hebt.”¯ Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren dus het blijft een tijdje stil.
“Beloof me één ding.”¯ Zegt Seth plots.
“Ja?”¯
“Doe me dat nooit meer aan.”¯
“Beloofd.”¯ Zei ik en ik kroop dicht tegen hem aan.
Reacties:
dat is zo lief
ik zou echt gek van de zenuwen zijn als ik zoiets moet zeggen
EDWAAARD
Jaa sorry dat moést echt even,
Ach Seth is toch zo'n schatje héaj c:
I luv it !
Echt heel erg mooi !
Kus