FanFic.nl

Am I the pen or the paper?

Nothing is, what it seems to be

de wolf, wiskey, bleek helemaal geen wolf te zijn, maar een te groot uitgevallen herdershond. Weliswaar een pikzwarte, wat volgens mij vrij zeldzaam is. Ik heb er -geloof ik- zelfs nog nooit een gezien. Cem heeft me beloofd ervoor te zorgen dat ze uit mijn buurt blijft. Ja ZE, het monster dat me zojuist bijna vermoordde, is een vrouwtje, oftewel een teefje, hoe je het ook wilt noemen. Nu ik en Cem gewoon samen zaten te praten en wiskey gewoon stil zat, leek het beest haast lief. Heel aandoenlijk keek ze me aan - nu snap ik pas de echte betekenis van puppy eyes- maar schijn bedriegt. Honden zijn nooit te vertrouwen, en zeker niet als ze zulke kolossale afmetingen hebben. Ik had haast kunnen zweren dat op een moment dat Cem even niet op haar lette ze me dreigend aan had gekeken en tussen haar, nog altijd even enge, tanden had gegromd. Ik was verbaasd dat ik zo goed met Cem kon praten, ik had nog nooit ook maar een woord met hem gewisseld en zelfs nu al hadden we genoeg gespreksstof om anderhalf uur non-stop te praten. Misschien moet ik mijn ouders maar eens smsen, ze zullen wel ongerust zijn. Ik heb een hele goede band met mijn ouders, zo goed zelfs dat ik ze vrijwel alles vertel. Mijn vader is misschien zelfs wel mijn beste -mannelijke- vriend, maar nog steeds vind ik het raar dat ik niks weet van voor ik 3 was. De meeste kinderen uit mijn klas kunnen me alles vertellen over hun jeugd. Alles vanaf d'r 2 jaar. En mijn geheugen lijkt pas te beginnen op mijn derde verjaardag. Soms vraag ik me wel eens af of ze me voor zouden liegen. Of er vroeger iets met me gebeurt is waardoor ik niks meer weet. "malou?" Cem's vragende toon maakt dat ik ruw ontwaak uit mijn peinzende gedachten. "Ja, sorry ik zat even ergens over na te denken." hij keek me een beetje boos aan "waarover?" Hij was me iets te nieuwsgierig aangelegd. Alles moest hij weten. "gewoon zomaar, dingen, hé Cem, ik ken je nog niet al te lang, mijn diepste gedachten krijg je niet zomaar te horen." zei ik op mijn allerzieligste en kinderlijkste toon. Mijn ziel was niet iets dat ik blootstelde aan de eerste of de beste persoon die belangstelling toonde. Alleen aan mensen die ik echt ken. Of denk te kennen. Hij moest moeite doen om zijn lach, en zijn gezicht in bedwang te houden. "Maar Malou, in onze gedachten kennen wij elkaar toch al eeuwen. " Hij lachte en stak zijn tong uit. Wat natuurlijk maakte dat ik ook in lachen uitbarstte. Maar zijn woorden hadden me toch aan het denken gezet. Kon je iemand al je hele leven enkel en alleen in je gedachten kennen. Deze gedachte beangstigde me...



To be continued

© WhippedCream

Reacties: