FanFic.nl

One-Shots en Gedichtjes

Cloudy Brides

'Nee,' mompelde ze zacht. 'Kan niet, kan niet, kan niet.' Het werd een soort liedje dat ze zong, terwijl ze voort joeg door de sneeuw.
'Kan niet, kan niet, kan niet.'
Romane haalde haar in. Wacht op me, smeekte ze in gedachten. Wacht!
De maan wist niet door de wolken heen te breken. Ze joegen als lange, witte sluiers langs de inktzwarte hemel.
Ze deden haar denken aan bruiden. Vluchtende bruiden, die wegrenden van hun bruidegom.

'Waar is hij?' vroeg ze buiten adem. Romane keek naar beneden.
'Ik weet het niet,' antwoordde ze.
'Romane? Is hij gesprongen?' klonk het achter hen. Ravèn kwam bij hen staan en tuurde naar de woeste, schuimende zee onder hen.
De golven beukten op de rotsen en vielen weer uiteen in duizenden losse druppels. Ze voelde ze in haar gezicht spatten.
'Ik begrijp het niet,' zei ze toonloos. 'Hij kan niet dood zijn. Het kan niet. Kan niet.'
Romane keek haar vol medelijden aan.
'Je broer moet zijn gesprongen.'
'Dat kan hij nooit overleefd hebben,' voegde Ravèn eraan toe. Ze draaide zich om en begon te rennen. Weg.
Ze rende over de zachte deken van sneeuw, over de gladde meren van ijs, door de koude nacht van mistflarden.
Ze voelde zijn dood, ze voelde hem sterven en wist dat hij er niet meer was. Haar broer had zich weggetrokken van haar.

Ze keek omhoog, naar de volle maan.
De bruiden waren gevlucht.

Reacties: