FanFic.nl

PETER PAN RETURNS

Peter Pan

Wendy kon niet in slaap komen. Elke keer dat ze een geluid hoorde buiten schrok ze weer wakker uit haar half slaap. Ze had kunnen zweren dat ze een schaduw zag bewegen bij haar raam. Ze stapte uit bed en schoof het gordijn opzij. Nee toch niet, het was maar gewoon de boom die bij het raam stond. Ze liep terug naar haar bed en kroop weer onder de dekens. Hij kwam weer niet. Ze was al drie dagen terug uit het ziekenhuis, maar nog steeds geen teken van Peter. Eindelijk viel ze in een onrustige slaap, niet merkend dat een klein lichtje door het open raam naar binnen vloog, en niet merkend dat een paar minuten later, een jongen door het raam naar binnen vloog.
Wendy’s ogen vlogen open. Het was al bijna licht zag ze. Ze had een nachtmerrie gehad. Een nachtmerrie waarin ze Peter niet had kunnen redden van Kapitein Haak, een nachtmerrie waarin Peter dood ging. Ze hoorde en zacht gesnik van achter haar bed komen. Langzaam keek ze om haar bed heen.
“PETER!”� Riep Wendy. Ze sprong uit bed en omhelsde hem stevig.
“Waarom huil je Peter?”� vroeg ze.
“Ik huil helemaal niet.”�
“Peter…”�
“Oké ik huilde. Ik huilde omdat je broertjes zeiden dat je ernstig ziek was, en toen zag ik je hier liggen en je leek zo bleek en ik dacht dat je dood was.”� Peter kwam overeind
“Oh Peter, ik ben helemaal niet dood. Kijk naar me, ik leef!”�
“Ja, dat zie ik Wendy, maar ik dacht dat ik je kwijt was. Toen je hier nog niet was, nog in het ziekenhuis lag bedoel ik, kwam ik iedere avond. Maar elke avond was je er niet, en dat deed pijn.”� Hij omhelsde haar stevig.
“Hoe gaat het nu met je, nu je niet meer in het ziekenhuis hoeft te zijn?”�
“NU gaat alles goed, nu jij er bent. Ik heb elke avond wakker gelegen, en toen kwam je niet.”�
“Ja, ik had eigenlijk de hoop opgegeven, maar Tink zei dat ik toch weer terug moest komen, omdat ze gezien had dat je weer terug was.”�
“TINK deed dat? Dat is zo lief!”�
Opeens hoorde ze iemand lopen over de gang.
“Snel Peter, onder mijn bed!”� zei Wendy terwijl ze zelf al half in haar bed kroop.
Hij vloog letterlijk onder haar bed, maar Wendy had er niet aan gedacht dat er ook nog dozen onder stonden. Ze deed snel alsof ze sliep toen haar vader haar kamer op kwam.
“Waarom laat ze toch altijd dat raam open?”� zei meneer Darling, en hij deed het raam dicht en op slot.
“en waarom staan die dozen daar zo raar?”� hij schoof de dozen verder onder haar bed, maar een van de dozen raakte Peter in zijn oog. Peter probeerde stil te zijn, maar hij kon een auw niet onderdrukken.
“wat is dat?”� riep meneer Darling uit
“huh? Vader, bent u dat?”� vroeg Wendy met een slaperige stem.
“Ja lieverd, maar ik hoorde net een raar geluid onder je bed, en waarom willen deze dozen niet opschuiven?”� meneer Darling liep om het bed heen.
“oh vader, dat ruim ik vanmiddag wel op.”� Zei Wendy in een poging de situatie nog te redden. Maar het had geen zin. Meneer Darling keek al onder het bed.
“WENDY DARLING, WIL JIJ EENS HEEL SNEL UITLEGGEN WAAROM ER EEN JONGEN ONDER JE BED LIGT?”�
“Vader,”� maar Wendy kon haar zin niet afmaken, want Peter was zo geschrokken dat hij onder haar bed vandaan gekomen was, en Maria Darling, en de jongens hadden het geschreeuw gehoord, en kwamen de kamer binnengestormd.
“PETER!”� riepen de jongens uit
“Wacht, jullie kennen deze jongen?”� vroeg meneer Darling
“Ja natuurlijk, dat is Peter Pan!”� zeiden de jongens en Wendy in koor.
“Hallo meneer, mevrouw.”� Zei Peter, en hij probeerde zo aardig mogelijk te klinken. Hij wist dat het niet goed was dat hij ontdekt was.

Reacties: